Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 7

~ Mijn kaken doen pijn door het stevig op elkaar klemmen van mijn kiezen. Mijn handen zijn gebald tot vuisten en mijn adem gaat gejaagd. Hoe kan ze zo stom zijn. Waarom is ze zo koppig en laat ze het plannen maken niet aan mij over. Waarom denkt ze dat ze beter weet hoe het moet dan ik. En waarom denkt ze dat ik de waarheid niet verteld heb? Oké, daarin heeft ze gelijk, maar het is enorm frustrerend. Mijn gedachten dwalen af naar het moment toen ik tegenover haar pleegmoeder zat. Evy is een typisch gevalletje van de kat uit de boom kijken, maar als ze zich eenmaal thuis voelt dan kan ze niet ophouden met kletsen. Even overvalt me een vlaag van melancholiek: ze heeft zich bij mij niet lang thuis gevoeld.~

Ik ben bang dat hij nog kwader is dan hij al was. Maar ik wil het weten. Ik heb er recht op. Het gaat over mijn leven.

Hij ontspant zich niet. 

'Ik denk dat het niet slim is dat ik nu met jou praat,' reageert hij.

Wat een rotantwoord. Daar kan ik nu net niks mee. Ik vouw mijn armen over elkaar en houdt mijn blik op de weg gericht. Mijn wenkbrauwen vormen een boze frons. Als hij niet met mij wil praten, ga ik zeker niet met hem praten.

Eerst tegen mij liegen, dan kwaad op mij worden omdat ik wegloop en vervolgens nog steeds niets willen uitleggen. Ik krijg de neiging hem flink te gaan irriteren. Ik wil dat hij zich ook gefrustreerd voelt.

Mijn ogen schieten door de auto en ik krijg opeens een geniaal idee. De auto remt net af voor het stoplicht en als ik snel ben dan kan ik er vast vlug uit.

Ik kijk vanuit mijn ooghoek naar Noah, maar hij kijkt strak vooruit. 

Mijn hand vindt de handgreep. Ik werp nog een stiekeme blik op Noah voor ik snel handel. Mijn linkerhand klikt de gordel los, terwijl mijn rechthand het autoportier opent. Ik schuif opzij, zo snel als ik kan. Helaas, niet snel genoeg. 

Een ijzeren greep om mijn linkerpols doet me blijven zitten waar ik ben. Ik hoor een klik van een gordel die losschiet en ik voel het gewicht van Noah op me die zijn armen uitrekt om het autoportier zo snel mogelijk weer dicht te krijgen. Natuurlijk krijgt hij dat voor elkaar. Hij zakt terug naar zijn plaats en draait mij daarmee in zijn richting. Plotseling zijn onze hoofden nog maar zo'n zeven centimeter van elkaar verwijdert. Zijn ogen spuwen vuur, het zou de weerspiegeling van mijn ogen kunnen zijn.

We kijken niet weg, dat stadium ligt achter ons. We spelen een spelletje met onze ogen en we willen allebei niet verliezen. 

Hij buigt zijn hoofd dichter naar me toe. Ik deins niet achteruit. Onze adem mixt met elkaar. Ik dacht dat ik niet bang was, maar als ik zijn lippen zo dichtbij zie, beneemt het me de adem. Ik bevries. Ik dacht namelijk dat we dat stadium ook al voorbij waren.

'Gaat het allemaal lekker daar?' roept Steve.

Noah trekt zich meteen terug en ook mijn ogen schieten gelijk in Steves richting. Hij is helemaal omgedraaid en neemt ons aandachtig in zich op. Mijn wangen kleuren rood en schichtig kijk ik naar Noah die wonder boven wonder een kleine, jongensachtige grijns rond zijn lippen heeft.

Hij knikt naar Steve. 'Niks aan de hand. Ik moet er alleen voor zorgen dat onze Eef niet wegloopt.'

Hoe kan hij opeens weer zo casual doen. Hoe kan het dat de boosheid in zijn lichaam opeens weggevaagd is. Hoe kan het dat hij nu opeens weer wel lijkt te willen praten? Mijn lichaam is nog steeds gespannen en mijn wenkbrauwen zijn nog steeds gefronst. Maar hij is als een blad van een boom omgedraaid.

'Ik zou haar maar stevig vasthouden, denk ik,' knipoogt Steve. De knipoog is wellicht voor Noah bedoeld, maar ik vang hem ook op.

Noah grinnikt. Hij spant zijn armspieren aan en zet me zonder moeite op zijn schoot. Ik spartel wild tegen, maar hij trekt zelfs de gordel over ons samenheen, waardoor we tegen elkaar aan gedrukt op de achterbank zitten.