MAFYANIN HİZMETÇİSİ

MH7

7.BÖLÜM

Sanırım günler sonra hayatındaki en tuhaf anı yaşıyordu. Az önce onu tersleyen Araf şimdi ilk defa fikrini soruyordu.

"O sahil nerede biliyor musun? "

"Dağlık bir ormanda yeni açılan çok pahalı kahvaltı yeri var. Genelde şehir dışından gelenler dinlenmek için duruyor. Onun alt yolundan yaklaşık yirmi kilometre ilerisinde. "

"Dağ altında sahil, ıssız bir yerdir. Peki sen nereden biliyorsun orayı. "

"Birgün arkadaşlarımla toplanmıştık ve şu yeni açılan yere gitmek istiyorduk. Navigasyon bize yanlış yeri gösterince bizde tesadüfen burayı bulduktan sonra neredeyse her hafta gelir olduk. "

"Peki kalacak yer varmı. Tüm geceyi kum üstünde yatarak geçirecek değilsin ya. "

"Var ama aslında yoktu, biz yaptık. Sanırım eskiden halka açık bir yermiş ve boğulma risklerine karşı can kurtaran yeri yapmışlar. Oda gibi duran iki kısımlı bir ev diyebileceğimiz epeyce büyük bir kulübe. Bizde kalmak için herşeyi baştan yaptık. Bu arada yeni diyorum ama orası açılalı bir iki ay olmuştur. "

"Dediğin yeri biliyorum daha önce sabah kahvaltısı için şirketten birkaç kişiyle gittim. "

"Yemek yiyorsunuz demek. Sertliğinizden dolayı ben hiçkimse sizi sevmez sanıyordum. "

Derken şaşkınlıkla hafifçe aralanmıştı.

"Sertliğim sadece gıcık olduğum insanlara. "

"Yani bana gıcık oluyorsunuz. Ben ne yaptım ki size. "

"Çok konuşuyorsun. "

Cümlesini bitirmesiyle diyeceklerimi  yutmuştum. Haklıydı. Soru sormaktan başka bir şey yapmamıştım. Arkama daha rahat edeceğim şekilde yaslandığımda gözlerimi kapatmış ve yolun hızla bitmesini dilemiştim...

Ne kadar geçtiğinden hiçbir fikrim olmasada baya uzun süren bir yolculuk sonrası sonunda varmıştık. Arabadan inip suya doğru yürüken etrafıma özlemle bakıyordum.

"Şuan burada arkadaşlarımla olabilirdim. "

"Haklısın. Arkadaşlar var bide. Ya buraya gelirlerse ne diyeceksin onlara. "

"Gelemezler."

"Neden? Her hafta geliyorduk diyen sen değil miydin. "

"Çünkü hepsi yurt dışında, okullarında. "

Yakalanacağımızı düşünüp azarlamak isterken birden yüzü tuhaf bir ifadeye bürünmüştü. O da bu küçük kızın acınası hikayesine üzülmüştü sanırım.

"Senin yok mu? "

"O adam beni okutmadı. "

"Ailenle neden yaşamıyorsun sana sahip çıkmıyorlar mı. "

"Çıkılıyor sanıyorlar. Babam eskiden çok zengin bir iş adamıydı beni kullanan ise en yakın arkadaşı. Aniden iflas ettik, kardeşimi okutmak için ilkokula paraları yeterdi ama lise baya masraflı bir yer. Babamda benim için hep en iyisi olsun zaten dersleri çok iyi hak ettiği okulda okusun diye yapmayacağı şey yoktu. Arkadaşı bize geldi halimizi gördü, yüzünde üzüntü olması gerekirken 'aman düzelir' diyerek gülümsüyordu. O an anlamıştım aslında sadece yılların oluşturduğu arkadaşlığı bir yanlış anlamama bozmayayım dedim. Okul fikrini ise kendi vermişti. Hepimiz çok sevindik. Birkaç gün sonra beni yanına aldı yaklaşık bir ay gibi süre içinde çok iyi bir lisede okudum, arkadaşlar edindim, aileme her gece heyecanla okulda ne yaptığımı anlattım. Ama sonrasında işler hiç başladığı gibi gitmedi. "