Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 9

~ Alle kleur trekt weg uit haar gezicht. Ze stamelt een paar woorden. Oh, wat zou ik haar graag een knuffel willen geven en in haar oor fluisteren dat het allemaal wel goed gaat komen. Dat ik bij haar ben en dat Wesley haar niets kan doen. Maar ik houd mijn gezicht daarentegen strak en ik verblik of verbloos niet.~

Ik sta verward en bang op. Ik ben moe. Ik ben kapot. Ik wil niet meer verder zo. Ik kàn niet meer verder zo. 

'Zijn ze al dichtbij?' vraag ik fluisterend. Mijn stem hapert een beetje.

Noah knikt met een strak gezicht. 'We moeten snel gaan. Kom.'

Ik loop achter hem aan. Ik weet dat ontsnappen geen zin meer heeft. Zeker niet nu mijn pleegmoeder hier vanaf weet.

Moedeloos neem ik naast Noah plaats op de achterbank. 

'Kan ik er op vertrouwen dat je niet probeert zonder toestemming de auto te verlaten?' vraagt Noah.

Ik knik. 

De motor start en de auto komt snel op gang. Matt, die achter het stuur zit, neemt scherpe bochten en rijdt veel te snel. Het is vast waar dat Wesley al dicht bij ons is. 

Ik schraap mijn keel. Meteen heb ik Noah's aandacht. 'Waar gaan we eigenlijk naar toe?'

'We gaan naar Duitsland. Ik heb een stacaravan kunnen regelen op een seniorenpark. Daar vindt niemand ons.'

'Hoe lang moeten we in de auto zitten?'

Noah denk even na en berekent iets op zijn telefoon. 'Ongeveer drie uur.'

Mijn hart bonst in plotseling in mijn keel. Ik zie iets gevaarlijks. 'Je telefoon. Kunnen ze ons nu niet tracken?'

Noah glimlacht geruststellend, eindelijk een emotie na uren. Hij legt zijn hand op mijn knie, maar trekt hem dan gelijk weer terug en zijn glimlach verdwijnt. 'Laat het zorgen maken maar aan ons over. Dit is een nieuw toestel met een nieuwe simkaart. Matt is een ster in het verwijderen van sporen. We zijn veilig.'

Zou hij me nog aardig vinden? Hij heeft de laatste tijd alleen maar kortaf gedaan en me geprobeerd pijn te doen. Ik denk ook niet dat het iets uitmaakt, want als deze situatie opgelost is, dan kan ik eindelijk weer verder met mijn leven zonder Noah.

Ik gaap en sla snel mijn hand voor mijn mond. Ik leun met mijn hoofd achterover op de hoofdsteun. Het landschap buiten vervaagt steeds meer en langzaam zakken mijn ogen dicht en val ik in een bevrijdende, dromeloze slaap. 

**

'Vind je haar nou nog leuk?' Op de achtergrond hoor ik stemmen, maar ze dringen niet echt tot me door. 

'Daar doe ik liever geen uitspraken over,' klinkt een andere stem van dichterbij.

Ik open mijn ogen en rek me automatisch uit, waarbij ik per ongeluk de persoon naast me sla. 

'Hé, ik wil nog graag heel blijven.' Noah kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan.

'Watje,' mompel ik. Zo hard sla ik niet. 'Zijn we er al bijna?'

Noah knikt bevestigend. Ik kijk naar buiten. Het landschap is heuvelachtig en de wegen zijn scherp. In de verte kan ik in het donker een bord onderscheiden dat steeds dichter bij komt.

'Zie je dat bord,' wijst Steve. 'Daar is het park.'

Matt draait zijn stuur een beetje naar links.