#Hemily

#28- Μαζί μου

Emily.

"Πιστεύεις ότι αυτό που κάνω είναι λάθος;"

Γυρίζω για να αντικρίσω την κολλητή μου, η οποία κοιτάει αδιάφορα τα νύχια της. Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάει κατάματα.

"Θες την σκληρή αλήθεια ή αυτό που θέλεις εσύ να ακούσεις;" λέει βαριεστημένα και στρέφει ξανά την προσοχή της στα νύχια της.

Κοιτάω τα παπούτσια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. "Lily..." ψελλίζω.

"Ωραία τότε." αναφωνεί και σηκώνεται από το κρεβάτι μου. "Πιστεύω ότι η συμπεριφορά σου είναι λάθος και φέρεσαι σαν κακομαθημένο." λέει σκληρά και νιώθω την καρδιά μου να φουσκώνει.

Τα λόγια της με πόνεσαν, αλλά ξέρω ότι λέει την αλήθεια. Έχει δίκιο. Πάντα έχει δίκιο.

"Μπορεί να μην φέρομαι ούτε εγώ στον Hunter με τον καλύτερο τρόπο τελευταία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον θεωρώ καλό παιδί ή ότι δεν τον συμπαθώ. Προσπαθώ να προστατέψω εσένα αφού βλέπω ποσό σε πλήγωσε... εκείνο το περιστατικό." αναφέρει διστακτικά και κλείνω τα μάτια μου.

Οι χτύποι μου αυξάνονται στη θύμηση. Πώς μπορώ να ξεχάσω;

"Όμως όλο αυτό το φέρσιμο είναι... απλά δεν είναι εσύ! Ξέρω ότι σου αρέσει ο Hunter, Emily. Όπως ξέρω ότι προσπάθησε πολλές φορές να σου μιλήσει κι εσύ φέρθηκες σαν σκύλα. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι σε θέλει πραγματικά. Αν όλα αυτά που σου είπε εκείνη τη μέρα ήταν ψέματα, δεν θα προσπαθούσε καν να σου μιλήσει για να τα ξαναβρείτε! Οπότε γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί περιπλέκεις τα πράγματα;" ρωτάει απότομα, μα από τη φωνή της καταλαβαίνω ποσό την πονάει και την ίδια η όλη κατάσταση.

Μπορεί να μου μιλάει σκληρά, όμως έχω καταλάβει ποσό τη νοιάζει να είμαι εγώ καλά. Και γι' αυτό το λόγο την θεωρώ την καλύτερη φίλη που είχα ποτέ.

"Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω για να σε πείσω ότι κάνεις λάθος και ότι είναι στο χέρι σου να τα διορθώσεις όλα." μουρμουρίζει. "Δεν θα σε περιμένει για πάντα, ξέρεις."

Αναστενάζω και νιώθω απευθείας όλες μου τις άμυνες να καταρρέουν. Σαν αυτή η μικρή κίνηση να με αφήνει τελείως ευάλωτη και εύθραυστη. Μισώ αυτό το συναίσθημα.

Πέφτω στην αγκαλιά της Lily και αφήνω ελεύθερους τους λυγμούς που συγκρατούσα αυτές τις μέρες. Την σφίγγω πάνω μου κλαίγοντας δυνατά και νιώθω το χέρι της να χαϊδεύει τα μαλλιά μου με κατανόηση και συμπόνια.