თავი 2
–შემდეგში ფრთხილად იყავი კარგი? – მითხრა მან და ხელი გამომიწოდა, წარმოუდგენელი სისწრაფით წამომაყენა და მასთან ისე ახლოს ვიდექი შემიძლია დავიფიცო რომ წამიერად სუნთქვაც კი დამავიწყდა. თითქოს ჩემი აღელვებაა იგრძნოო ჩაიცინა და მეგობრებთან ერთად გამეცალა.
–ჰანა.. დაინახე? საიდან .. როგორ? რანაირად?– ისეთი აღევებული და შოკირებული ვიყავი მისი აქ ნახვით ოთახში წინ და უკან დავრბოდი.
–კარგი თავბრუ ნუ დამახვიე, შეიძლება დამთხვევაა...–უცებ თვალები მოჭუტა და ეჭვით დამცინავად მეუბნება,– ან იქნებ გაიგო შენ სად აბარებდი და მერე სპეციალურად იმავე კოლეჯში ჩაირიცხა.
მთელი დღე იმაზე ვფიქრობდი არსებობდა თუ არა მსგავსი დამთხვევები , რადგან როგორც უკვე გითხარით მაინდამაინც იღბლიანი პიროვნება არასდროს ვყოფილვარ და შეულძლებელია უბრალოდ გამმართლებოდა.არადა ვინიცის რამდნჯერ მიოცნებია ამაზე, ერთ კოლეჯში სწავლაზე მაგრამ ხომ იცით ოცნებები იშვიათად ხდება ხოლმე ეხლა კი თავისი ფეხით მომაკითხა.
–ააააააჰ– ვამთქნარებ და ზურგში ჰანას ხელი მხვდება.
–ვაიმე გოგო , რასმითათქუნებ მეტკინა,– მიუხედავად იმისა რომ სიმაღლეში პატარააა მწარე ხელი ნამდვილად ქონდა, მეც მზად ვიყავი დარტყმის მისაყენებლად ყვირილი რომ დაიწყო.
– კაი კაი არდამარტყაა, არგიძინია თუ რატო იზმორები ? კაი არმითხრა ქუქზე ფიქრობდი ხო?
– ვაი ! მეტი საქმე არ მაქვს რა , მაგაზე საერთოდ რატო უნდა ვიფიქრო? იოცნებოს.– ის ის იყო ჩემს ტყუილს უკვე მე თვითონ ვიჯერებდი რომ ლექციაზე შესულს კარებთან ქუქი ამესვეტა. ჰანა უკვე შესული იყო ეს რომ კარებთან დამიდგა და ჩემს შინგით შეშვებაზე უარი განაცხადა, მე ჰანას გავხედე რომელიც სიცილ კისკისით მიდიოდი თავისი ადგილისკენ.
