RD 24

88.2K 3.4K 493
                                    

Phase 24

I was crying for minutes while he's just caressing me including my pain for long weeks of being alone without the feeling of home, his arms. It's my real home, the man who let me feel a better place by just his cold voice and rayless but the brightest eyes for me. I felt belong, I felt loved and cared by his everything.

I can't still believe I am hugging him right now, it's just like a dream. Pero sana hindi ako nananaginip, sana hindi ito hangin lang sa isip ko dahil sa lahat ng pangyayari sa aking buhay nitong nakaraan.

Suminghap ako nang bahagya siyang kumalas, agad ko siyang niyakap ulit dahil sa takot na aalis siya. He gasped calmly, instead of unclasping my embrace, he just lifted me up easily and took a sit on the couch where he was sitting earlier. Sinikop niya ang buhok ko sa likuran lahat at niyakap ako, he buried his face on the side of my neck and inhaled my scent like he misses it. I shuddered and sobbed lowly.

"I miss you so bad, Loraes..." he whispered heavily while nuzzling my cheek, he renewed his embrace in a tight but tender way.

My heart pummeled, para akong nasa langit kong sarili.

"P-Paano mo nalamang nandito ako?"

Naalala ko rin ang mga chats sa kanyang messenger, gusto kong banggitin iyon pero hindi muna siguro ngayon.

"Why are you working here?" he asked back, never minding my question.

Nanatili akong nakahilig sa balikat niya at nilulunod ang sarili ko sa kanyang amoy na namiss ko. Akala ko hindi ko na ulit siya mayayakap ng ganito... akala ko hanggang doon na lang ang lahat.

"Kailangan ko-"

He cut me off.

"Oo, pero bakit dito?" mariin niyang tanong. "And what are you wearing? This is too short, Raes..." sabay hawak niya sa palda kong maikli at binaba ang dulo noon para matakpan ang pang-upo ko.

Kumalas ako para titigan siya, I gently put my palms on his cheeks and caressed it while my heart is starting racing so harsh and beautiful. I pouted and inhaled because his eyes turned sharper, binaba niya ang tingin sa uniporme ko at suminghap. Nairita agad ang ekspresyon. Almost two months and yet he didn't change at all. He's still the same, my same Primiel Villareal. Mainitin pa rin ang ulo at madalas walang emosyon ang mga mata.

"Hindi ka na babalik dito, Loraes." aniya at ginala ang tingin sa buong silid.

"Kailangan ko 'to sa ngayon, magpapatuloy ako sa pag-aaral pag nakaipon." banayad kong sinabi habang nakatitig pa rin sa kanya at marahang hinahaplos ang pisngi niya.

I'm so mesmerized and it's very overwhelming.

"Of course, you will. I got your papers from Brentdale with me and I won't let you work here again, you'll just focus on your studies." he said quietly.

Nangunot ang noo ko. "Huh? Bakit mo ginawa iyon?"

"Just listen to me, baby. Alright?" he said gently as he cupped my cheeks. "I'll support your needs and everything from now on, just let me do this."

Namilog ang mga mata ko, hindi ko alam ang sasabihin pero lamang na sa akin ang pagtanggi roon. Paanong mangyayari iyon gayong parehas lang kaming estudyante!

"P-Pero, Primo-"

"Okay, please?" he pleaded while looking at me.

Suminghap ako. "Hindi ka na ba galit sa akin? You broke up with me and now you're here to say that?"

Nakakagulat lang talaga na ganito agad ang plano niya sa unang pagkikita namin ulit sa loob ng halos dalawang buwan! Hindi rin ako makapaniwala na inasikaso niya pa ang mga papel ko sa Brentdale at dinala rito! Ni hindi ko nga naisip iyon dahil sa sobrang nahahalo na ang utak ko sa mga nangyayari.

Villareal #5: Rayless DaybreakTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon