"İnsan özgür doğar ama her yerde zincire vurulmuş olarak yaşar.'' Jean-Jacques Roousseau
5. Bölüm:'' Sonsuz Hüzün.''
''Bana kızgın değilsin, değil mi?''
''Bir şey hissetmiyorum sanırım. Sadece yorgunluk hissediyorum.''
''Beni affediyor musun?"
''Niçin affedeceğim?"
''Her şey için. Başta seninle tanıştığım için... Taş parçasını gözünden çıkardığım için...Seni sevdiğim için, sana bu kadar acı verdiğim için.''
''Beni affedersen seni affederim.''
Kaba bir vaziyette burnunu çekerek karşısında oynayan senaryoya dikkat kesildi yeniden Alperen. Yaklaşık bir saat önce içi tamamen mısır dolu olan büyük kağıt poşetin içinde şimdi sadece dibinde öksüz bırakılan birkaç artık ve tuz kırıntıları bulunuyordu. Alperen elindeki kağıt çöpünü buruşturarak yanında filmi seyre dalmış Asaf'a doğru fırlattı.
Asaf, Alperen'e uyarıcı bakışlar atarak filmi izlemeye devam etti.
İnsan kalabalığının arasında, dört yakın arkadaş, keyifleri yerinde, kendilerine verdikleri dinlenme süresini dolu dolu kullanarak izliyorlardı bu filmi.
Yaşlı bir adamın kontrol ettiği kutudan ışık beyaz perdeye yansıtarak, sadece bir filmden ziyade derin anlamlar taşıyan bu görüntülere olanak sağlıyordu.
Siyah beyaz, 1945 yapım oldukça eski bir filmdi Brief Encounter. Okunması biraz zor olan alt yazıya sahipti.
Açık havada geçirdikleri saatlerin ardından film bitmiş, gençlerin sefası da son bulmak üzereydi. Alperen'in bir çocuğu andıran sitemleri eşliğinde ayaklanmışlardı, evin yoluna giriş yaptıklarında gazoz satan küçük bir çocuktan dört gazoz alarak yollarına devam etmişlerdi.
''Alperen?''
''Efendim Asaf.''
Asaf yüzüne tamamı alaydan oluşan bir gülümseme oturttu ve arkadaşının tepkisini kaçırmamak adına Alperen'in gözlerine baktı.
''Sen ağladın mı?''
Alperen gözlerini ayaklarına indirerek attığı adım sayısını saymaya başladı. "Ne alakası var arkadaş? Ağlasam görürdün."
Kafasını yukarıya kaldırarak gökyüzüne baktı Asaf, dudağının kenarını kaldırarak gülümsedi. "Ağlamışsın." dedi fısıldayarak, mamafih tüm grup üyeleri duydu.
Asaf'tan tarafa baktı Alperen, "Nasıl anladın?" dedi. Gözyaşlarının kuruduğuna emindi, film sırasında silmişti, şimdiye eser kalmamış olmalıydı.
"Sen kitap okursun, ben ise insanları." Başını yıldızlardan indirip arkadaşının şaşkın gözlerine baktı ve dişlerini gösterecek büyüklükte sırıttı. "Benden kaçmazdı arkadaş."
Asaf ve Alperen birkaç adım kadar önden yürürken, Korkut ve Nihat daha yavaş adımlarla onları takip ediyorlardı. "Beğendin mi filmi?" dedi Korkut Nihat'ı dürterek.
