From sweet to bitter

36// leuke oude herinneringen

Pov Fay Caldwell

De dagen tikte weg. Van Calvin heb ik niks meer gehoord en hij is ook niet op school geweest de afgelopen dagen. Ik heb veel tijd gehad om na te denken en ben tot een besluit gekomen. Ik kan dit kindje niet schenken wat het nodig zal hebben. Ik heb besloten dit kindje een gelukkig leven te gunnen en dat is helaas niet wat het bij mij kan krijgen. Ik knipper de tranen even weg. Ik leun over de reling van het balkon.

Er wordt op de deur geklopt en ik draai mijn hoofd bij. 'Mag ik binnenkomen?' vraagt een zware stem. Een ja verlaat mijn mond en ik loop mijn slaapkamer weer binnen. De deur gaat krakend open en Matthew komt binnen. Hij gaat op mijn bed zitten waarna hij naast zich op het bed klopt. Ik begrijp zijn boodschap en ga naast hem zitten. Ik heb besloten hem te vergeven en het hele gedoe maar achter me te laten. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd en heb geen ruimte voor iets wat al een tijd geleden si gebeurd.

'Een aantal maten van mij hebben Calvin gespot.' Ik zucht even. 'Het heeft geen zin. Hij geeft niet om me en dat had ik moeten zien.' Ik pak een sigaret en steek hem op. 'Fay, niet doen. Denk aan je baby.' Ik zucht en druk hem uit in de asbak die op de grond naast mijn bed staat. 'Sorry ik ben nog niet gewend aan het feit dat ik een levend wezentje in mijn buik heb zitten.' 'Geeft niet.' We blijven even stil. Ik slik even terwijl Matthew ongemakkelijk achter zijn oor krabt. 'Heb je zin om een stukje te lopen?' vraagt hij. Ik knik even.

Ik stap gauw in mijn schoenen en we lopen daarna samen naar beneden. 'We zijn even een blokje om.' zegt Matthew tegen Carter die beneden in zijn rolstoel tv zit te kijken. 'Niet te lang wegblijven.' zegt hij. Ik knik kort. Ik heb een beetje afstand van hem genomen sinds Ethan me dat rare verhaal vertelde. Ook al weet ik niet of het waar is, het voelde echt. 'Kom.' zegt Matthew en legt kort even zijn hand op mijn schouder.

We lopen samen naar buiten en ik steek mijn handen in mijn jaszakken. 'Het spijt me van alles Fay.' 'Matthew..' ik stop even met praten. 'Zullen we gewoon even genieten van het zonnetje en leuke oude herinneringen met elkaar delen? Dat is het wat ik nu wel kan gebruiken.' Ik kijk Matthew even aan en hij knikt instemmend. We lopen de straat uit richting het park, waar we als kleine kinderen veel tijd spendeerde. 'Weet je nog dat je boos was omdat je van mij niet op het klimrek mocht?' lacht Matthew en wijst naar het oude klimrek. 'Ja en toen ik mijn zin niet kreeg, heb ik je eraf getrokken waarna je je arm gebroken had en je zes weken in het gips moest.'

Ik laat een klein glimlachje zien. 'Ik heb je gemist Matthew.' 'Ik jou ook Fay.' We kletsen nog wat terwijl we verder lopen. 'Matt, stop.' zeg ik en ik stop abrupt met lopen. 'Calvin.' zeg ik zacht en wijs naar iemand op het bankje. 'We gaan terug.' zegt hij net iets te luid. Calvin kijkt om en onze blikken kruisen elkaar even. Nog voor dat hij kan opstaan, trekt Matthew me weer mee. 'Matt.' Ik kijk hem even aan en draai me dan om. Ik loop in een rechte lijn naar Calvin toe. 'Moet jij eens luisteren.' begin ik.

'Jij bent de grootste egoïstische zak die op deze wereld rond loopt.' En met dat de woorden mijn lippen verlaten, hef ik mijn hand en geef Calvin een harde klap in zijn gezicht. 'Oké die verdiende ik.' zegt hij. 'En of je die verdiende, lul.' zeg ik. 'Fay wacht nou even. Bedenk je ook eens hoe het is om in mijn schoenen te staan. Ik word vader, nog voor mijn twintigste.' Ik voel dat ik rood aanloop en woede begint te koken. 'Pardon? In jou schoenen? Ik word moeder, ik ben zwanger voor negen maanden lang. Dat betekend moodswings, overgeven, ziek zijn en niks meer kunnen vanwege een dikke buik die in de weg zit. Laat ik maar niet beginnen over het feit dat ik dit kindje geen goede toekomst kan geven.'

'Hoe egoïstisch kan je zijn?'