Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 16

~ *Bam*
Ik veer op. Een pistoolschot. Mijn blauwgeslagen ogen kan ik amper meer opendoen. Door spleetjes tuur ik naar Evy die in elkaar zakt. 'Nee!' een schreeuw die ik al de hele tijd binnen probeer te houden, ontglipt mijn lippen. Opnieuw een pistoolschot. Mijn ogen zakken dicht en langzaam wordt het zwart. ~

Waar ben ik? Waar ben ik, serieus? In paniek probeer ik omhoog te komen. De muren om me heen zijn verblindend wit gepleisterd. Ik knipper een paar keer.
'God dankUwel. Je bent wakker, Eef.' Ik hoor mama's stem en ik voel haar hand op de mijne, maar het duurt nog even voor ik me realiseer dat ik dit echt is. Mama, ze is er. Ik voel me een stuk geruster. Maar plots bedenk ik me iets. 
'Mam,' mijn stem klinkt rauw. Ik kuch een paar keer. 'Mam, waar is Noah?'
Mijn ogen vinden de hare en ze kijkt een beetje schuldig. 'Mam, waar is Noah?!' De adrenaline pompt plotseling door mijn lichaam. 
'Schat, hij leeft nog...' Ik laat de adem uit mijn mond ontsnappen, ik wist niet eens dat ik was gestopt met ademen. 'Maar?' vraag ik gehaast.
'Lieverd, je moet je niet zo druk maken. Ga eens rustig liggen.'
Ik ga terug op het kussen liggen, maar ik stop niet met me zorgen te maken. 'Please, mam, vertel me gewoon wat er is. Is hij erg gewond? Bevindt hij zich in levensgevaar?'
Mam schudt haar hoofd. 'Ik wilde het nog niet zeggen, maar Noah is uit het ziekenhuis ontsnapt. Uitwendig zag hij er niet uit, maar inwendig leek er haast niets beschadigd. Hij moest wel in het ziekenhuis blijven, maar hij is op mysterieuze wijze verdwenen.'
Verdwenen?! Verschrikt kijk ik op. 'Mam, maar...' 
'Schat, ik weet verder niets. Rust maar eens goed uit en ik meen het: maak je niet te druk. Ik ga een zuster roepen en vertellen dat je wakker bent.'

Mijn moeder drukt op de knop. Na niet al te lange tijd komt er een zuster binnenlopen. 'Zo Evy, je bent wakker zie ik.' Ze glimlacht naar me. Ik kijk haar aan, maar glimlach niet. Waarom zou ik glimlachen.
'Hoe voel je je?' vraagt ze, totaal niet uit het veld geslagen door mijn botte houding.
Ik haal mijn schouders op. Goeie, hoe voel ik mezelf eigenlijk? Ik kijk naar het infuus dat in mijn arm geprikt is. Ik haat naalden. 
'Gewoon,' mompel ik. 'Moe.' 
En dat is ook zo. Ik ben kapot. 
'Je mag zo weer even slapen, maar ik moet eerst een paar dingen opmeten en je moet ook echt proberen iets te eten.'
Ik schud lusteloos mijn hoofd. 'Ik heb geen honger,' deel ik mee.
De zusters glimlach blijft rond haar lippen hangen en de lichtjes in haar ogen zijn niet eens een beetje uitgedoofd. 'We gaan het gewoon proberen, Evy.' 
Ze geeft me eerst een glas sinaasappelsap en dat drink ik in grote slokken op. Het vocht voelt prettig tegen mijn rauwe, droge keel.
'Goed zo,' zegt de zuster alsof ik geen achttien ben.
Nukkig kijk ik van haar weg. Ik haat mijn leven plotseling. Ik weet niet of ik met de herinneringen die ik heb kan leven. Ik probeer het helder op mijn geest te halen, maar ik herinner me alleen maar flarden van situaties.
Op mijn netvlies speelt vooral een film af waarin Noah de hoofdrol speelt. Ik wil hem zien. Ik wil met eigen ogen hem kunnen bekijken. Ik mis hem zo erg en dat is vreemd, misschien.

***
Ik hoor zachte stemmen die me uit mijn diepe slaap doen ontwaken. 
'Ze vroeg meteen naar hem. Ze zit echt erg over hem in, Paul.'
Langzaam dringt het gesprek tot me door.
'Ze moet hem nooit meer zien, Lieve, ik wil het niet hebben. Het bestaat niet dat hij een goede invloed op haar heeft. Door hém is ze in dit circuit beland.'
'Paul, alsjeblieft. Je hebt hem toch gezien. Je hebt toch met hem gepraat. Hij kan er toch niets aan doen dat hij met zo'n vader is opgevoed.'
De stem van mijn vader wordt harder. 'Hij kan er niets aan doen, nee, maar dat betekent niet dat hij nu geen monster is. We moeten ze uit elkaar houden, Lieve. Koste wat het kost. Later zal Eef echt wel begrijpen dat het voor het bestwil was en zal ze zelf inzien dat er echt geen toekomst voor hen samen is.'
'Paul,' mijn moeders stem klinkt smekend. 'Laten we niet op de zaken vooruit lopen, oké, laten we er ons nu op focussen dat Evy gezond en wel uit het ziekenhuis komt. We moeten er voor haar zijn, begrijp je.'
Mijn vader bromt iets.
Heeft hij gelijk? Is er geen toekomst voor mij en Noah? Zou ik ooit over hem heenkomen? Denk mijn vader echt dat het me zou lukken? Bijna lach ik schamper. Belachelijk.
Opeens zegt mijn moeder iets verrassends. 'Ik ga het contact nog niet met hem verbreken, Paul. Dat kan ik niet. Nog niet.'
Mijn moeder heeft contact met Noah?! Waarom zegt ze dan dat ze niets weet. Wat voor complot is er tegen mij gesmeed? Ik open rustig mijn ogen, maar vanbinnen stormt het. 
'Oh hé, kijk wie er wakker is, Lieve. Hoe is het mijn favoriete meisje?' vraagt papa.
Mijn lippen staan strak gespannen. 'Fantastisch,' spot ik.
Nadat ik uit mijn coma geraakt ben, heb ik het gevoel alsof ik iemand anders ben. De zuster heeft beknopt uitgelegd wat er gebeurd is. Door de spanning ben ik onderuit gegaan.
Maar er zijn nog genoeg zwarte gaten in het verhaal, waardoor ik er als nog niets van begrijp. 
Misschien zijn er wel bewust stukken uit het verhaal weggelaten en die insinuering maakt me boos. Ik ben niet zo fragiel als dat ik er uit zie.
Ik herinner me dat ik zoiets tegen Noah zei en dat hij toen woedend het verhaal uit de doeken had gedaan. Ik moest overgeven, ik voelde me ellendig en rot, maar ik wist wel waar ik aan toe was. Dus misschien moet ik dat ook maar tegen de zuster zeggen of tegen mam of pap.
'Je mag waarschijnlijk morgen mee naar huis,' vertelt mijn enthousiast. Ik knik kort.
'Ben je niet blij nu?' vraagt hij.
Ik produceer met moeite een glimlach. Ja pap, ik ben hartstikke blij om weer naar huis te gaan, ik heb enorm veel zin om Pamela te zien tegen wie ik keihard gelogen heb, net als tegen jou pap.
Oh en niet te vergeten pap, jij wilt dat Noah en ik elkaar nooit meer zien, ik heb nu al zin in alle discussies en ruzies die hier uit voort gaan komen. 
'Ik ben gewoon nog niet helemaal fit,' antwoord ik daarentegen als een excuus voor het gebrek aan enthousiasme. En eerlijk, dit is best een logische reden.

De volgende morgen mag ik inderdaad naar huis. Ik sta nog een beetje wankel op mijn benen, maar de ijskoude ochtendlucht verheldert wel mijn gedachten.
Mama loopt naast me om me te ondersteunen waar nodig en mijn vader draagt mijn tas naar de auto.
Er staat een enorme kerstboom voor het ziekenhuis. Natuurlijk, het was pas sinterklaas. Hoeveel dagen geleden? Vier? Vijf?
'Mam, welke dag is het vandaag? Welke datum?'
Mam kijkt alsof ze zelf ook hard moet nadenken. 'Het is woensdag 9 december,' zegt papa die wat bevreemd naar mijn moeder kijkt. Ook ik kijk haar vragend aan.
'Ja, sorry hoor,' wuift ze, 'door alle spanning rondom Evy en N... ik bedoel gewoon Evy, vergeet ik weleens wat.'
'Maakt niet uit, mam.' Ik kruip nog iets dichter tegen haar aan. Ik heb haar gemist en ik besef nu dat ik vanaf het begin af aan beter eerlijk tegen haar had kunnen zijn. 
Ze geeft me een warme glimlach. Morgen, als papa weer naar zijn werk is, vraag ik haar naar Noah. Ze wil me vast wel meer over hem vertellen. En misschien weet ze ook wel wat meer over wat er gebeurd is in de caravan. 
Plots herinner ik me een knal en de gedachte dat ik dood zou gaan. Hoe kan het dat er geschoten is en dat Noah en ik allebei nog leven? Zijn Matt en Steve toch op tijd teruggekomen? Was Noah er misschien toch niet zo heftig aan toe als dat ik dacht?

Argh, die ellendige zwarte gaten!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallloow :),

Ik schaam me een beetje omdat het alweer zolang geleden is dat ik een deel gepost heb.
Hopelijk is dit het wachten waard!

(Vergeet niet om te voten ;))

xx