Bir Hayat Hikayesi (FİNAL)

Bölüm 1-Başlangıç

Merhaba; Ben Hayat

Doğduğum gün anneme mutluluk getiren bir bebek olmamışım, ancak yaşama hep umutlu baktım.

26 Kasım 2000 de dünya ya gözlerimi açtım, normal bebekler evine mutluluk, huzur ve sevinç götürür bense hüzün götürdüm, istenen beklenen bir bebek değildim zira.

Annem doğumumdan saatler sonra beni bırakıp kayıplara karışmış. Hiç tanımadım kendisini ama hep merak ettim ve özledim geçerli bir nedeni olması için dua ettim.

Benim hikâyem hayatta bir sıfır yenik başladı belki de bu yüzden yerleştirdikleri yetimhanede ismimi hayat koydular.

İlk zamanlar aile anne, baba ne demekte hiç bilmedim ama büyümeyi başladıkça en önemlisi okulla başlayınca gerçeğin yüzünü gördüm.

Aynı sıralarda oturmamıza rağmen nasıl bu kadar farklı yaşamlar sürdüğümüzü merak ettim.

Sıra arkadaşım elçin yetimhane dışında bildiğim tanıdığım tek insan, tek dost...

Yıllarımız beraber geçti beraber büyüdük ama ailesini hiç tanımadan sanırım yetim bir çocukla arkadaşlık ettiğini kimseye söylemek istemedi. Ama beni anlayan nefes almama yardımcı olan tek arkadaşım tek dostumdu.

Nihayet 18 yaşıma gelmiştim ve huzursuz soğuk ailesiz olduğunu yüzüme vuran bu yerden kurtulacaktım. Tabi ki düşünmediğim tek şey buradan çıkınca ne yapacağımdı. Bu arada üniversiteyi de kazandım Hukuk Fakültesi hayallerime adım adım yaklaşırken artık kendime kalacak bir yer bulmanın da zamanı gelmişti. Ve hiç beklemediğim bir zamanda elçinin güzel teklifiyle karşılaştım tabi başıma gelecek olanları hiç tahmin etmeden.

Elçin bir süre ailesiyle yaşadığı evde kalabileceğimi söyledi eşyalarımı toplayıp onlarını yanına yerleştim Sayer malikânesi evet arkadaşımı iyi tanırdım ama bu kadar zengin olduklarını böyle bir hayat sürdüklerini bilmezdim. Ve bu kadar zenginken neden devlet okullarında okuduğuna da anlam veremedim ama bunlar da beni ilgilendirmezdi elbette.

Sayer malikânesine yerleştim hizmetli katın da bir oda verdiler ama buna üzülmek yerine çok sevindim çünkü başımı sokabileceğim en azından bir süreliğine de olsa bir yerim olmuştu. Bir süre burada yaşayıp kendi düzenimi kurup gidecektim ve bir daha asla başkasının yanında sığıntı olamayacaktım.

Aylar geçti hem okulla gidiyordum hem çalışıyordum Elçin okullu kazanamamıştı tekrar hazırlanıyordu, onları tanıdıkça yanlarında çok fazla kalamayacağımı da anlamıştım. Hızlı bir şekilde para biriktirip kendime küçükte olsa bir yer tutmalıydım. Annesi şefkatli bir kadında banada iyi davranırdı fakat babası sert, zor bir adamdı. Mümkün olduğunca gözüne batmamak için çalışıyordum. Bir süre daha idare edecektim sonra kendi ayaklarımın üzerinde durup bir daha kimseden yardım istemeyecektim ailesiz olmanın da en kötü tarafı buydu aslında hep birilerinin vicdanından kopanlarla yaşamak ve bunu bilmek. Elçinin babası ünv. kazanamadığı için sinirliydi ve sanırım benim gibi yetim bir çocuğun elinde hiçbir imkanı olmayan bir çocuğun kazanmasını da hazmedemiyordu ve kızına resmen psikolojik baskı yapıyordu elçin de bundan olsa gerek günlergeçtikçe benden uzaklaşıyordu hatta belki de nefret etmeye bile başlamış olabilirdi. Evine getirip bir oda verdiğine pişman olmuş olabilirdi ona haksızsın diyemedim her şeyi vardı ama her insan anne baba olamıyor onun babası belki onu terk etmemişti fakat yanında olmasına rağmen burada olduğum 5 ay boyunca kızına hiçbir sevgisini görmedim.

Not; Sizce Hayat, Elçi'nin yanında yaşamaya devam edebilecek mi? Sevgisiz bir baba her şeyi gözardı eden bir annenin kurduğu bir ailenin yanında insan huzurlu şekilde yaşayabilir mi? Belki de Hayat için hiç hesapta olmayan gerçekler gün yüzüne çıkar belli mi olur.

Lütfen okuyun ve hoşunuza giderse beğenin ki cesaretlenip devamını yayınlayabileyim.