#Hemily

#20-Μου ζηταει να βγουμε

"Καληνυχτα σας" λεω ευγενικα.

"Καληνυχτα αγορι μου" λεει η κυρια Γκαρσια και μπαινει στο σπιτι, κλεινοντας την πορτα πισω της.

Μενουμε εγω και η Εμιλυ.

Εκεινη κοιταει αμηχανα κατω, χτυπωντας το ποδι της νευρικα, αλλα απαλα στο πατωμα, κι εγω την παρατηρω.

"Λοιπον, φαινεται να σε συμπαθησαν" λεει και γελαει λιγο, για να σπασει τη σιωπη μεταξυ μας.

"Ναι" γελαω κι εγω.

Τοτε ακουγεται ο ηχος απο το κινητο της. Το ανοιγει κατευθειαν, αφου το ειχε στα χερια της, και διαβαζει το μηνυμα που της εστειλαν.

Υστερα, σουφρωνει τα φρυδια της.

"Τι εγινε;" τη ρωταω αδιαφορα και βαζω τα χερια στις τσεπες μου.

"Μου εστειλε ο Αλαν" λεει και σηκωνει το κεφαλι της να με κοιταξει.

"Και;" ρωταω, περιμενωντας να συνεχισει.

"Και μου λεει οτι του λειπω, και μου ζηταει να βγουμε" το σουφρωμα δεν εχει φυγει απο το μετωπο της.

Νιωθω ενα τσιμπημα μεσα μου και τσιτωνομαι.

"Εμ, ωραια, αυτο δεν προσπαθουσαμε να πετυχουμε;" της λεω και της χαριζω ενα ψευτικο χαμογελο.

Μενει να με κοιταει για λιγο, μεχρι που το προσωπο της φωτιζεται και ενα πλατυ χαμογελο απλωνεται στο προσωπο της.

"Εχεις δικιο. Επιτελους! Συγγνωμη, Χαντερ, πρεπει να του απαντησω. Θα σε δω αυριο;" λεει ενθουσιασμενα.

"Ναι... τα λεμε" σφιγγομαι για να κρατησω το χαμογελο μου και αυτη μπαινει μεσα στο σπιτι της.

Τοτε το προσωπο μου σοβαρευει και ξεκλειδωνω την πορτα του αμαξιου, γρηγορα. Μπαινω μεσα και την κλεινω με αρκετη δυναμη.

Παιρνω μια βαθια ανασα και ακουμπαω το κεφαλι μου στο τιμονι.

Δεν ξερω γιατι κανω ετσι.

Μαλλον θα ειναι οτι εχουμε γινει τοσο καλοι φιλοι και δεν θελω αυτος ο ηλιθιος να την πληγωσει ξανα.

Ναι, αυτο ειναι.

Βαζω μπρος την μηχανη και εξαφανιζομαι απο την γειτονια της.

Εμιλυ

Αλαν:
"Χευ, ομορφη. Μου εχεις λειψει:( Θες να βγουμε καμια μερα να τα πουμε;"
"Δεν εχουμε ξεκαθαρισει καποια πραγματα και θελω να σου ζητησω συγγνωμη"