Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 4

~Binnen een mum van tijd hebben we een plan bedacht. Het is niet zo meesterlijk als mijn vorige plannen, maar het voldoet aan de meeste gestelde eisen. Hier en daar zitten er wat losse eindjes aan, maar het kan niet meer langer duren. Het is tijd voor actie, elke seconde telt.~

Ik draai me om en om. Mijn wekker is al gegaan, maar ik wil er niet uit. Mijn slapen bonken. Niet gek, want ik heb amper geslapen. Tegen het eind van de nacht viel ik nog in slaap. 

Zal ik niet naar school gaan? Zal ik net doen of ik ziek ben? Of nou ja, net doen alsof, ik zit wel tegen het randje van ziek zijn aan. 

Ik kom langzaam overeind. Ik rek me uit en gaap nog eens. Mijn ogen zoeken naar mijn pantoffels. Snel steek ik er mijn voeten in, zodat ik niet op de koude vloer hoef te staan. Met de slaap nog in mijn ogen loop ik naar boven, waar de woonkamer is. 

'Goedemorgen Pam,' mompel ik. Pamela ziet er veel te wakker uit en dat terwijl ze later thuis was dan ik gisteren. 

'Hé, goedemorgen. Wat zie jij er duf uit zeg! Heb je een lange dag vandaag?' 

Argh, Pam is zo'n ochtendpersoon. 'Ik ga vandaag niet naar school,' zeg ik.

Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Heb je vrij of ben je ziek?'

Typisch Pam. Altijd recht voor haar raap. 'Ik voel me niet zo lekker,' beaam ik.

'Vervelend,' zegt ze, in haar stem klinkt oprechtheid door. 'Trouwens, ik zag net in mijn agenda dat we gisteren samen zouden eten. Het spijt me enorm, maar ik was het helemaal vergeten.'

Ik glimlach zwak. 'Geeft niet. Dan doen we het gewoon een andere keer.' 

Haar gezicht breekt open in een gulle lach. 'Je bent de beste. Wish me luck op school. Ik heb een tentamen.'

Ik loop naar haar toe en knuffel haar. Waarschijnlijk denkt Pam dat ik haar een knuffel geef om haar succes te wensen, maar stiekem doe ik het om er steun uit te putten, want ik heb het gevoel dat er nog een paar vervelende dagen te wachten staan. (Understatement of the year)

Als even later de deur in het slot valt, ben ik weer helemaal alleen. En zo voel ik me dan ook. Alleen. Met de handen in mijn haar staar ik piekerend naar buiten. Wat moet ik doen?

Eerst mezelf afmelden op school. Ik stuur een  mailtje naar alle docenten die ik heb met de boodschap dat ik tijdens hun lessen niet aanwezig ben in verband met ziekte. 

Vervolgens loop ik naar de badkamer en fris mezelf een beetje op. Wat zie ik er inderdaad duf uit. Mijn lippen zijn schraal. Ik doe er meteen wat vaseline op. Daarna werk ik mijn wenkbrauwen bij met een pincet. 

Als ik daar mee klaar ben bekijk ik mezelf. Ik zie een bang meisje met gebalde vuisten. Ik wil doen alsof er niks aan de hand is en alsof ik mijn leven gewoon moet leven zoals hiervoor, maar dat gaat niet. 

Ik heb serieus geen plan. Ik ben doelloos. Ik heb gewoon geen idee wat ik moet doen. Mijn hersenen zijn gestopt met goede ideeën aan te dragen. Ik kijk alleen maar naar buiten, terwijl de stress oploopt. Gisteren was ik vastbesloten om naar de politie te gaan. Nu weet ik het niet meer zo goed. Ze zullen denken dat ik tijdens de ontvoering een trauma opgelopen heb en dat het nu naar buiten komt. Ze zullen er vast niets van begrijpen als ik plots met de naam Noah rond ga strooien. Ik wil hem niet verraden, maar als hij me wil vermoorden... Dan heb ik geen keuze.

Ik ijsbeer door de kamer, door de gang en dan door de keuken. Mijn handen gebald en dan weer in mijn haar geklauwd. Als ik in mijn slaapkamer kom, licht precies mijn mobiel op. Aarzelend loop ik er naar toe en ontgrendel hem. Vijf gemiste oproepen van Matthijs? Nog zo'n honderd WhatsAppjes. Oké, dat is een beetje overdreven, maar het zijn er toch minstens vijftien. En in alle berichten staat zoiets als: 'waar ben je?' 'Ik maak me ongerust' en 'kan ik je op komen zoeken?'. Ik zucht. Hoe ga ik dit tactisch aanpakken, zodat ik mijn leven kan redden.