Chanyeol'un Anlatımı~
Kırmızının en koyu tonuna batmış gibi duran evimde uzanıyordum.Tavanda ki oymaları izlemek can sıkıcı olsa da devam ettim. Oysa şuan yanımda Baekkie var olsaydı...Düşünme aptal!
Gözlerimi yumup aklımda ki anıları yok etmeye çalıştım. Ama bir türlü beceremiyordum. Baekhyun hayatımın odak noktası idi. Objektifim sadece ona dönüktü ve ben bunu engelleyemiyordum.
PAT!
Gözlerimi hızla açıp evimin ortasında düşmüş olan adama baktım. Aaah. Şaka değil mi bu?
Luhan yukarıdan halıya öyle bir düşmüştüki normal bir insan olsa kesinlikle herhangi bir unzuvu zarar görmüş olabilirdi.
"Aptal mısın Luhan? Kapı diye bir şey var."
Acıyla kıvranıp bana dikti ışıltılı gözlerini.
"Biliyorum moron! Sadece çatıyı merak ettiğim için eve girmeden önce çatıyı inceledim. Birden rüzgar şiddetlenince çakra hakimiyetimi kaybettim ve insan olarak edindiğim hacimi bir anlık kaybedip yere yapıştım! Aah, acıyor Chan!"
Gülmekten yerde yuvarlanma kıvamına gelmiştim. Cidden sandığımdan daha saf ve aptalsın Luhan.
Karnıma yediğim tekmeyle gülmekten oluşan gözyaşlarımı silip geyiğe baktım.
"Yah! Canım acıyor dedim! Bana ilgi göstermelisin!"
Yerde sırtımın üzerine yattım ve kollarımı kocaman açıp arkadaşıma baktım. Gülmemek elde değildi.
"İlgi istiyorsan gel kollarıma hayatım."
Elbette Luhan'ın üzerime adeta bir kedi gibi kıvrılmasını beklemiyordum. Bu..bu his tuhaftı. Sanırım, onu sevimli buluyordum.
Ellerini göğsümde birleştirip bana dikti bakışlarını. Yakındı. Tehlikeli sayılacak kadar yakındık.
"Şuan bizi izliyor."
Kyungsoo'nun Anlatımı~
Jongin'i görmeyeli nerdeyse bir hafta oluyordu. Neler yapıyordu? Beni özlemişmiydi? Benden.. korkuyormuydu? Asla. Benden korkmasını asla istemezdim.
Baek ortalıkta olmadığı için kafeye gidebilirdim aslında. Ama Jongin'e bir daha oraya gelmeyeceğimi söylemiştim. Kahrolası bir insan olsamda sözümde durmalıydım.
Evimin karşısında ki yıkık dökük köşke baktım. Ne anılar geçmiştir orada kim bilir. Ne aşklar, ne dostluklar o evin her bir köşesine yer edinmiştir. Bir gün biz de böyle olacak mıyız Jongin? Günün birinde tüm kuşkularımızdan kurtulup birbirimizin göğsüne rahatlıkla yaslanıp uyuyabilecek miyiz?
Kendimize ait bir evimiz olmalı. Kocaman. Evin her noktasında suratımıza bir gülümseme yayılması için anılarımız bulunmalı.
Hiç kavga etmeyelim olur mu Jongin? Bu son ayrılığımız olsun sevgilim. Beni tekrar sevmenin bekleyeceğim sonsuza dek...
Baekhyun'un Anlatımı~
İçimde ki alev fokurdarken zorlukla kendime hakim oluyordum. Şuan bir kaç insanı öldürme arzumu yok sayıp bu "güzel kızı" barbekü yapmak, kafasına çivi çakmak, bir oduna geçirip evimin ortasında sergilemek istiyordum. Nefret ve tanımlayamadığım bir duyguyla dolup taşıyordum!
Luhan sevgilimin göğsünden yukarı onun gözlerine bakıyordu. Duyamadığım bir sesle fısıldadı ve devimin gözleri tüm evi taramaya geçmişti bile.
Luhan, beni bu formumda nasıl görebiliyordu? Oh, Ulu'nun bebeği olduğunu unutmuştum. Hisleri güçlü olmalıydı. Daha fazla saklambaç oyunumu sürdürmedim ve insan formunda evin ortasında belirdim.
Yeollie beni birden bire görünce ürkmüş olacak ki yattığı yerden savruldu. Aptal devim. Sadece benim!
Luhan pisliği onun üzerinde çoktan kalkmıştı. Pekala,şimdi ona iyi bir ceza verebilirdim. Yavaş adımlarla yanına yaklaştım ve mırıldandım.
"Duvara çarp!"
Gözle takip edilemeyecek kadar güçlü bir hızla prensimiz kendini duvarda buldu. Beceriksiz. Çakralarına sahip çıkmayı öğrenememiş bir çaylaktı Luhan! Yeollie'yi elimden alacak kadar mükemmel değildi!
O an başıma aşırı dozda bir ağrı vurdu. Sanki biri kafamın içine elini sokmuş, beynimi karıştırıyor gibiydi. Acıyla çığlık atıp olduğum yere yığıldım. Göğsümü geriyor,kafamı yerinden çıkarmak ister gibi çekiştiriyordum. Bedenim böyle güçlü bir acıyla boğuşurken çakralarıma ve formuma söz geçiremiyordum. Daha yüksek sesli bir çığlık daha savurup göz yaşlarımı serbest bıraktım. Bu zaman kadar öldürdüğüm insanlarda bu kadar çok acı çekiyorlarmıydı?
Yok edilmeliydim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
i need you// kaisoo
Fanfiction"Birlikte üşüyeceğimiz bir kış sabahında görüşmek üzere."
