Chapter 28

23.9K 575 100
                                    

Venus Thane's Pov

My smile flew away from me and never came back again after I heard that four words from Manang.

Parang nanginginig ang mga tuhod ko.

"Hija!" Mama snagged my attention. Isang pilit na ngiti ang iginawad ko kay Manang saka ko sila nilampasan ni Luna.

Mama's arms were wide opened as she inch our distance. The corner of her red and alluring lips were up in a way that I have never seen for the passed years.

"I missed you, Mom." I whispered and tried to hide my tears from her. Hinawakan n'ya ang magkabila kong balikat saka ako pinaharap sa kaniya pagkatapos ng ilang segundo naming pagyayakapan.

She wipe my tears with gentleness that it made me cry even more.

Looking back, I used to hate her secretly for throwing the same feeling towards people who is not like us, how she looked downed and belittle them but as the time passed by, I learned to accept that's just her.

Hindi lahat ng tao p'wedeng mabait sa paraan na inaasahan ng iba. She maybe awful to others but she's still the best Mom for me.

"You're such a cry baby, Venus." She commented that put back a smile on my life. I guess I am still.

"Constacion, ipasok mo na lang muna si Luna sa loob mahamog na. Ipapasundo ko na lang sila ng yaya n'ya sa driver ni Ariz pagkatapos ng hapunan." Papa said in a samaness tone.

My eyes went to him and when our eyes locked in he was immediate to budge it off.

Isang masigasig na ngiti para sa kaniya ang pinakawalan ko. Change is constant, but the drastic change of how we treat and socialize with each others saddens me.

Umalis ako rito ng galit sa kaniya, inabot din ng ilang taon bago ko s'ya napatawad pero hindi naibalik 'yong dati naming samahan.

Maliwanag na mayroon ng malikang gap sa pagitan namin.

Nakakalungkot. I know he's trying to reached out its just that maybe there are wounds and damages that no matter how hard we tried to fix they remain and it'll be better to just leave them like that.

I looked up and let rain touches my face as it suddenly poured. Bawat pagpatak non napapalapad ang ngiti ko, napagaan kasi ng pag-ulan ang pakiramdam ko—hinayaan n'ya kong umiyak ng hindi napapansin ng iba.

"Señorita!" Iminulat ko ang aking mata kasabay nang pagbalik ko sa realidad dahil sa pagtawag sa 'kin ng isang kasambahay.

Pinapayungan n'ya ko samantalang nakasilong naman na sina Mama at Papa malapit sa front door ng mansyon.

Mukhang hindi ko na namalayang tinatawag nila ako para sumilong.

"Kanina pa po kayo tinatawag ni Señora," she said.

Napatango na lamang ako at sabay na kaming pumasok sa loob ng bahay. Kung mayroon mang nagbago sa living room ng mansyon 'yon ay ang family portrait namin na kinuhaan noong nakaraang pagbisita nila sa 'kin sa New York.

Ang ayos ng bahay ay katulad pa rin ng umalis ako rito. Ipinilig ko na lamang ang aking ulo at pilit na iwinala sa 'king isipan ang huling mga alaala ko dito.

They're too painful to reminisced and I had enough of pain.

Iniabot sa 'kin ni Mama ang isang tuwalya pagkapasok ko sa loob. Halos basa na rin ang damit ko at nilalamig na 'ko kahit papaano.

Inalis n'ya ang towel na nakabalot sa kaniyang balikat at sa halip ay binalot 'yon sa 'kin. She smiled as she helped me dry my hair.

"Change your clothes into something comfortable and go back in here for dinner," bilin ni Papa saka s'ya lumakad papunta ng dining.

Forbidden To TouchTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon