After our first meeting, I decided to be her friend that I didn't ever think of doing with anyone. I'm not a fan of friendship, kahit si Raiel nga ay hindi ko tinuring na kaibigan. Friendship is deep for me, friendship requires love and care. It's a stand in need. Wala ako noon, hindi ko forte ang pakikipagkaibigan dahil wala naman akong pakialam sa paligid at hindi ako nadedependehan ng kahit sino... bukod sa Mama ko, siyempre. Si Mama ang ina na tinuring kong lahat, she's my everything in this world I have no reason to moon over but only her. She's a friend, my best friend, a sister and my loving mother of all time.
Loraes was a little girl who wanted attention, that's how I see her everytime we're seeing each other out. No, let me put it in other words... everytime I see her because she doesn't really see me. I just don't want her to see me, ayaw ko kasi ng apeksyon niya sa panlabas na kaanyuan ko. I don't want to intimidate or appall her, gusto ko ng simpleng mga araw at usapan habang kasama siya. Alam kong hindi niya magagawa iyon kung makikita ako, also I wanted to try if it'd work that way. 'Tsaka takot talaga akong makita ang mga mata niyang nakatingin sa akin, hindi ako handa. Nakakabading man sabihin pero totoong kabado ako tuwing nalalapitan siya, paano pa kung magkakatinginan kami? Hell! That would be a flagrant scene for me! I'll unfailingly squander it over a fifteen year old Loraes!
Ayoko noon. Mahirap na siya ang bata sa amin pero ako ang parang kulang sa atensyon... niya.
Bata pa at kulang sa atensyon ng mga magulang, I found out that she wasn't living with her parents but only with her Lola and the Guevarras. Hindi ko alam kung kaano-ano nila ang mga Guevarra pero batid kong nasa maayos naman siyang tahanan kasama sila. Naikuwento niya iyon noong minsang magkausap kami sa cellphone, she told me so many things I could always remember because she made herself a berth in my mind already. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nakikita ang mga mata niya ng diretso at puro sa malayo lang, iniisip ko paano kung makita ko iyon? Baka hindi lang lugar sa isip ko ang magawa niya, baka sakupin niya ang buong mundo ko.
"What's your plan, Primo?" natatawang tanong ni Rai.
I shrugged. I sipped on my chuckie and licked my lips, inisip ko ang lugar kung saan madalas dinadala si Loraes kapag nilalabas. It's on our village's park, sinusundo ko lang din siya sa isang parke para dalhin sa village. Our park there was very peaceful and quiet, walang nakakakita at walang ibang nakakagulo.
"Anyway, I saw her in Madelaine's circle one time that's why she's really familiar. Guess, you'll be in a circle now." he added with a bark of laughter.
Umismid ako. "Tsismoso."
"Stalker." ganti niya.
Kumunot ang noo ko, mas lalong uminit ang ulo sa iritasyon.
"Stop watching me, or I'll screw your eyes out." I said vigorously.
"Puta, wow. Brutal. Matatakot sayo niyan si Miss 1950. Huwag ganyan masyado, man."
I clenched my jaw, tumayo ako para lapitan siya pero agad siyang humiwalay sa sofa at nagtaas ng kamay habang mapang-inis na tumatawa. Mahilig mangbuska si Rai, minsan ang sarap na lang sapakin sa mukha para tumahimik. Sinulyapan ko si Hail na abala sa pagtitext sa kabilang sofa, sumipol si Rai at naglaro ang kilay niya.
"They're textmates, already." pabulong niyang sinabi.
"Who?" I wrinkled my forehead more, nagtatagis ang bagang sa nakakainis na naisip.
Katext niya si Loraes? Kailan pa niya nakuha ang numero noon? Umeepal pa si Hail sa mundo ko?
Sumipol si Rai. "Guess who's the girl you're stalking—"
