Pas Sans Toi (Voltooid)

Hoofdstuk 15

''NAJDA NA3AL TASLITAT HAYATAK'' hoor ik boos mijn moeder schreeuwen. In een keer ging de deur open. ''WAT IS DIT EH KEHBA WAT IS DIT'' schreeuwd ze met de test in der handen geschrokken keek ik der aan. Ik had toch alles verstopt. Pats. Geschokken keek ik haar aan. ''Ik kan het uitleggen yemma'' zeg ik huilend. ''MIJN HUIS UIT NU JE BENT MIJN DOCHTER NIET'' gilt ze woest en trekt aan me haar naar beneden. Huilend smeek ik om te blijven en om der uit te leggen ''Yemma ik ben verkracht verkracht mama'' huil ik terwijl ik aan der benen trek. ''RAAK MIJ NIET AAN MISLUKKELING'' gilt ze boos.

''Kehba, uit mijn huis je bent mijn dochter niet! Nooit ik walg van jou Najda vieze slet! Val dood! Dood Najda hoor je mij DOOD'' sist ze. Tranen vloeie naar beneden. Wanneer houd dit op? ''Mmama iik bben vverkracht'' huil ik. ''SOUFIANE KOM'' schreeuwd ze boos.

Geschrokke keek ik der aan ''nee mama'' snik ik. ''Yoo'' hoor ik hem zeggen en de trap af rennen. Geschrokken kijkt hij me aan ''wat doe je eh yemma'' ''najda sta op'' zegt hij en helpt me met opstaan ''kijk houchouma soufiane kijk'' sist ze en geef hem de test. Huilend zak ik op de grond. ''Ssoufianne''huil ik en hou hem vast aan zijn been ''wwat is ddit nnajda'' zegt hij boos/verdrietig. ''Ikk bben vverkracht ssoufiane'' huil ik en hou hem strakker vast.

''Kehba, wat is dit najda wat is dit'' schreeuwd hij boos en duwt mij weg. Bang kijk ik hem aan snel kruip ik naar een hoekje en beschrem mijn buik. ''KANKER NAJDA KANKER HOER'' schreeuwd hij boos en geeft me een hard platte hand. Huilend kijk ik hem aan ''alsjeblieft iik ben vverkracht wollah'' huil ik en beschrem mijn buik. Voor ik het wist word ik overal geslagen met moeite bescherm ik mijn buik. Hij beef maar door trappen en stompe geven. Ya rabi help mij hier uit. Tranen stromen naar benedenm net toen k mijn ogen wou sluiten zag ik hoe mij moeder mij lachdend aankijkt. Voor ik het wist zie ik alles zwart.

-

Rustig open ik mijn ogen eerst zag ik wazig na een paar keer te knipperen zag ik alles weer helder. een steek ging door me hoofd heen pijnlijk sta ik op geschrokken keek ik Soufiane aan die op de bank zit met zijn handen door zijn haar en zijn elleboog op zijn benen. ''Ssouffiane'' piep ik eruit. ''Ga weg najda ga weg zied kowed je weet waar die kanker deur is'' zegt hij rustig maar hij is duidelijk nog boos wat ik begrijp ''laat me eerst mijn verhaal doen'' zeg ik zacht omdat ik bang ben dat ik weer word aangevallen door hem. ''NAJDA WEGWEZEN NU'' schreeuwd hij woedend en wijst naar de deur. ''Nnee'' snik ik zachtjes. ''Najda je krijgt 1 uur de tijd om alles in tepakken en weg te wezen. Zie ik je hier nog word dit je dood'' schreeuwd hij in me gezicht. Rustig sta ik op. ''Spijt komt achteraf'' zeg ik zacht en draai me om en loop naar me kamer.

Alles wat ik hier heb meegemaakt moet ik laten liggen hoe mijn moeder mij in de steek gaat laten. Soufiane die mij nooit sloeg heeft hij het gedaan. En baba? Wat gaat hij van me denken? Dat ik een goedkoope hoer ben? Eerlijk gezegd voel ik me ook zo. Een harde snik verliet uit me mond. Geen tijd om te huilen Najda moedig ik mezelf aan. Snel pakte ik 2 grote koffers uit de kast en begin huilend met inpakken.

''Weg wezen je bent mijn zusje niet meer die is dood'' schreeuwd hij en houd de deur open. Geschrokke kijk ik hem aan. ''Mmeen je ddit?'' Vraag ik bang met tranen in me ogen ''Oprotten Najda weg wezen" schreeuwd hij woedend en duwt me naar buiten. ''Vergeef mij'' zei ik zacht en keek hem nog voor het laatste keer. Woedend gooit hij de deur hard in me gezicht. Huilend val ik op de grond. Hier sta ik dan een 20 jarige meisje die verkracht is en zwanger is. Die pijn leid is uit huis gezet. Na ongeveer 10 min op de grond te janken sta ik moeizaam op pak mijn 2 koffers en loop naar de auto. Waar moet ik heen gaan. Ik heb helemaal niks. Geen huis wellou. Snikkend gooi ik mijn koffers in de kofferbak en stap in. Gelukkig heb ik mijn bankpas en al die shit mee. Ik besloot maar een hotel te gaan. Iets dan niets.

30 min later

Snel droog ik mijn tranen weg en loop naar binnen.
''Goeiemiddag waar kan ik u mee helpen'' vroeg de balie vrouw. ''Goeiemiddag mag ik voor 1 maandje een kamerhuren?'' Vroeg ik zacht om ni uit tranen te barsten. ''Uhm ja wilt u nu betalen of later?'' Vroeg ze zacht. ''Nu graag'' zei ik met een brok en haalde mijn pas tevoorschijn. Snel pinde ik de hoeveelheid en loop naar me hotelkamer. Huilend val ik op bed. Waarom ben ik uberhaut verkracht? Waarom gelooft niemand mij? Waarom gebeurd dit mij? Waarom ik? Waarom. Huilend val ik in een onrustige slaap...

____________________________________

Stemmen zou lief zijn♡