Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 10

~ Ik adem diep door mijn buik in. De spanning die in de slaapkamer hangt is voelbaar. Mijn spieren doen pijn. Ik bijt zacht op mijn wang. Moet ik wat zeggen? Ik ga vannacht natuurlijk nooit in slaap vallen. Naast me hoor ik een diepe zucht van Evy. Wat zou zij denken? Wellicht vindt ze het net zo vreselijk als ik, maar dan omdat ze me haat. Ik proef plotseling een metaalachtige smaak in mijn mond. Bloed? Bloedt mijn wang? Zo hard bijt ik toch niet? ~

Ik zucht diep. Ik wilde wel dat ik gewoon mijn mond open zou trekken en tegen Noah zou zeggen hoe zeer het me spijt van wat ik gezegd heb. Ik wilde wel dat ik tegen hem zou zeggen dat ik hem zo ontzettend gemist had, dat ik er constant aan herinnerd moest worden om adem te halen. Ik wilde hem wel vertellen dat ik ontzettend veel aan hem heb gedacht. Maar ik durf niet. Ik ben bang dat hij me uitlacht of dat hij helemaal niets zegt. 

Of nee, waar ik nog het meest bang voor ben is dat ik opnieuw helemaal verliefd op hem word. Ik ben bang dat ik weer kriebels in mijn buik ga voelen als ik hem aankijk. Ik ben bang dat elke keer als ik mijn naam over zijn lippen hoor rollen, mijn mondhoeken omhoog kruipen. Niet omdat ik zozeer bang ben voor de liefde, maar wel omdat ik precies kan voorspellen hoe dat zich uit zou pakken. En dat kan ik niet aan, niet nog een keer.

Ik draai een beetje, maar probeer zoveel mogelijk aan mijn kant van het bed te blijven. Waarom moet het bed ook zo belachelijk klein zijn? Als of het een voorbedachte pesterij is.

Ik lig amper tien minuten in bed en ik houd het nu al niet langer uit. Ik stap eruit en ik loop naar de badkamer toe. Besluiteloos sta ik voor de spiegel. Ik zie de kleine douche-cabine en het toilet. De badkamer is klein.

Ik draai de koude kraan aan en maak mijn polsen nat. Dat doe ik wel vaker als ik helder na wil denken. Het koude water zorgt voor een opheldering van mijn denkvermogen. 

'Oké, Evy,' fluister ik tegen mijn spiegelbeeld. 'Je gaat gewoon in bed liggen en je doet je ogen dicht. Je valt vanzelf wel in slaap. Je kan het.'

Maar zelfs in de spiegel zie ik hoe gespannen mijn schouders zijn en hoe rusteloos mijn ogen bewegen.

Ik hoor een zacht klopje op de badkamerdeur. Ik draai de kraan uit en doe de deur van het slot. Steve verschijnt in mijn zichtveld en drukt zijn wijsvinger tegen zijn lippen. Hij wenkt me en wijst naar mijn schoenen en gebaart dat ik ze aan moet doen. Ik werp een blik in de kamer waar Matt ergens moet liggen. Ik kan hem in het duister nauwelijks onderscheiden van zijn omgeving. 

'Wat gaan we doen?' fluister ik.

Hij knikt naar buiten. Blijkbaar wil hij niet dat Matt wakker wordt. Zachtjes opent Steve de deur van de stacaravan. Hij sluipt naar buiten met mij op zijn hielen. Het is frisser dan ik verwacht had, maar het is tenslotte ook al begin december. Tot mijn verbazing bedenk ik dat het morgen sinterklaas is. En ik heb niemand afgesproken om surpriseavond te houden. Anders deden Pam en ik het altijd met een paar vrienden.

Pamela. Wie heeft haar ingelicht? Is ze wel ingelicht? Iemand moet het haar toch vertellen? Ze moet toch weten dat ik een tijdje niet aanwezig ben?

Steve steekt een sigaret op. Nooit geweten dat hij rookt. Hij lijkt mijn gedachten te raden, want hij zegt: 'Ik rook alleen in stresssituaties. Als je het vervelend vindt, dan...'

Ik wimpel het aanbod af. Hij doet er alles aan om mij veilig te houden, dan kan ik hem moeilijk die sigaret weigeren toch? Waarschijnlijk ben ik de oorzaak voor een gedeelte van die stress.

Ik begin me nu toch wel een beetje ongerust te maken over Pamela. 'Weet jij toevallig of mijn huisgenootje op de één of andere manier ingelicht is over mijn verdwijning?'

Steve knikt en blaast langzaam slierten rook uit zijn mond voor hij antwoord geeft. 'Je moeder zou daar voor zorgen. Samen met Noah heeft ze een plan bedacht, geloof ik. Daar zou ik me als ik jouw was maar niet druk over maken. Dat komt wel goed.'

Ik knik bedachtzaam. 'Maar stel, hè, Wesley gaat achter haar aan om haar als lokaas te gebruiken, moet Pamela dan ook niet in veiligheid worden gebracht?'

Steve staart een tijdje naar mijn gezicht, dat alleen verlicht wordt door de maan en de sterren. De dichtsbijzijnde lantaarnpaal staat zo'n dertig meter verderop. 

'Je maakt je wel ongerust, hè? Maar echt geen zorgen, de kans dat Pamela als lokaas wordt gebruikt is nihil.'

'Hoezo?' Ik ben er nog niet zo stellig van overtuigd. 'Ik heb Matthijs genoeg over Pamela verteld. Wesley heeft dat ook wel moeten horen.'
Er verschijnt een rimpel tussen de wenkbrauwen van Steve. 'Welke naam zei je nou? Matthijs? Die heb ik nooit eerder gehoord.'

Ik heb eigenlijk geen zin om Steve alles te vertellen. Ik wil dat niemand te weten komt welke fout ik begaan ben. Ik heb Matthijs gekust! Ik ben blind voor hem gegaan. 

Maar misschien is het voor mijn eigen en Noah's veiligheid wel van belang dat ze het weten. 

En daarom zeg ik: 'Morgen vertel ik je er meer over. Als de anderen er bij zijn.' En in  mijn hoofd heb ik al het besluit genomen om de kus uit het verhaal te laten.

'Even een heel andere vraag.' Steve blijft een tijd lang stil, voor hij de vraag stelt. Ik word er een beetje zenuwachtig van.
'Vind je Noah nog leuk? Als in leuk leuk? Noah vertelde me dat jullie het samen ondanks alles wel goed konden vinden.'
Ik slik en schud snel mijn hoofd. Ik laat mijn ogen wegdwalen, bang dat Steve de waarheid eruit zou lezen. Want ondanks dat ik mijn brein nu nog tegen heb kunnen houden om op Noah verliefd te worden, kan het in een onbewaakt ogenblik plotseling veranderen. En oh, wat haat ik die waarheid, want ik wil niet opnieuw mijn eigen hart breken. Ik wil het niet nog een keer over doen.
'Ik denk,' zegt Steve na opnieuw een lange stilte, 'dat Noah en jij op elk moment wat hadden kunnen worden, behalve in die februariweken. Jullie hadden een mooi stel geweest.'
Ouch. Waarom doen die woorden pijn? Ik ben er al lang overheen toch? Ik heb dit al een paar maanden achter me gelaten, toch?
Ik lach hol. 'Ik betwijfel of Noah en ik überhaupt een goede match zouden geweest zijn.'
Ik betrap mezelf erop dat ik stiekem hoop op een protest van Steve. Ik hoop er stiekem op dat hij mijn bewering ontkracht, maar het blijft angstvallig stil.
'Wat?' Vraag ik na een tijdje.
'Misschien heb je wel gelijk,' antwoord hij, 'misschien heb ik het al die tijd wel verkeerd ingeschat.'
En dat is het moment waarop ik bijna moet huilen en ik doe mijn best om de tranen tegen te houden.

'Wat doen jullie nou buiten?' klinkt Noah's slaperige stem achter ons.
'We konden niet slapen,' antwoord Steve waarheidsgetrouw.
Noah grinnikt. 'Dan hadden jullie mij ook wel uit kunnen nodigen. Mag ik ook een sigaret Steve? Ik koop er nooit meer, maar ik kan de drang nu even niet weerstaan.'
Steve reikt hem een sigaret aan.
'Ik ga weer proberen te slapen. Weltrusten,' zeg ik, zonder oogcontact met Noah te maken. Hopelijk slaap ik al voor Noah weer terug in bed kruipt.
Ik ga nog een keer naar de wc, drink wat water en ga in bed liggen. Ontspannen gaat beter dan wanneer Noah naast me ligt. Nu pas merk ik hoe moe ik ben. Ik draai een paar keer, voordat ik in de goede houding lig.

Langzaam val ik in slaap.

------------------------------------------------------
Fijn weekend allemaal!
Vergeet niet te stemmen ;)

Liefs! Xx