#Hemily

#17-Εγω τι πειραζω; Ο κολλητος του ειμαι

"Γεια, Emily" λεω με ενα χαμογελο, ακομα σκεφτομενος τι εγινε πριν λιγο.

Αχχ, τι ωραια που ηταν.

Κριμα που τελειωσε γρηγορα.

"Hunter... πρεπει... να... σου μιλησω..." προσπαθει να πει μεσα απο τις ανασες τις, και στην τελευταια λεξη στηριζει τον εαυτο της στον τοιχο πισω της.

"Ουαου, δεν εισαι και πολυ αθλητικος τυπος, ε; Εννοω, ετρεξες μονο μερικα μετρα και--" με διακοπτει το αγριο βλεμμα της.

Εγω γελαω και σηκωνω τα χερια μου σαν να παραδινομαι. Οταν ξαναβρισκει τις ανασες της, στεκεται ξανα στα ποδια της.

"Πρεπει να σου μιλησω" λεει ηρεμα αυτη τη φορα. "Αμεσως. Δηλαδη, τωρα αμεσως. Ιδιαιτερως" κοιταζει τον Ryder κι αυτος κανει μια γκριματσα αποριας.

"Εγω τι πειραζω; Ο κολλητος του ειμαι" λεει και του ριχνω μια φαπα στον σβερκο του.

"Αουυ. Καλα καλα, παω με τα παιδια" λεει και απομακρυνεται.

"Λοιπον, τι με ηθελες;" γυρναω προς το μερος της.

Η Emily βγαζει μια ανασα αγανακτισμου. "Κανονικα θα περιμενα μεχρι το μεσημεριανο, αλλα το πραγμα εχει ξεφυγει" λεει ανησυχα.

Την κοιταζω περιεργα. "Τι συμβαινει;"

"Ελα!" μου λεει και με τραβαει απο το χερι μεσα στο σχολειο.

Ουοου.

Κοιταζω το πισω μερος του κεφαλιου της καθως με σερνει μαζι της καπου, και χαμογελαω στραβα.

Πολυ θαρρος πηρε το Emilaki.

Φτανουμε στον δευτερο οροφο και τοτε η Emily αφηνει το χερι μου και παιρνει μια ανασα.

"Θα μου πεις τι εγινε;" την ρωταω.

"Οι γονεις μου... θελουν... θελουν να σε γνωρισουν" καταφερνει να πει μεσα απο τις ανασες της και γουρλωνω τα ματια μου.

"Τι;!" ψιλοφωναζω.

"Αα, μη φωναζεις κι εσυ τωρα, αρκετα επαθα ηδη τα εγκεφαλικα μου!"

Τραβαω τα μαλλια μου προσπαθωντας να ηρεμησω, και πηγαινω πανω κατω νευρικα.

"Μα πως εγινε αυτο; Γιατι τους το ειπες;" φωναζω θυμωμενος.

"Δεν τους το ειπα εγω, ενταξει; Ο Alan το εκανε!" φωναζει κι εκεινη και γυρναω να την κοιταξω.

Μενω για λιγα δευτερολεπτα ακινητος, μεχρι που χτυπαω το χερι μου στον τοιχο δυνατα.