Forbidden To Touch

Chapter 1

"Good morning." Nakangiting bati ko sa dalawang kasambahay na naabutan kong masigasig na nagpupunas ng balustre ng hagdan.

Pumihit sila paharap sa 'kin saka bahagyang iniyuko ang mga ulo nila, napanguso ako ng dahil do'n.

"Magandang umaga po, Señorita." Sabay nilang bati pabalik sa 'kin. I held my hand high and shake it, gesturing them to stop.

Naguguluhang napatingin sila sa isa't isa saka ibinalik ang pares ng mata nila sa 'kin.

"Po?"

I smiled at them.

"Just call me Venus, h'wag na 'yong Señorita." Bago pa man sila makapagsalita bilang tugon sa sinabi ko'y napukaw na ng mga paparating na hakbang ang atensyon namin.

Later on Mama, showed up with her elegant looking clothing and statement jewelries, like the usual her hair was put into a  bun.

"Bumalik na kayo sa mga trabaho n'yo." Striktang utos n'ya saka ako iginiya ng tuluyan pababa sa hagdan. We walked toward the mansion's flower garden where our breakfast was served.

Bago ko pa maipaghila ang sarili ko ng upuan ay nagawa na 'yon ng isang kasambahay para sa 'kin.

"Thank you." I mouthed and smile.

Narinig kong tumikhim si Mama. She eyed her made and signalled her to leave that she follows immediately.

"Hija, I hope you won't treat our maids like they are your friends or someone at your level." Aniya saka sumimsim sa tasa ng kanyang tsaa. Bahagyang nangunot ang noo ko ng dahil ro'n.

"But why? Papa treat them like our family, so why can't I?" I asked confusedly. Isang ngiti ang ipinaskil n'ya sa kanyang mapulang labi.

"Hija you don't get it do you? You should always draw a line where you will stand to be praise by those whose lower than you...a line that nobody would dare to cross."

"Ang mga trabahador dito ay mananatili lang dapat na nagtatrabaho para sa'yo, hindi kinakaibigan, hindi itinuturing na pamilya. They're working for us and we're paying them for that and that should  end there." She explain.

Napasulyap ako sa dalawang katulong na nakatayo hindi kalayuan sa 'min saka muling sumulyap kay Mama na taimtim ng kumain.

"I hope you'd understand." Tumango na lang ako bilang pagsang-ayon, dati pa man mulat na 'ko na malaki ang pagkakaiba ni Mama at Papa lalo na sa pagtrato sa mga taong mas nakakababa sa 'min.

Papa would always treat them nice and fair, like they're one of us, walang nakakalamang at hindi mahalaga ang estado sa buhay. Mom on the other hand was firm in her belief that those whose in the hem of society should bow down to us whose ruling on the top.

"Hindi ba uuwi dito si Jupiter at Saturn, Ma? Summer naman ngayon hindi ba?" I asked pertaining to my two cousins whose living their life in Manila now. Nagkibit balikat lang s'ya bilang sagot.

I'll just call them later to ask and check on them as well.

"I'll fly for Manila later, do you wanna go with me perhaps?" Yaya ni Mama pagkatapos naming sabay na mag-agahan.

Mabilis akong umiling bilang pagtanggi, mas gusto ko na mag-stay muna dito at sa susunod na buwan na lang mamalagi ro'n.

I had enough experience living an urban life, kota na 'ko sa mga skyscraper, traffics and everything that city has to offer, lalo na't 'yon ang madalas kong makita sa halos labing limang taon kong pamamalagi sa New York ng wala halos uwian dito sa Pilipinas.

"I'll stay here, Ma. Gaano kayo katagal ro'n?" Inilapag n'ya ang papeles na hawak saka inalis ang kanyang reading glasses.

Her forest green eyes met mine.