Wellcome To Hogwarts #BW2019

Λιγο πριν την αρχη του τελους

Eloise : Οσο για σενα καλέ μου πατέρα. Είπα και τον πλησίασα. Στάθηκα όρθια μπροστά του και τον κοίταξα. Πως είναι να με κοιτάς απο εκεί κάτω? Ρώτησα αλαζονικά. Προσπαθούσε μάταια να δημιουργήσει ενα ξόρκι για να σπάσει την μαγεία μου αλλά δεν τα κατάφερνε. Ετσι θέλω να σε δω να προσπαθείς και την στιγμή που θα αναμετρηθούμε. Είπα και η φωτιά στα μάτια μου φούντωσε ανεξέλεγκτα. Του γύρισα την πλάτη και περπάτησα μέχρι την μέση του τραπεζιού. Σήκωσα τα χέρια μου και τους φώναξα. Μόνο ο θεός μπορεί να σας σώσει τώρα! Ετρεξα μέχρι την άκρη του τραπεζιού και πήδηξα. Λίγο πριν αγγίξω το πάτωμα έσκασα σε χιλιάδες κοκους μαύρης σκόνης και στο επόμενο δευτερόλεπτο έφτασα μπροστά απο το σχολείο μου. Τους άφησα περιθώριο μερικές ώρες μέχρι να σπάσουν το ξόρκι και να ειδοποιήσουν το σχολείο. Αφου βαρέθηκα να περιμένω στάθηκα μπροστά απο την επιβλητική πόρτα του Χόγκουαρτς και χαμογέλασα. Μμμ... Για να δούμε. Είπα και έφερα το δάχτυλο μου μπροστά στο πρόσωπο μου. Εκεινο έλαμψε και με δύναμη πέταξα την μαγεία προς το σχολείο. Τότε η μαγεία μου άρχισε να μπαίνει απο τάξη σε τάξη και να φτάνει σε κάθε γωνιά του σχολείου. Μάλιστα, μάλιστα. Είπα και άρχισα να κάνω αργές σβούρες γύρω απο τον εαυτό μου. Απο τα πόδια μου άρχισε να αναδύεται μια μαύρη δίνη μαγείας η οποία άρχισε σιγά σιγά να εμφανίζει ρούχα γύρω απο το κορμί μου. Ενα μαύρο παντελόνι που στους αστραγάλους ήταν γυρισμένο, μεγάλες μαύρες αρβύλες, ενα μαύρο δαντελενιο μπουστακι και ενα τζιν σακάκι απο πάνω. Τα υπέροχα, λαμπερά μαλλιά μου βάφτηκαν γαλάζιο και έπεφταν στους ώμους μου σε σχήμα μπουκλας ενω τα λαμπερά κίτρινα μάτια μου καλύφθηκαν απο ενα μπλέ του πάγου χρώμα. Χτύπησα τα δάχτυλα μου μεταξύ τους και μια μαύρη κάπα αγκάλιασε τους ώμους μου. Εβαλα την κουκούλα μου και προχώρησα μέσα στο κτήριο. Μόλις έκανα το πρώτο βήμα έσπασε πάνω απο το κεφάλι μου ενα ξόρκι που προστάτευε το σχολείο. Κοίταξα γύρω μου και ενα μπλέ πλέγμα άρχισε να εξαφανίζεται.

Eloise : Κυρίες και Κύριοι ήρθα. Ειπα αλαζονικά και προχώρησα γελώντας στο κτήριο. Δεν υπήρχε ψυχή. Κανένα ίχνος ότι το κτήριο κατοικούνταν. Ε αυτά είναι. Μονολόγησα, οταν ένιωσα παρουσίες στην τραπεζαρία.

Μακ Γκοναγκαλ : Πες μου τι σου χρειάζεται Πότερ? Τον ρώτησε.

Χάρι : Χρόνο κυρία. Οσο περισσότερο μπορείτε. Είπε και τότε άνοιξα διάπλατα την πόρτα. Τα πάντα σταμάτησαν και μια τρομαγμένη ησυχία έπεσε στην αίθουσα. Μια μαυροφορεμενη φιγούρα, εγω δηλαδή, περπάτησε μέχρι το κέντρο της αίθουσας. Λίγο πριν φτάσω μπροστά απο τον Χάρι η Ερμιόνη, Ο Ρον και εκείνο το παιδί που ηταν με την Λούνα τις προάλλες μπήκαν μπροστά μου.