#Hemily

#16-Jenny

Χτυπαει το κουδουνι και τρεχω να ανοιξω. Μπροστα μου βλεπω τον Ryder. Του χαμογελαω πονηρα κι αυτος κανει το ιδιο.

"Ετοιμος για σημερα;" του ψιθυριζω στο αυτι, καθως περναει μεσα.

"Πανετοιμος" χαμογελαει στραβα κι εγω τον κοιταω με ενα σατανικο βλεμμα.

Προχωραμε προς την κουζινα, για να περιμενουμε την Mad να κατεβει και να φυγουμε, και συνανταμε τους γονεις μου.

"Ω, Hunter, σε ηθελα!" αναφωνει η μαμα μου και την κοιταζω ερωτηματικα.

"Πες μου"

"Πρεπει με τον πατερα σου να παμε στο Λονδινο, γιατι εχει να παει σε μια συναυλια, βεβαιως βεβαιως, ειναι και διασημος τρομαρα του, και θα μεινουμε εκει για πεντε μερες. Θα ειστε καλα μονοι σας;" με ρωταει κοιτωντας με με σηκωμενο φρυδι.

"Ει, γιατι με κοιτας ετσι;" λεω παραπονεμενος.

"Γιατι ολοι ξερουμε τι εγινε την προηγουμενη φορα" πεταγεται ο μπαμπας μου, σηκωνοντας κι αυτος το φρυδι του.

Σμιγω τα φρυδια μου και σταυρωνω τα χερια μου. "Αυτο ηταν απλα ενα ατυχο γεγονος! Δεν θα ξαναγινει, το υποσχομαι!"

"Καλα, καταλαβα. Madelaine, απο σημερα σου αφηνω το σπιτι για πεντε μερες!" φωναζει στην δευτερη προταση η μανα μου, προς την σκαλα.

Η απαντηση της Mad δεν αργει να ερθει. "Ενταξειι!"

"Τωρα νιωθω αδικημενος" σουφρωνω τα χειλη μου και ο Ryder με χτυπαει στην πλατη φιλικα, γελωντας.

"Ryder, σου εμπιστευομαι τον γιο μου, να μην κανει καμια βλακεια σε παρακαλω" απευθυνεται τωρα η μανα μου στον Ryder.

Εκεινος παιρνει σταση προσοχης και βαζει το χερι του στο κουτελο, σαν να χαιρεταει εναν λοχαγο.

"Μην ανησυχειτε κυρια Black, δεν θα τον αφησω να σκοτωθει" λεει ψευτο-σοβαρα κι εγω του δινω μια αγκωνια στα πλευρα.

"Αουυ" με κοιταζει με ενα δολοφονικο βλεμμα και γελαω.

Επιτελους η Mad κατεβαινει απο πανω και ερχεται στην κουζινα.

"Παμε;" ρωταει με ενα χαμογελο, ομως καταλαβαινω οτι ειναι ψευτικο.

Η διαθεση μου αμεσως αλλαζει, και προσπαθω να μην συμπεριφερθω περιεργα μπροστα στους γονεις μας.

"Ναι, παμε" απανταει για μενα ο Ryder.

Αφου χαιρεταμε, βγαινουμε απο το σπιτι και ξεκιναμε τον συντομο δρομο για το σχολειο.