MAFYANIN HİZMETÇİSİ

MH10

10.BÖLÜM

8.5 yada 9.9 hangisiydi şuan odamda hissettiğim deprem şiddeti. Kapı önündeki her kimse deli gibi vuruyordu kapıya. Ayağa kalkıp kendime kısa sürede çeki düzen verdiğimde kapıya doğru ilerleyip arada bir adım kala durmuştum.

"Kimsiniz? "

"Ada benim aç kapıyı. "

O kişi Araf’ın ablası Ayla’ydı. Fakat daha hava aydınlanmamışken gecenin bu saatinde ne yapacaktı beni.

"Ayla hanım beni buraya kilitlediler, odanın anahtarı bende yok. "

"Kimi bulmalıyım? "

Beni en son odama bırakan adamı gözümde canlandırırken Ayla’nın bağırmasıyla irkilip daha hızlı düşünmeye çalışıyordum.

"Korumalarınızdan siyah saçlı, hafif çekik gözlü ve iri yarı bir adam. "

"Bekle beni, sakın uyuma. "

Bu kadının telaşlı hâlleri beni kanser ediyordu. Ne olmuşta gecenin bu saatinde benim yardımıma ihtiyacı olmuş olabilirdi ki? Ayla kısa sürede gelip kapıyı açtığında bir hışımla içeri dalmıştı.

"Anlat! "

"Neyi Ayla hanım? "

"Araf evden çıkmadan önce ne konuştunuz, sinirli gibiydi. "

"Telefonuna bir mesaj geldi sonra aniden çıkıp gitti. "

"Ne mesajı? "

"Bilmiyorum."

"Bana yalan söylemenin sırası değil Ada! Durum ciddi. Ne biliyorsan anlat. "

Bu eve neden geldiğimi, silahlı adamların eski villayı basmalarının sebebine kadar her şeyi anlattığımda derin bir nefes vermiştim. Umarım bunları söylediğim için Araf beni öldürmezdi.

"Benim bildiğim tüm olaylar bu kadar. Gece gece bunları öğrenip ne yapacaktınız. "

"Saat gece dört. Araf evden çıktığından beri çok fazla mesaj attım cevap vermedi. Üstelik ulaşamıyorum ona, telefonu kapalı. Bana haber vermeden evden bile çıkmazdı şimdi ise ortalıkta yok. Peşindeki adamlar, ev basmalar derken başına bir şey gelmesinden korkuyorum. "

"Allah korusun Ayla hanım. "

Kısa süreli bir kararsızlık içindeyken nereye gittiğini tamamen açıklamam lazımdı. Artık ondan saklayacak hiçbir şeyim yoktu.

"Aslında o anlattığım Adnan denilen adamın yanına gitti. "

"Ne? "

"Bir şey yapmalıyız Ayla hanım. "

İkimizde ayrı ayrı fikirler üretmeye çalışırken kapının çalmasıyla oraya yönelmiştik. Nihayet korkularımız son bulup Araf gelmiş olmalıydı.

"Araf neredesin sen! "

Ayla azarlarcasına açtığı kapı karşısında Araf’ı göremeyince donup kalmıştı. Gelen kişiyi tanımıyor olması yüzündeki şaşkın ifadeden belli oluyordu. Esmer, top sakallı adam elindeki zarfı Ayla’ya verdiğinde hiçbir şey demeden arkasını dönüp gitmişti. Açmaya korkuyorduk, çünkü ikimizde biliyorduk her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini. Ayla yapacak cesareti kendinde bulamayınca bana uzatmıştı. Kağıt zarfı üst kısmından yırtarken içinden çıkan kağıtta yazanları sesli bir şekilde okumaya başlamıştım.