Pas Sans Toi (Voltooid)

Hoofdstuk 37

''Ik kook zelf vandaag, veel gezonder dan al die afval van buiten'' antwoord ik op zijn vraag en sta met moeite op net wanneer ik naar de keuken wil gaan lopen voelde ik een enorme steek in me buik. In eenkeer kromp ik in elkaar waar ik tegen de muur aan leun en diep in en uit adem. ''Gaat het? wat is er? Heb je pijn?'' Bombadeer hij mij. ''Het zij de ween dat is normaal daar voor'' zeg ik en adem steeds zwaarder. ''Ga je bevallen?'' Stresst hij. ''Hou je bek'' zeg ik geiriteerd. Snel pakte hij de noodtas voor als ik ga bevallen. ''Stap in'' dwingt hij me. ''Het gaat rayan kom naar binnen'' zeg ik en zucht. ''Nu'' zegt hij met hele stress en stapt in. Met een hoge snelheid rijd hij naar de ziekenhuis. Rustig adem ik diep in en uit. Oefingen wat ik heb geleerd.

''Wacht hier'' zeg hij gehaast en rent naar binnen waar hij als een gek begint te roepen. Rustig leg ik me hoofd tegen de raam en adem diep in. Gehaast ren hij terug met een kar waar ik in ging zitten en hij mij gehaast weer duwt naar binnen. Weer kwam er een pijnlijke scheut in me waar ik hard gilde. ''Kom liggen'' zegt een zuster en helpt me met liggen. ''Mevrouw u moet rustig aan doen. Het is niet goed voor u en de baby'' helpt ze me. ''Wanneer mag ik persen het doet pijn'' huil ik zacht en knijp in rayans hand. Hij weet zelf niet hoe hij zich moet gaan gedragen. ''Je mag persen'' moedig ze me aan. Met moeite pers ik. ''Niet persen, met elke wee die je voelt moet je persen!'' Zegt ze streng...

-

Met een glimlach bekijk ik naar mijn gezin. Ze heeft mijn ogen en neus.
''Ze is prachtig'' zegt hij en drukt een kus op me hand. Bloosend lig ik tegen hem aan. Rustig opend ze haar ogen en kijkt ons aan. Verliefd kijk ik der aan. ''Mevrouw u moet borstvoeding geven, ze heeft honger'' zegt de verpleegster da dat ze ging huilen. Rustig gaf ik der mijn borst waar ze gulzig van uit drinkt. Rustig ging ik met mijn hand over haar blonde haren ze is prachtig. Nadat ze klaar was moest ik haar laten boeren door op haar rugje te gaan kloppen. ''Wil je der vasthouden?'' Vroeg ik aan Rayan die haar maar verliefd aan keek. ''Mag dat?'' Zeg hij en kijkt me aan. Hevig knik ik en overhand haar zachtjes aan hem.

''Doe ik haar pijn? Doe ik het goed?'' Zegt hij onzeker en kijkt me bang aan. ''Je doet het goed schat'' zeg ik met een glimlach en laat me hoofd rusten. Ik ben echt moe deze bevalling ging eigelijk wel goed. Ik dacht dat ik dood ging! Ik word gestoord door bekende stemmen die deze kant op lopen. Niet veel later ging de deur ruw open door Youssra me schoonouders Selma, mijn vader en mijn moeder. ''Omg gefeliciteerd'' zegt Selma en rent mijn kant op waar ze mij rustig knuffeld en kijkt met grote ogen naar Nada. ''Hoe heet ze yedyi'' zegt mijn vader zacht. ''Nada'' antwoord ik met een glimlach. ''Masha'allah''

Nadat iedereen haar heeft vast gehouden gingen ze weg.

''Ik blijf bij je slapen'' ''nee schat ga naar huis je bent moe'' zeg ik ongerust. ''Nee lieverd, ik blijf aan je zeiden ik moet mijn geliefde beschermen als ik naar huis ga, dan kom ik weer terug door dat het zo leeg is zonder jullie. Weetje, ik voel me zo incompleet zonder jullie'' hoor ik hem zeggen. Ik bloosde en trok hem naar me toe. Nada moest onderzocht worden vandaar dat we 1 nachtje hier blijven.
Zijn stem was zo rustgevend mijn hart werd al snel naar een normale toestand gebracht. ''Kom lieverd je ziet er moe uit'' zeg ik en trek hem naar me toe. ''Hier kom naast me'' zeg ik en schuif op hij zat al de heletijd. Hij lachte en kwam naast me liggen waar hij zijn armen over me heen sloeg en allerij lieve dingen zegt. Met mijn hoofd leun ik tegen zijn schouder aan waar ik in een diepe slaap viel met Nada en Rayan in gedachten...