Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 12

~ Nieuwsgierig kijk ik van Steve naar Evy. Evy. Mijn ogen blijven op haar rusten. Haar haar hangt in natte slierten over haar schouder en ze rolt met haar ogen. Het echte verhaal? Over Wesley? Ze schraapt even haar keel en likt dan over haar lippen. Mijn ogen zakken van haar ogen naar haar lippen. Vannacht was ze dichterbij dan ooit. Oh, ik zou er veel voor over hebben om opnieuw haar in mijn armen te nemen en misschien ook wel haar lippen te kussen.
Ik verman me en kuch mezelf terug in het heden. Waar ben ik mee bezig? Ik doe niet aan romantische relaties. Evy is geen uitzondering op die regel. Bovendien is het nu ook niet echt de juiste tijd voor een romantische relatie met Evy. En wellicht komt die tijd er nooit.~

Zorgvuldig afwegend kies ik mijn woorden. Ik probeer zoveel mogelijk irrelevante details achterwege te laten.
Noah kijkt me scherp aan. 'Dus als ik het goed begrijp is Matthijs een handlanger van Wesley die jouw vertrouwen probeerde te winnen door je verliefd op hem te maken?' 
Vertwijfeld kijk ik hem aan. Lag het er zo dik bovenop? 'Dat is niet wat ik zei. Hoe bedoel je me verliefd op hem te maken? We waren gewoon klasgenoten die goed met elkaar op kunnen... konden schieten. Dat was alles.' 
'Maar je was van plan om bij hem te slapen,' protesteert Noah. 'En dat doe je niet zomaar.'
Ik haal diep adem. Rustig blijven en niets geks zeggen, neem ik mezelf voor.
'Je hebt hem gekust,' concludeert hij vervolgens met een haast dreigende ondertoon.
Als ik mijn hoofd buig en mijn handdoekdroge haar voor mijn gezicht valt, uit Noah een paar krachttermen.
Ik slik. De geur van de net gebruikte shampoo prikkelt mijn reukorgaan. Ik voel hoe mijn ogen vol tranen schieten. Ik weet niet eens precies waarom ik opeens zo verdrietig word. Het is niet alsof Noah dingen zei die ik nog niet wist. 

Een warme hand wordt op mijn rug gelegd, tussen mijn schouderbladen. Het gebaar doet de tranen uit  mijn ogen rollen. Zoute tranen glijden over mijn lippen, naar mijn nek en in mijn shirt. Ik knijp mijn handen tot vuisten. Buikademhaling, buikademhaling, buikademhaling. 

Ik voel de ogen van de jongens in mijn lichaam prikken. Ik moet even weg.

'Ik ga even naar de wc,' fluister ik. Ik voeg meteen daad bij woord. Zonder ook maar één van de jongens aan te kijken, vlucht ik naar de badkamer. Pas na ik de deur op slot gedraaid heb, laat ik mijn tranen de vrije loop. Ik laat mezelf tegen de muur zakken met mijn knieën opgetrokken. De laatste tijd is deze positie jammer genoeg niet meer vreemd voor me. 
Een schreeuw ligt op mijn lippen. Ik klauw mijn vingers in mijn haar. 
Als Matthijs de normale klasgenoot was die echt voor me zou gegaan zijn, dan was het leven zo makkelijk geweest. Maar nu heeft hij mijn hart gebroken. Of was ik nooit echt verliefd op hem geweest? Ik herinner me hoe ik aarzelde voordat ik hem kuste.
Ik slik twee, drie keer. Opstaan, Eef. Met moeite kom ik overeind. Ik wankel en zoek steun bij de wastafel. Mijn blik vindt het meisje dat wel Smile op haar T-shirt heeft staan, maar dat niet eens meer kan faken dat ze blij is. Mijn ogen zijn waterig rood. Ik ben echt veel te emotioneel de laatste tijd, belachelijk gewoon. 
Ik moet me focussen op iets simpels dat geen levensvragen oproept. Dat kan nog weleens werken. 
De haarborstel die nog op de wastafel ligt, is daar een mooi voorbeeld van. Ik laat de tandjes door mijn lokken glijden met rustige, regelmatige halen vanaf de haarwortels tot de puntjes.

Na zo'n vijf minuten loop ik aarzelend weer naar de jongens. Hun gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen. Ze weten het. Ze begrijpen dat ik Matthijs gekust heb. Ik wil weer weglopen als Steve in een paar stappen bij me is. 'Niet weglopen, dat lost niets op.'
Natuurlijk heeft hij gelijk, maar dat is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan.
Schuw kruip ik op dezelfde plaats terug. Een extreem ongemakkelijke stilte vult de ruimte.
Ik schrik op als Noah begint te praten. 'We zullen het niet meer over Matthijs hebben.' Ik knik dankbaar, maar ik huiver als ik de grimmige blik van Noah zie. Wat heeft hij toch?
Na een opnieuw ongemakkelijke stilte, durf ik te zeggen: 'Zullen we please weer normaal doen?'
'Deal,' stemmen de jongens in. Maar hoe goed ik ook mijn best doe, de sfeer blijft beklemmend.

Tegen de avond ga ik al vroeg slapen. Ik ben weer heel moe. Gek, want ik was er laat uit vanochtend.
Noah gaat gelukkig nog niet naar bed, anders zou ik weer met geen mogelijkheid in slaap kunnen komen. Hoe lang zal het nog duren voor ik veilig ben? Voor ik weer in mijn eigen bed mag slapen? 
Ik mis mijn moeder en Pam zo erg, terwijl ik nog helemaal niet lang weg ben. Ik moet het met Pam goedmaken. Ik moet haar alles vertellen als ik ooit thuis kom. Ze verdient het. De verwijdering die tussen ons is gekomen, is allemaal mijn schuld. 
De sterren, flitst het opeens in mijn gedachten. Natuurlijk, de sterren. Ik ga bij het raam staan en schuif het gele gordijntje opzij. De pinkelende, gouden stipjes aan de donkere hemel, brengen me dichter bij Pamela. Gek, nu Noah dichtbij is kijk ik weer voor Pamela naar de sterren en toen Pamela dichtbij was, keek ik voor Noah naar de sterren. 
Maar als één van hen dichtbij is, is de verwijdering eigenlijk het meest groot. 
Met een leeg gevoel kruip ik in bed.

Wat gaat de morgen me brengen? Misschien is het maar beter dat ik dat nog niet weet. Ik doezel weg en merk nog vaag dat er iemand naast me komt liggen. Dan verandert de leegte van deze dag in de mysterie van de nacht.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is niet erg lang, maar het is iets ;)

Lots of love,

XOXO