#Hemily

#18-Συγγνωμη, καλε μου

Μελ (δεν θα μαθετε ακομα τη συνεχεια, ουπς😈)

Αφηνω τον καθαρο αερα του Λονδινου να μου χτυπησει το προσωπο και παιρνω μια βαθια ανασα.

Κλεινω τα ματια μου και χαμογελαω. Ειναι ωραια να βρισκομαι παλι σπιτι μου.

Νιωθω το σωμα του Αστον πισω μου, ομως δεν κανω καμια κινηση να κουνηθω.

"Σου ελειψε η χωρα σου, παλιογρια;" με ρωταει και τον σκουνταω στον ωμο.

"Δεν χανεις βλεπω το χιουμορ σου" τον ειρωνευομαι και γελαμε.

Ξαφνικα, κολλαει αποτομα τα χειλη του στον λαιμο μου και τυλιγει τα χερια του γυρω απο την κοιλια μου.

Συνεχιζει κατα μηκος του και στηριζω το κεφαλι μου στο στερνο του.

"Ουτε και την ορεξη σου βλεπω"

"Μμ, ποτε" μουρμουριζει και με μια αποτομη κινηση, με γυριζει προς το μερος μου.

Κατεβαζει τα χερια του στα μπουτια μου και με βαζει να κατσω στο καγκελο του μπαλκονιου.

Κολλαω τα χειλη μας μεταξυ τους και βαζω τα χερια μου στον λαιμο του, τραβωντας τον κοντα μου.

Ακομα και μετα απο τοσα χρονια, τον αγαπαω τοσο πολυ αυτον τον ανθρωπο. Η λαχταρα μου γι'αυτον δεν εφυγε ποτε.

Νιωθω τα ζεστα του χερια μεσα απο την μπλουζα μου και ανατριχιαζω. Δαγκωνει το κατω χειλος μου και ταυτοχρονα τα χερια του ανεβαινουν ολο και πιο πολυ.

"Παιδια; Ειστε εδω; Συγγνωμη που αργησα, αλλα αυτος ο ακυρος ταξιτζης δεν ηξερε που ειναι η οδος. Τςτς, αχρηστοι οι ανθρωποι στις μερες μας"

Αποτραβιεμαι γρηγορα απο τον Αστον και γουρλωνω τα ματια μου. Κατεβαινω βιαστικα απο το καγκελο και καταλαθος, βαραω τον Αστον εκει.

Αυτος διπλωνεται απο τον πονο και ταυτοχρονα βριζει σιγανα, για την χαλαστρα που μας εκανε η γιαγια.

"Γαμωτο σου, Μελ.." μουρμουριζει και χαχανιζω.

"Συγγνωμη, καλε μου" του δινω ενα γρηγορο φιλι στα χειλη και μπαινω ξανα μεσα στο σπιτι.

"Γιαγιααα!" φωναζω μολις την βλεπω και τρεχω να την αγκαλιασω.

"Κοριτσι μου!" ανταποδιδει στην αγκαλια μου. "Ποσο καιρο εχω να σε δω"

"Μου ελειψες πολυ" παραδεχομαι.

"Που ειναι ο αλλος ο αχαϊρευτος; Δεν πιστευω να σε απατησε και να χωρισατε, ε; Γιατι αν το εκανε, θα παω να βρω αυτον και την γκομενα του και θα του κοψω τα--"