Je kent me niet

10

- a/n bereid je voor op een lang hoofdstuk! (Nou ja, langer dan normaal dan.) ik wilde dit perse allemaal in één hoofdstuk dus ja... :P ik heb zo'n duizend woorden meer dan normaal volgens mij, wow -

De hele dag was Daan zenuwachtig. Hoe zou het zijn bij Sarah? Zouden haar ouders hem wel aardig vinden? En wat als ze hem niet aardig vonden? Zou hij dan nog wel terug mogen komen?

Na de halve dag gepiekerd te hebben, besloot hij maar aan Sarah te vertellen hoe nerveus hij was. Die zei dat hij echt geen reden had om bang te zijn, dat haar ouders heel aardig zijn en hem zeker weten ook aardig zouden vinden.

'Want je bént aardig!' had ze er vrolijk aan toegevoegd.

Maar toch bleef Daan de hele dag nog zenuwachtig.

Toen het zesde uur eindelijk was afgelopen en Sarah en Daan naar huis konden, schoot Daan bijna in de stress. Hij ging nu gewoon serieus naar Sarah!

Ze liepen samen naar de fietsenstalling terwijl Sarah opnieuw een poging deed om Daan te kalmeren. Daan liep maar zijn fiets en Sarah naar de hare.

Huh? Naar haar fiets?

'Hé, sinds wanneer kom jij met de fiets naar school?' vroeg Daan verbaast.

Sarah frunnikte aan het randje van haar shirt. 'Oh, ik wist dat jij met de fiets zou komen. Dus ik dacht, dan kom ik ook maar met de fiets. Dan fietsen we samen. Het is best ver naar mijn huis, ik loop altijd best lang.'

'Oh, oké. Lief,' zei Daan glimlachend. Sarah lachte terug.

Daan pakte zijn sleutel en probeerde zijn fiets open te maken. Waarom kreeg hij die stomme sleutel nou niet in dat slot? Na een paar keer verwoed het sleuteltje tegen het slot geduwd te hebben, bekeek Daan de sleutel maar eens goed.

Het was zijn kluisjessleutel.

'Oh, Daan, je bent echt een sukkel, hè,' zei hij tegen zichzelf

'Wat is er?' vroeg Sarah en Daan vertelde wat hij in zijn zenuwachtigheid had gedaan. Sarah moest lachen. Na een tijdje lachte Daan net zo hard mee.

Ze fietsten samen pratend over van alles en nog wat naar Sarah's huis. Bij een klein straatje stond Sarah stil. Ze wees naar het huis waar ze voor stond.

'En hier,' zei ze, 'woon ik dan!'

'Wow, dat is eigenlijk best dicht bij mijn huis!' zei Daan. 'Loop je dat hele eind?'

'Eh, ja. Ik vind het gewoon fijn om te wandelen. Zet je fiets hier maar neer,' zei Sarah terwijl ze naar een open plekje in de voortuin wees. Daan zette zijn fiets voorzichtig neer en haalde zijn tas van de bagagedrager.

Ondertussen had Sarah haar huissleutels gepakt en maakte ze de deur open.

'Kom binnen!' zei ze vrolijk tegen Daan. Verlegen liep die naar binnen.

'Hang je jas hier maar op,' zei Sarah toen ze binnen was en ze wees naar de kapstok rechts van zich. Daan hing zijn jas op en keek om zich heen. Hij stond in een kleine gang met iets verderop links de trap naar boven. Rechts hing een foto aan de muur met een foto van Sarah samen met waarschijnlijk haar moeder en vader voor een wit hoog gebouw dat rond leek te gaan. Eronder stond: 'Turning Torso, Malmö, Zweden, 2013'.

Sarah riep: 'Mam, ik ben thuis!'. Meteen kwam er een vrouw de gang inlopen met hetzelfde rode haar als Sarah dat alle kanten opstond.

'Hoi, Sarah! Hoe was je dag?'

'Ja, goed hoor. Mam, dit is Daan.'

'Oh, hoi Daan! Wat leuk om je te ontmoeten! Sarah heeft het al zo veel over je gehad! Je lijkt me echt een aardige jongen,' zei de moeder van Sarah enthousiast. Daan stond er een beetje ongemakkelijk bij en Sarah rolde met haar ogen en mopperde: 'Maham!'