Je kent me niet

1

'Hallo, ik ben Sarah, en ik ben dertien jaar.'

Daan bekeek het nieuwe meisje aandachtig. Ze droeg een kapotte broek, en een grijs shirt. Ze had een lange ketting om met bruine veren eraan, die ook aan haar armband en ring zaten. Ze had rood haar en groene ogen. Ze stond er nogal nonchalant bij.

'En waarom kom je hier op school?' vroeg mevrouw Hemstra.

'Dat heb ik je allang verteld, en mijn ouders ook,' zei Sarah, en de hele klas moest lachen, maar hun mentrix leek er niet zo blij mee.

'Ik weet het wel, maar de klas nog niet. En het is verplicht om de docenten "u" te noemen, en niet "je",' zei ze.

Sarah zuchtte. Ze mocht Hemstra duidelijk niet.

'Ik kom hier op school omdat ik verhuisd ben.'

Logisch, dacht Daan, zoveel andere redenen waren er ook niet.

'En vertel ons dan ook waarom je verhuisd bent,' zei Hemstra.

De nonchalante houding van Sarah verstrakte even, en ze leek gespannen. Toen ontspande ze weer en zei: 'ik ben verhuisd omdat mijn ouders het vorige huis en de buurt niet leuk vonden. Waarom anders?!'

Daan keek rond in de klas. Zo te zien was hij de enige die had opgemerkt dat Sarah gespannen was. Of had hij het zich maar verbeeld?

'Naast Daan is nog een plekje vrij,' zei mevrouw Hemstra. Daan wist niet of hij daar blij mee moest zijn.

'Dat kunt u wel mooi zeggen, maar hoe weet ik nou wie Daan is?!' zei Sarah.

Hoe dan ook, het werd wel lachen al ze naast Daan kwam zitten.

'De enige naast wie nog een tafel vrij is!' zei Hemstra, en het leek alsof ze er nog net geen 'duh!' aan toevoegde.

Sarah kwam naast Daan zitten. 'Hoi, ik ben dus Daan' zei hij, maar dat had hij beter niet kunnen doen. 'Duh!' zei Sarah, en hij schaamde zich heel erg.

Even later zei Sarah: 'nou, ik ben dus Sarah'. 'Duh!' zei Daan en ze schoten in de lach.

***

Daan kwam thuis en dacht na over zijn dag op school met Sarah. Het was heel gezellig, en er leek echt een klik, vond Daan. Hij wist alleen niet of Sarah er ook zo over dacht. Elke keer als hij wat over haar had gevraagd leek ze weer gespannen, en sneed ze snel een nieuw onderwerp aan. Daardoor kende hij haar nog niet goed, maar hij vond haar nu al aardig. Ze was altijd de grappigste van de klas, nu al, maar ze sloot hem niet buiten, wat de anderen wel deden.

Daan was niet bepaald populair in de klas, waardoor hij vaak genegeerd werd.

Sarah daarentegen, was al op haar eerste dag erg geliefd. Maar ze bleef toch aardig tegen Daan, wat hij erg waardeerde.

Daans moeder kwam thuis. 'Hoi mam!' riep Daan. 'Hallo schat,' zei zijn moeder. 'Is er nog iets leuks op school gebeurt? Of juist iets stoms?' Typisch zijn moeder, vraagt altijd van alles in één keer.

'Alleen iets leuks, er is een nieuw meisje in de klas,' antwoordde Daan.

'Oh, en dat is leuk? Is ze knap? Wat vind je van haar? Is mijn kleine jongen verliefd?'

'Mam, doe even normaal, alsjeblieft. Ze is gewoon aardig, en de grappigste van de klas, meer niet,' zei Daan.

'Hm, de grappigste van de klas, hè. Klinkt niet als jouw type.'

'Ze is ook heel aardig hoor,' verdedigde Daan haar.

'Nou, vertel eens wat meer dan; hoe heet ze, waar woont ze, waarom komt ze nu opeens bij jullie op school?' vroeg zijn moeder.

'Ze heet Sarah, ze is hier omdat ze verhuist is, ze woont... eh... Dat weet ik eigenlijk niet.'

'Heb je dat niet gevraagd dan?'

'Jawel, maar ze begon snel over iets anders zonder dat ze antwoord gaf. Dat deed ze wel vaker eigenlijk.'

'Hm, apart kind.'

'Ja, eigenlijk nogal geheimzinnig, nu ik er over nadenk,' gaf Daan toe.

'Ik houd het op apart kind,' zei zijn moeder en ze liep naar de keuken om te koken.

***

's Avonds in bed dacht Daan terug aan de dag. Zijn ouders zeiden dat hij niet zoveel met Sarah om mocht gaan, omdat ze te geheimhoudend is. Of zoals zijn moeder zei: het is gewoon een 'apart kind'. Maar daar was Daan het niet mee eens. Hij zou ook niet op de eerste dag op een nieuwe school aan een wildvreemde vertellen waar hij woonde. Zijn ouders stelden zich gewoon aan. Misschien wilden ze gewoon niet dat hij met haar om ging omdat ze niet zijn type leek? Wat een onzin, ze kenden haar niet eens. Normaal deden ze nooit zo raar, zo afstandelijk! Hij snapte het niet. Wat was nou het probleem eigenlijk?! Er zit een meisje naast hem dat niet meteen op de eerste dag haar adres vertelde! Alsof dat zo'n probleem is. Maar ja, hij kon er ook niks aan doen.

Misschien vertelde ze morgen wel wat meer.