Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 22

~ Vrij... Eindelijk. ~

'Hé, Evy, wakker worden, joh.' Van heel erg ver hoor ik een stem. 'Eef, je ligt hier op de vloer in de wc, kom op.' 
Ruw wordt er aan mijn schouder getrokken. Ik open mijn ogen, om ze vervolgens tot spleetjes te knijpen. De ledlampen die ophangen zijn enorm fel.
'Huh?' Mompel ik. 
'Je ligt op de vloer van het mannentoilet.' Dat hoeft maar één keer gezegd te worden.
'Wat?!' Jakkes. Ik veer overeind. Gedesoriënterend kijk ik om me heen. Naast me staat Steve.
Steve? Het duurt één, twee, drie seconden voordat het tot me doordringt.

De rechtzaak...

Nog slaapdronken strompel ik naar Steve. 'Steve, please...'  Ik weet niet eens precies wat ik wil zeggen. Hij geeft me een stevige omhelzing. 
'Het komt wel goed,' fluistert hij in mijn oor. Ik spreek hem niet tegen, maar ik geloof geen woord van wat hij zegt. 
'Je vader en moeder zijn naar je op zoek. Wil je naar hen toe?' 
Ik haal mijn schouders op. Waarom wilde ik ook al weer naar de rechtzaak? Om Noah nog voor een laatste keer te zien. Wist ik veel dat dat de verse littekens weer open zou rijten. 
'We kunnen ook nog even een terrasje pakken als je wilt. Dan zet ik je daarna thuis af.' 
Opnieuw haal ik mijn schouders op. 'Je weet dat mijn huis nog wel een eindje rijden is?' 
Hij knikt lachend. 'Dat weet ik.'
'Ga jij je maar opfrissen in de damestoiletten, dan ga ik wel even naar je ouders.'
Dankbaar kijk ik hem aan. Ze zullen vast ongerust zijn. 

Nadat ik mezelf weer toonbaar gemaakt heb loop ik de toiletruimte uit. Steve en Matt staan allebei op me te wachten.
'Ha Evy,' groet Matt. Hij kijkt ongepast vrolijk. 
'Hey Matt, ga je ook mee?'
Hij knikt enthousiast. 'Het is al weer zo lang geleden dat ik je gezien hebt.'
'Jup,' beaam ik. Plots bedenk ik me dat ik de laatste keer dat ik Steve gezien heb nogal extreem reageerde. Mijn wangen kleuren rood. Door de rechtzaak was ik het bijna vergeten. 

Gedrieën lopen we naar de Audi van één van de jongens. Ik neem plaats op de achterbank. 
'Suggestie waar we naar toe kunnen, Eef?' 
'Pfoe... Nee, geen idee.'
'Zullen we ons vol gaan vreten bij het restaurant met de gouden bogen?' oppert Matt.
Eerlijk gezegd geen slecht idee. De gele 'M' verschijnt al aan de horizon.
'Puik idee, maat. Vind je het ook goed, Evy?'
Ik laat een instemmend geluid horen. 

Niet lang daarna draait Matt zijn auto de parkeerplaats op. Terwijl hij behendig zijn auto achteruit het parkeervak inrijdt, geef ik mijn ogen goed de kost. Er is niets bijzonders te zien: geen duistere figuren of vreemde pakketjes op de weg. Gewoon de Mac met gewone mensen die gewoon eten willen bestellen.
Ik kies voor een Happy Meal, zoals altijd.
'Wat willen jullie?'
Steve toetst ook zijn bestelling in en maakt zich dan uit de voeten met een: 'Ik ga even bellen, ben zo terug. Blijf van mijn eten af!'
Nieuwsgierig kijk ik hem na, zou hij nog steeds actief zijn in de onderwereld?

Net als ik schuift Matt aan bij het tafeltje dicht bij het raam. Ik heb een goed overzicht en dat vind ik fijn. 
'Hoe gaat het met jou, Evy?'
Ik veer op en lach ongemakkelijk. 'Eh, ja wel prima. Met jou?'
Matt grijnst vrolijk. Waarom is hij zo uitbundig? 'Met mij gaat het ook goed. Supergoed durf ik zelfs te zeggen.'
Scherp reageer ik: 'Je bent nogal vrolijk, hè, terwijl Noah voor weet ik veel hoe lang in de gevangenis moet. Beetje verdacht, hè?'
Matt schiet in de lach, maar voor hij zich kan verweren komt één van de werknemers onze bestelling brengen.
Ik maak mijn Happy Meal open en zoek meteen naar het cadeautje wat er in zit. Jeej, een mini-knuffeltje.
'Hé, daar ben je weer,' begroet Matt Steve die aankomt lopen. 
Steve lacht uitbundig. Dit is niet normaal hoor. Ze zijn allebei zo vrolijk en dat terwijl hun beste vriend de gevangenis in moet. Abrupt schuif ik mijn stoel naar achteren. 'Ik ben even naar het toilet,' mompel ik.
Ik probeer in normale stappen naar de toiletruimte te lopen. Wat zijn Steve en Matt van plan? Waarom zijn ze zo vrolijk? Dit is echt belachelijk. Een nare gedachte bekruipt me. Wat als Steve en Matt eigenlijk helemaal niet zo goed bevriend zijn met Noah als dat ze laten voorkomen? Maar dat kan eigenlijk niet, toch?
Ik ijsbeer langs de toiletten en vang zo nu en dan een glimp van mijn gefronsde gezicht op in de spiegel. Ik moet terug. Ik moet het aan hen vragen.

Zonder twijfel trek ik de deur open en stap met vastberaden passen weer terug naar het tafeltje bij het raam. Ze moeten weten dat ik niet zo naïef ben als ze denken. Ze zúllen weten dat ik niet zo naïef ben als ze denken. Doelbewust vinden mijn voeten hun weg, totdat ik het tafeltje in het vizier krijg.
Plots sta ik stil, mijn voeten aan de grond genageld, mijn wenkbrauwen raken bijna mijn haarlijn aan. Er zit nog iemand aan het tafeltje die er net niet zat. Een jongen die me erg bekend voor komt. Hoe kan dit?! Zijn bulderend gelach dringt door mijn oren naar binnen. Hij heeft mij nog niet gezien, maar hij lijkt zich prima te vermaken met Steve en Matt. Steve ziet mij echter wel. Met zijn hoofd knikt hij in mijn richting. 
De blik van de jongen wordt naar mij verlegd en de lach op zijn gezicht wordt alleen maar groter.
'Evy,' lacht hij.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Droom ik opnieuw? 
'N-noah?' stamel ik vragend. Ik kan mijn ogen niet geloven. Noah? Wat doet hij hier?!
Hij springt op van zijn stoel en rent haast naar me toe. Hij spreidt zijn armen en omhelst me. Van verbazing vergeet ik om mijn armen om hem heen te slaan. Ik snap er gewoon helemaal niets van. 
Hij laat me los om me in mijn ogen te kijken. Ik zie de weerspiegeling van mijn eigen verbaasde gezicht in zijn ogen. 
'Gaat het wel met je, Evy?' vraagt hij bezorgd. 
Mijn zicht wordt troebel. Wacht even, huil ik nou? Ik heb het gevoel alsof ik mijn lichaam niet meer onder controle heb. 
Hij veegt mijn zijn duim een traan weg van mijn gezicht. Mijn stem bibbert. 'Droom ik?'  
Ik ben namelijk erg bang dat ik straks wakker word en dat ik dan weer met de realiteit geconfronteerd wordt. 

'Nee,' hij schudt resoluut zijn hoofd. 'Dit gebeurt echt. Ik ben echt vrij gesproken.'
Ik knipper de overige tranen weg. 'Maar hoe..?'
Hij sust me. 'Ik vertel je zo alles, maar laten we eerst gaan zitten. Steve en Matt jagen we wel even weg.'

Als ik even later tegenover hem zit, pakt hij mijn hand en staart me aan alsof hij tot diep in mijn ziel kijkt. 'Evy, je herinnert je vast Slimme Steef niet. Hij is de eigenaar van de camping in Duitsland waar wij een tijdje geweest zijn.' 
'Hmm,' mompel ik. Ik heb gemengde gevoelens over die tijd.
Noah vertelt verder en in korte tijd wordt me veel duidelijk. Noah heeft Slimme Steef kunnen waarschuwen toen Wesley en Matthijs bij ons in de stacaravan waren. En hij kwam op tijd. Slimme Steef was het die schoot. Niet op Noah of mij, maar op Wesley. En daarna op Matthijs. Allebei de jongens kunnen het verhaal niet meer terugvertellen. Ze zijn morsdood.'

'Triest eigenlijk dat hun leven zo moest eindigen. Is dat ook nog een rechtzaak geworden?'
Noah knikt. 'Daarvoor zijn ze nog bezig. En dat brengt me bij het punt dat ik hier gewoon tegenover jou kan zitten.' Hij glimlacht even.
'Ik verdiende straf, maar Slimme Steef is voor me in de bres gesprongen. Hij zette het verhaal in een heel ander daglicht, waardoor mijn perspectief en het perspectief van de rechter 180 graden draaiden. Ik heb veel dingen verkeerd gedaan, maar het eindoordeel van de rechter was uiteindelijk dat mijn vader zou moeten boeten. Maar ja, die leeft niet meer.' Noah slikt even. 
'En voor de dingen die ik jou aangedaan heb, wil ik nogmaals vergeving aan je vragen.' 
Met een brok in mijn keel, wuif ik zijn woorden weg. 'Toe nou, je hebt al sorry gezegd en ik heb je al vergeven.'
Zijn blik blijft serieus. 'Dat neemt niet weg dat ik me nog steeds schuldig voel. Ik heb je daar soms zo gemeen behandeld, hoe kan je hier nog zitten en zo casual met me praten?'

'Omdat ik van je houd,' flap ik eruit. Shit, dat wilde ik helemaal niet zeggen al meen ik het wel.
Haastig praat ik verder. 'En om de woorden die jezelf tijdens de rechtzaak hebt gezegd: jij wist niet hoe je op het rechte pad moest blijven, het is je altijd andersom geleerd. Hoe kan ik het jou dan kwalijk nemen? Jij verdient een tweede kans.'
Nu is het Noah's beurt om tranen in zijn ogen te krijgen. 'Ik huil niet, hoor, maar ik houd ook van jou.'

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Einde! Dit verhaal is helemaal klaar. Aan de ene kant vind ik het jammer om afscheid te moeten nemen van deze twee personages, maar aan de andere kant geeft het me ook een voldaan gevoel. Heel erg bedankt voor het lezen en wie weet begin ik weer weleens aan een ander verhaal!