Hakmarrje

Pjesa 29

Mengjesi tjeter ishte i qet ,Brajan serish ishte larguar heret ndersa Sara ishte ulur ne tryeze e vetme duke ngren nje mengjes te bollshem.
Klein per te nuk ishte askush por gjithsesi nuk deshironte kurr te perfundonte keshtu.
Zhurma e luges e cila ra ne dysheme e rizgjoi nga mendimet e trazuara te diteve te kaluara, ndaj vendosi ti leri pas.
   Brajan qendronte ulur ne njerin prej stolave te varrezave teksa shihte vargje njerezish qe kalonin neper rrugicat e ngushta te atij vendi te vdekur.As ai nuk deshironte te perfundonte keshtu, fundja fajin me te madh e kishte Debora, ajo i tradhetoi te dy ,Kleinit i dha fund ndersa ai kishte arritur tja mbath.
  Floket e bores binin mbi shpatullat e tij, qendronin njera mbi tjetren mbi pallton e tij te erret.Cadrat e njerezve te shumte ne numer dukeshin si kerpudha te errta ne ate dite te ftohte.
  Kerkoi ta vriste vete, mendoi se vdekja ishte e vetmja zgjidhje por ja qe nuk ndodh gjithmone keshtu.Hakmarrja nuk ishte zgjidhja e duhur heret a vone te gjithe do mernin denimin e merituar.Ai gjendej ulur ne stol dhe veshtronte sesi njerzit largoheshin e pershperisnin.Kjo rrug pa krye mund ta kishte len ate ne vendin e Klein,nuk kishte frik te vdiste por sdonte kurr te vdiste ne ate menyre.
   Pasi njerzit u larguan iu afrua varrit te tij ku dheu ishte bere balte e shtresa e bardhe e debores po mbulonte token si nje pelhure.
E veshtroi thell per disa sekonda dhe e kuptoi sa e vogel ishte kjo bote dhe sa e trisht eshte ta harxhosh kohen tende me dhimbje dhe urrejtje.
   
  ***
Trokiti disa here ne dhomen e hotelit derisa Sara  hapi deren.
E puthi lehte ne buze dhe e perqafoi forte.
-Eja ! Largohemi qe ketu!
-Ku do te shkojme?! -Pyeti ajo e habitur me sjelljen e tij.
-Diku. Ne nje vend qe i perkasim.
Ajo qeshi lehtas hodhi pallton e gjate mbi supe e doli qe nga aty me nje ngazellim ne fytyre.
-E di? Mendoj se je i cmendur ndonjehere.
-E di .-tha ai dhe duke buzeqeshur ja hodhi krahun mbi supe per ta mbajtur ngrohte.

***

Rruga per ne kryeqytet ishte ishte disa ore larg.Sara rrinte ulur pran Brajan ne makine dhe veshtronte sesi bora kishte mbeshtjelle gjithe ndertesat duke i zbukuruar ato.Ndertesa te vogla te cilat i kishin catit e zbardhura e prej oxhakut dilte tym, i sillnin nje ndjenje ngrohtesie qe se kishte jetuar me pare.Ne shtepin e saj te vjeter nuk binte kurr bore,shiu mbulonte muret deri n gjysme me lageshtire edhe nk ndihej kurr ngrohte.
Ndonjhere i vinte deshira te kthehej ne qytezen e saj por kishte frik ishte e zhgenjyer ,ndoshta nje dite do ta bente.

-Pra?! Ku do te shkojme? - pyeti ajo me nje kurjozitet te madh.
- Do te shkojm te takojme dike.Dike qe kam me shume se nje vit pa e pare,dike qe me mungon.
-Po filloj te behem xheloze. -shtremberoi fytyren ajo.
-Besoj se duhet te behesh . -qeshi ai .

Ishte gati pasdite kur u futen ne qytet.Ishte ndryshe nga ajo ckishte pare, atje kishte kaq shume njerez dhe njerez te lumtur.Atje nuk ishte vend i zymt si ne cdo vend qe kishte pare por ishte me ftohte.Xhamat e makines mbuloheshin nga avulli e Sara me mengen e palltos perpiqej ta fshinte qe te shihte me teper.
  -Besoj se mberritem! - mori frym thell ai dhe shfryhu njekohsisht.Ishte nervoz.
Shtepia ku ai ndaloi ishte jo shume e madhe,e thjeshte , gjithashtu e zbardhur dhe me nje oxhak ne cati.Ne kopesht kishte vetem trendafila te bardh e te kuq qe lulezonin mes akullit .Rruga per tek dera ktyresore ishte me pllaka guri e jasht saj nje burr me nje lopate ne dore pastronte deboren qe kishte mbuluar ballkonin.
Brajan doli prej makine e burri shtatlarte e pa i habitur sa lopta e ra prej dore ,fshiu duart dhe trokiti fort ne deren kryesore duke bertitur.
-Mari! Mari!
Por zonja Mari nuk po pergjigjej.
Sara gjithashtu doli nga makina pak e cuditur nga reagimi i zoteris dhe shume naive pyeti.
-Kush jan keta? Ku jemi ne?
Por Barjan nuk donte te pergjigjej.Iu afrua ngadal portes se hekurt dhe e shtyu per tu futyr brenda.Zoteria qe ndodhej ne kopesht erdhi me vrap duke e perqafuar dhe i rrahu shpatullat.
-Djali im! -tha ai dhe me kurriznin e dores fshiu faqet kur disa lot e tradhetuan.
  Zonja Mari dukej se doli ne kopesht.Iu bashkua perqafimit te tyre dhe e mekur ne te qare dridhej e gjitha.
Ah po! Sara u ndje vertet xheloze ,u ndje e tepert.Brajan kishte te drejt.
 
Votoni pasi ta keni lexuar!
♥♥