From sweet to bitter

13// Luna is zoek

Pov Fay Caldwell

Ik probeer op mijn fiets te stappen, wat finaal mislukt trouwens. 'Laat me je thuis brengen.' hoor ik achter me. 'Nee.' snauw ik als ik zie wie het is. 'Ik laat je zo echt niet naar huis gaan.' 'Wat maakt het jou toch uit? Je liet me een jaar geleden ook zo weg gaan.' bijt ik hem toe. 'Ja en daar heb ik spijt van.' 'Acht rot toch op met je spijt.'

Ik zeg mijn fiets neer en draai me richting hem. 'Als je nu niet wegloopt en mij met rust laat, dan ga ik gillen.' zeg ik. Ik voel een hand om mijn middel en een warme adem in mijn nek. 'Kom babe, ik breng je wel naar huis.' Noah's gezicht betrekt en ik begin te lachen. 'Is goed, dank je doetje.' zeg ik en ga mee in zijn spel. Calvin pakt me bij mijn heupen vast. 'Voor als je het nog niet wist, jij bent verleden tijd.' zeg ik.

'Als jij je leven met hem wil vergooien, prima.' zegt Noah daarna. 'Ik vergooide mijn leven met jou.' kaats ik terug. Hij had er niet op gerekend. 'Prima.' Hij draait zich om en loopt weg. 'Dank je.' zeg ik en trek me los. Ik pak mijn fiets weer. 'Ho wacht, ik ga je echt naar huis brengen.' zegt hij. 'Waarom?' Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Omdat Fay, je de laatste keer dat je dronken naar huis ging, een ongeluk had.' Ik kan niks anders dan hem gelijk geven en me er maar bij neerleggen dat hij me echt naar huis gaat brengen. Hij pakt zijn eigen fiets en stilletjes fietsen we met z'n tweetjes naar mijn huis.

'Bedankt voor het thuis brengen.' zeg ik als we er zijn. 'Geen probleem babe.' zegt hij en knipoogt. Ik schud mijn hoofd en loop naar de voordeur. Ik kijk even achterom en loop daarna naar binnen als ik al zie dat Calvin is verdwenen. Met veel kabaal stamp ik het huis binnen. Ik hoor gekuch en kijk op. 'Waar kom jij zo laat nog vandaan? En kan het allemaal wat zachter? Er proberen ook nog mensen te slapen.' 'En met die mensen bedoel je jij, want papa en mama zijn niet eens thuis.' brom ik.

Ik pak mijn spullen. 'Je hebt gedronken. Ik kan het hier zelfs nog ruiken Fay.' 'Ik ben naar een feestje geweest. Houdt je commentaar maar voor je want ik weet precies wat je wil zeggen Carter. Je bent al net zo vaak weg als onze ouders dus bemoei je niet met mij.' De woorden blijven maar uit mijn mond rollen. Ik stamp langs hem heen de trap op richting mijn kamer. Ik hoor Carter nog zuchten en gooi daarna de deur van mijn slaapkamer dicht.

Ik voel mijn telefoon trillen en haal hem uit mijn kontzak. Het is Harper. Ik neem op en hals overkop begint Harper dingen uit te leggen.

'Nee, ze is niet bij mij. Ze had ruzie met Alan en toen is ze boos weggelopen. Ben nog achter haar aan gegaan maar ze fietste weg.' zeg ik haastig door de telefoon. Ik gris mijn jas van mijn bureaustoel af en loop naar beneden.

'En je krijgt haar echt niet te pakken? En ze is nog niet thuis?' mompel ik. 'Ik kom eraan. Probeer haar nog een keer te bellen en bel anders haar moeder wakker. Ik ga Jordynn proberen te bellen.' Ik hang direct daarna op en toets het nummer van Jordynn in. Er wordt direct opgenomen. 'Hey, met mij. Heb jij toevallig Luna nog gezien? Ze is niet thuis gekomen en niemand kan haar bereiken.' Ik wacht haar antwoord even af. 'Oké dank je.' zeg ik waarna ik opgang.

Ze zou samen met Flynn rondjes gaan rijden om te kijken of ze Luna ergens kunnen vinden. Ik besluit zelf naar de oude fabriek te rijden. Ik pak mijn sleutels en loop de garage in.  'Waar ga je nu weer heen?' Carter komt boos de garage in. 'Oude fabriek. Luna zoeken.' zeg ik en start mijn scooter. De garage deur gaat open waarna ik zonder op antwoord te wachten wegrijd.

De straat is compleet donker. Zelfs de lantaarnpalen branden niet meer. De maan levert nog maar een schrijntje ligt op. Ik parkeer mijn scooter en glip via het gat in het hek naar binnen.

En nou maar hopen dat Luna hier is.