#Hemily

#23- Φορας το φουτερ μου.

Χασμουριεμαι καθώς παρκάρω το αμάξι μου- βασικά, του μπαμπά, έξω από το σπίτι της Emily. Πατάω την κόρνα δύο-τρεις φορές για να καταλάβει ότι έφτασα και να βγει.

Σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα μία αλαφιασμένη Emily εμφανίζεται στην πόρτα του σπιτιού της, σέρνοντας μία βαλίτσα στο ένα χέρι και το κινητό της στο άλλο.

Σήμερα δεν κάνει πολύ κρύο, έτσι φοράει ένα φούτερ μέχρι τα μπούτια και ένα ποδηλατικό κολάν. Δαγκώνω τα χείλη μου στη θέα της. Ωραία της πάει αυτό το κολάν.

Βγαίνω από το αμάξι για να τη βοηθήσω με τη βαλίτσα.

"Το ξέρεις ότι θα πάμε εκεί για... λιγότερο από δύο μέρες, έτσι;" την πειράζω καθώς βάζω την βαλίτσα της στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου.

Εκείνη με κοιτάει άγρια και γελάω. Της ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και της κάνω νόημα με το χέρι μου. Προσπαθεί να κρύψει το χαμόγελό της και κάθεται στη θέση της.

Κάνω το γύρο του αμαξιού και μπαίνω κι εγώ στη θέση του οδηγού βάζοντας μπρος την μηχανή.

"Ήταν δύσκολο να πείσεις τους γονείς σου να σε αφήσουν;" την ρωτάω ξαφνικά για να σπάσω τη σιωπή που είχε δημιουργηθεί μεταξύ μας.

"Μπα. Μόλις έμαθαν ότι θα ήσουν κι εσύ συμφώνησαν κατευθείαν. Σε συμπαθούν πολύ." εκμυστηρεύεται και με κοιτάει.

Μειδιάζω και την κοιτάω για ένα δευτερόλεπτο πριν γυρίσω ξανά το βλέμμα μου στο δρόμο. Η υπόλοιπη διαδρομή προς το σχολείο κυλάει μέσα σε μια, παραδόξως ωραία, σιωπή. Το σιγανό τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο μας συντροφεύει και ακούω την Emily να σιγοτραγουδά.

Με την άκρη του ματιού μου την κοιτάω. Τούφες από τα μαλλιά της, που είναι μαζεμένα σε μία ατημέλητη αλογοουρά, πετάνε ανέμελες από το απαλό αεράκι που φυσάει με το ανοιχτό παράθυρο. Ανασαίνω βαθιά και προσπαθώ να αγνοήσω το σφίξιμο στην καρδιά μου.

Μόλις παρκάρω το αμάξι έξω από το σχολείο η Emily γυρίζει να με κοιτάξει απορημένη.

"Εδώ θα συναντηθούμε με τα παιδιά." προλαβαίνω την ερώτησή της και χτυπάω ρυθμικά τον αντίχειρα μου πάνω στο τιμόνι.

Για καλή μου τύχη τα αυτοκίνητα των φίλων μου εμφανίζονται στο οπτικό μου πεδίο και σύντομα όλοι μας ακολουθούμε τον Chris προς το σπίτι του θείου του.

Ακούω την Emily να ξεφυσάει και μπορώ να νιώσω το δισταγμό και την αγωνία της. Απλώνω το χέρι μου και σφίγγω μέσα στην παλάμη μου το δικό της.