Je kent me niet

14

Sarah was stil.
'Wat ben je?' vroeg Daan nog een keer. 'Ben... Ben je een heks?'
Sarah keek verontwaardigd op. 'Nee! Natuurlijk niet,' zei ze alsof dat de ergste belediging was die je kon maken.
'Wat dan?'
Sarah zuchtte. Toen begon ze te vertellen. 'Het begon toen ik acht was. Ik struikelde over een uitstekende wortel van een boom in het bos. Ik kwam verkeerd terecht en brak mijn pols en de elleboog in mijn andere arm. Mijn ouders brachten me naar huis. Ze zeiden dat ik maar niet op de pijn moest letten en dat we later wel naar een ziekenhuis zouden gaan. Ik was erg moe en viel in slaap. Toen ik wakker werd waren mijn pols en elleboog genezen. Net als mijn schaafwonden. Wat kapot was geweest was weer heel.
Een week later kreeg ik het opeens heel benauwd. Ik kreeg geen adem meer. Het duurde maar tien minuten, maar de volgende dag gebeurde het weer en ook langer. En die dag erna weer. Dit was het punt waarop mijn oma mijn kettig, armband en ring voor me kocht. Ik mocht ze zelf uitkiezen, en ik vond die veertjes zo mooi. Mijn oma... Ze sprak een spreuk uit over de sieraden. Daarna had ik nooit meer last van benauwdheid, als ik mijn sieraden alledrie omhad. Ik weet dat je waarschijnlijk niet gaat geloven wat ik nu ga zeggen...' Sarah was even stil en dacht na.
Daan had de hele tijd zwijgend zitten luisteren. Hij wist niet zo goed wat hij van dit verhaal moest vinden. Haar oma sprak een spreuk uit over die sieraden? Maar ze was geen heks? Of was haar oma wel een heks? Maar waarom was Sarah net dan zo beledigd toen hij haar zo noemde? En Sarah had net ook iets met die knikker gedaan. Hij wilde wel weten wat er nou echt was, dus zei hij: 'Toe maar, zeg maar wat je kwijt moet. Ik zal je niet uitlachen, of wat dan ook.'
Sarah ging verder. Ze leek een beetje onzeker maar schudde dat gauw van zich af. 'Je vroeg wat ik ben. Ik ben niet normaal, daar heb je gelijk in. Maar ik ben ook geen heks!' zei ze fel.
'Ik ben wel een soort heks, ik denk dat je het wel zo zou kunnen noemen. Maar niemand weet af van het bestaan van mijn soort. Niemand heeft er ooit een leuk boek over geschreven, dat jullie lezen. Het is niet zoals Harry Potter. Dit is echt. Ik ben een Anima. En je hebt geen idee wat dat is,' voegde ze er met een wrang glimlachje aan toen. Daan wist dat inderdaad niet en wachtte tot ze het zou uitleggen.
Dat deed ze. 'Oké, een Anima is dus wel een soort heks, Animae doen aan magie.'
'Is het nou Anima of Animae?' vroeg Daan verward. Toen drong de betekenis van die woorden echt door, Sarah kon toveren. Maar dat was toch niet mogelijk? Maar toch, zei Daan tegen zichzelf, heb je het net nog gezien. Die knikker, die opeens in de keuken was, dat was niet normaal. Dit was raar. Dit kon niet.
'Anima,' antwoordde Sarah. 'Animae is het meervoud. Het is Latijn en betekent geest, of ziel. Dat is omdat de Romeinen dachten dat de magie in onze geest zat. En wij denken dat nu nog steeds.
Nu is een Anima zijn niet heel vet, het is niet: "Oh, ik kan toveren, cool." Ten eerste kost magie doen heel veel energie. Daarom was ik net ook uitgeput nadat ik die knikker heb verplaatst. En ten tweede zitten er veel nadelen aan het zijn van een Anima. Bijvoorbeeld die sieraden. Iedere Anima heeft er drie, niet perse een ketting, een armband en een ring, maar vaak wel. Je oma spreekt er een spreuk over uit en je leven hangt van drie kleine voorwerpen af. Als er één afgaat, begin je te stikken, zoals je hebt gezien. Dit duurt een uur, en dan ga je dood-'
'Dat had een uur geduurd als ik niets had gedaan?!'
'Ja, het is niet echt een pretje om een uur lang te stikken, jammer genoeg. Als er dan ook een tweede af is, duurt het maar een halfuur. Alle drie, en je bent op slag dood.
Ook moet je op een gegeven moment je ouders "loslaten", omdat een Anima zelfstandig moet zijn. Ik weet niet hoe dat gebeurt, want Animae mogen er niets over vertellen, maar het lijkt me heel lastig. Je laat je ouders gaan en komt nooit keer terug, je komt ze nooit meer tegen...
Ook versterken je emoties. Je voelt alles dus heviger dan eerst, vanaf de leeftijd dat je je eerste magie hebt. Die leeftijd kan overigens erg verschillen, maar meestal heb je je eerste magie rond de basisschooltijd.
De Anima-geest gaat van grootmoeder op kleindochter. Ja, alleen vrouwen dus. Mijn oma is ook een Anima. Alles wat ik kan en weet, heb ik van haar geleerd.
En dan heb je nog het ding dat ik het stomste vind. Elke Anima heeft een Animasocius.'
'Een wat?' vroeg Daan die al veel moeite had met het bevatten van dit verhaal, en er dus geen rare woorden bij kon hebben.
'Een Animasocius. Dat is Latijn.'
'Waarom moet alles Latijn zijn? Dat is lastig.'
'Omdat de Romeinen dit alles als eerst een naam hebben gegeven. Ook al denkt mijn oma dat Animae al langer bestonden, bijvoorbeeld al in de prehistorie. Het woord Animasocius bestaat uit de woorden anima en socius (wat je waarschijnlijk al wel door had). Socius betekend vriend of bondgenoot. Een Animasocius is dus een vriend van een Anima, letterlijk. Maar we noemen een Animasocius meestal een Band, omdat de ze zo'n goede band hebben. En omdat het een veel korter woord is.
Je kan de Band zien als een soulmate, iemand die voorbestemd is je beste, beste, beste vriend te worden. Of meer natuurlijk. Bij de Band gebeuren bijna dezelfde dingen als bij de Anima, je gevoelens worden versterkt, bijvoorbeeld. Ze moeten hun ouders ook laten gaan, maar dat gaat langzamer, de relatie wordt steeds slechter tot het niet meer erg is om ze los te laten.'
Sarah was even stil. En opeens dacht Daan aan die ene keer dat hij zo snel geïrriteerd was bij de fietsenstalling, hij dacht aan hoe hij meteen een klik voelde tussen hem en Sarah. Hij dacht aan hoe hij steeds meer ruzie met zijn ouders had.
'Ben ik... Ben ik jouw Animaso... Eh, ben ik jouw Band?'
'Animasocius. En ja, dat ben je,' zuchtte Sarah, maar wel met een kleine glimlach.
'Waarom vind je dat zo erg?' vroeg Daan, die zich een beetje gekwetst voelde.
'Alles wat bij mij gebeurt, gebeurt ook bij jou,' barstte Sarah uit. 'Ik wil niet de reden zijn dat iemand zijn ouders los moet laten. Ik wil niet de reden zijn dat iemand doodgaat!'
'Wat?!'
'Kijk, als zijn Anima overlijdt, heeft de Band tien dagen om alles op orde te krijgen, en van iedereen afscheid te nemen, en dan gaat hij ook dood. Maar het komt ook wel voor dat ze er al eerder een eind aan maken, omdat ze niet zonder hun Anima willen leven. Dit werd ook andersom trouwens. Alleen gaan de Animae meteen dood als dat ook met hun Band gebeurt. Op de één of andere manier wordt het voor de Band makkelijk gemaakt, maar voor de Anima nooit.
Maar goed, dit is dus de reden dat ik niet meer met je om wilde gaan, dat ik bleef ontkennen dat jij mijn Band was.'
'Dat is lief,' zei Daan.
'Ja, dat kan wel, maar ik hield het niet vol. Een Anima moet namelijk met haar Band samenzijn, ongeveer elke dag. En dan bedoel ik ook dat ze samen praten, lachen en lol hebben, gewoon net als vrienden. Als dat niet gebeurt, gaat het slechter en slechter met de Anima. Dat heb je misschien wel opgemerkt deze week...'
'Natuurlijk heb ik dat opgemerkt! Iedereen zag dat!' zei Daan.
'Ja, en toen wist ik natuurlijk nog zekerder dat jij mijn Band was. Ik moest dus wel iets doen, anders zou ik doodgaan en jij ook.'
'Wacht, als een Anima niets met haar Band doet gaat ze dood?'
'Ja, na tien dagen.'
'Maar er waren al zes dagen voorbij! Dat is al over de helft! Je had het me eerder moeten vertellen.'
'Maar ik wilde niet, ik was het al die tijd nog aan het ontkennen. Ik zei tegen mezelf dat ik gewoon toevallig ziek werd. En jij was erg boos, ik weet niet of je wel was meegekomen.'
'Nee, ik ook niet... Ik was zeker zo boos doordat mijn gevoelens versterkt zijn! Omdat ik jouw Band ben!'
'Kijk, jij snapt het. En je gelooft het ook gewoon, toch? Dat had ik niet verwacht, ik bedoel, ik had jou voor gek verklaart als jij dit mij allemaal verteld had.'
'Hé, dat ik je geloof, wil niet zeggen dat je niet gek bent,' zei Daan grijnzend. Toen dacht hij even na. Geloofde hij haar echt? Ja, eigenlijk wel. Hij vertrouwde Sarah nog steeds. Hij had al geweten dat er iets was, hij vond het alleen jammer dat het iets was dat hij niet kende, dat hij alle regels nog moest ontdekken. Ja, hij geloofde het wel, maar besefte alles alleen nog niet helemaal.
'Jij bent ook gek,' zei Sarah.
Daan dacht na. 'Dus toen Monique vroeg of we toverspreukjes aan het leren waren...'
'Dacht ze dat ik het al verteld had, ja.'
'En toen ze mij apart nam om tegen me te zeggen dat ik je nooit pijn mocht doen...'
'Nee, heeft ze dat gezegd?!' Sarah zuchtte. 'Waarom dat nou weer...'
'Om je te beschermen, denk ik. Ze wilde niet dat je dood zou gaan en ze wist dat dat zou gebeuren als ik niet meer met je om zou gaan. Maar het was een beetje overbodig om te zeggen, want waarom zou ik je pijn doen?'
'Weet je, Daan, je neemt dit echt goed op.'
'Ik besef het allemaal nog niet helemaal, volgens mij,' zei Daan.
'Dat snap ik.'
'Kan je nog meer magie laten zien?' vroeg Daan nieuwsgierig.
'Ik voelde me net niet moe meer, door met jou te praten. Dus een andere keer, oké? We moeten nu sowieso gaan, we moeten naar mijn oma. Het is een traditie in onze familie om je Band officieel voor te stellen als je alles hebt verteld.'
'Oké, waar woont ze?'
'Niet ver, kom maar mee,' zei Sarah vrolijk en ze liep weg om haar jas te pakken.
Toen ze die had gepakt liepen ze naar buiten en zei Sarah tegen Daan dat hij nu mocht vragen wat hij wilde. En dat ze waarschijnlijk nog heel wat moest vertellen.
Maar uiteindelijk liepen ze zwijgend naar het huis van Sarah's oma.
Daan had wel genoeg nieuwe informatie gehad voor die dag.

- a/n er zat veel uitleg in dit hoofdstuk, ik weet het. Dat moest even, hopelijk vonden jullie het niet te saai! Ik wilde eigenlijk meer uitleg erin doen maar heb besloten dat dat toch wel te veel zou worden, haha. Zeg wat jullie ervan vonden, want ik ben heel benieuwd!
Oh en voordat ik het vergeet (ik ben vergeten om het bij het vorige hoofdstuk te zeggen...), ik heb een boek met mijn twee beste vriendinnen cocoriva en BeMe4Ever op Coco's profiel. We schrijven omstebeurt een hoofdstuk, dus ga zeker even kijken!
Oh ja, ik probeer trouwens ongeveer elke week te updaten zodat jullie niet al te lang wachten, maar ik weet niet of het echt goed gaat lukken.
Dat was het wel denk ik. Dat was een lange a/n zeg, haha. Doei :) -