Gered (Vervolg Op Gekidnapt)

Hoofdstuk 20

~ Ik trommel met mijn vingers op de tafel. Naast me zit mijn advocaat die geen last lijkt te hebben van zenuwen. Jaloers neem ik zijn kalme houding in me op, maar dan realiseer ik me dat hij niet berecht wordt en ik wel.~

Mijn vader kijkt van mijn moeder naar mij en dan weer heel lang naar mijn moeder. Hij zucht overdreven diep. 'Het stond in het nieuws. Je weet toch dat ik rechtzaken volg.'
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Ik geloof er geen snars van. 'Je liegt.'
Opnieuw blikt mijn vader naar mijn moeder. Zie ik daar een afkeurende trek om de mond van mama? Ik hoop het!
Pap gooit zijn handen in de lucht. 'Oké, oké, ik lieg. Sorry daarvoor, maar ik ga niet mijn excuses aanbieden omdat ik je bij die jongen weg wil houden. Geen enkele vader wil zijn dochter met een crimineel zien. Zeker niet als die crimineel diezelfde dochter ontvoerd heeft. Dat is toch belachelijk?!'
Ik vouw mijn armen over elkaar. 'Weet je wat ik belachelijk vind? Dat je zomaar in mijn gezicht durft te liegen en daar vervolgens zo makkelijk overheen weet te praten. Jullie denken dat jullie zoveel beter zijn dan, dan wie dan ook.' Even schiet er een schuldgevoel door me heen. Het is niet helemaal eerlijk om mama hierin te betrekken, want dit ligt toch vooral bij mijn vader. Maar mama geeft geen commentaar en papa lijkt met stomheid geslagen.
'Mam,' begin ik nu met een andere invalshoek, 'mam, je hebt die 'crimineel' gezien, je weet toch hoe hij is? Hij heeft notabene met jou een plan gemaakt om mij veilig te houden. Hoe kan je dan niet achter hem staan?'
Mijn moeder verblikt of verbloost niet. 'Evy, jij gaat nu rustig zitten, ik moet wat met je vader bespreken.' Mama knipoogt vluchtig naar me.
Hoewel mijn mond al geopend was om te protesteren, klapt die meteen weer dicht. Mama staat aan mijn kant.
Ik kijk hoe mijn vader en moeder naar de keuken lopen en ik doe mijn uiterste best om juist niet te verstaan wat ze zeggen. Ik haat ruzies. Die uitval van net is zeldzaam.

Het duurt zo'n tien minuten en een heel wat rustige vader met mijn moeder aan zijn zijde komt de kamer weer binnen. In zijn hand bungelt de autosleutel.
Hij loopt meteen door naar de hal, uitnodigend kijkt hij me aan. Verbluft blijf ik waar ik zit. Mama glimlacht naar me. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Waar doelen ze op?
Mijn vader zwaait met de autosleutel naar me. 'Kom op, Eef, waar wacht je nog op? Laten we naar de rechtzaak gaan.'
Ik trek zo'n raar gezicht dat hij in de lach schiet. Die is ook omgedraaid als een blad aan een boom. 'Eef, ik vertel het je in de auto, oké? Maar schiet op nu als je nog op tijd wil zijn.'
Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik kan wel zeggen: er is een wonder gebeurd. Maar laten we eerlijk zijn, daar heb ik er nog wel een paar van nodig.

De rechtbank in Rotterdam is zo'n uur van ons verwijderd. De rit duurt me veel te lang. Ik mis Noah zo erg! Ik voel me opgewonden en bang tegelijk. Hoe zal Noah reageren als hij me opeens ziet?
'Pap, sta je nu opeens toch aan Noah's kant?'
Ik hoor mijn vader lachen. 'Schat, allereerst moet ik mijn excuses aanbieden.' Dit gaat oprecht de goede kant op. 'Sorry, Eef, zelfs vaders zijn niet altijd perfect. Maar of ik aan Noah's kant sta? Absoluut niet.'
Bevreemd kijk ik hem aan. Een wat bozig gevoel borrelt op. Ik dacht dat hij me eindelijk begreep? 'Ik sta niet aan Noah's kant, maar aan jouw kant Eef. Natuurlijk ben ik niet gecharmeerd van het idee dat die jongen je eerst ontvoerd heeft en dat jij vervolgens niet zonder hem kan. Maar je moeder heeft gelijk, ik was ook niet zo'n lieverdje vroeger.'
Meteen wil ik doorvragen, maar mijn vragen heft beschermend zijn handen op, tot mama hem vriendelijk maar vooral erg dringend verzoekt om zijn handen weer aan het stuur te houden.
'Je gaat hier niet op doorvragen, Evy, ik wil hier niets over vertellen.'
Quasi teleurgesteld leg ik het naast me neer. Al ken ik mezelf genoeg dat ik weet dat ik hier nog op terug ga komen.

Hoe dichter we bij de rechtbank komen, hoe zenuwachtiger ik word. Hoe lang is het inmiddels geleden dat ik hem gezien heb? Een maand?
'Straks vindt hij het verschrikkelijk dat ik er ben,' denk ik hardop. Hij schreef toch dat het nooit wat zou kunnen worden tussen hem en mij?
Opnieuw is het vader die lacht. 'Doe niet zo gek, Evy, als hij het verschrikkelijk vindt, zal ik hem eens een lesje leren.' Volgens mij zal het nog wel even duren voor mijn vader Noah mag...
'Mogen we eigenlijk wel naar binnen?' vraag ik me plots angstig af. Ik zie het voor me hoor, dan staan we daar en mogen we niet eens naar binnen.
'Wij mogen sowieso,' zegt mijn vader vol overtuiging. Zelf ben ik nog niet zo sterk overtuigd.

Als we voor de deuren van het enorme gebouw staan, bekruipt me een gevoel van machteloosheid. Want binnen deze muren gaat Noah berecht worden. En het zou goed kunnen dat ik hem na deze dag een hele lange tijd niet ga zien. Of heeft de gevangenis ook bezoekuren?
Natuurlijk heeft de gevangenis bezoekuren, stel ik mezelf gerust.
Achter mijn vader en moeder loop ik naar binnen. Het ruikt steriel. Ik kijk mijn ogen uit in de hoop een glimp van Noah op te vangen. Het enige wat ik zie zijn deuren, deuren en nog eens deuren. Mijn vader wisselt een paar woorden met de man die achter de balie zit. Ik voel de ogen van de man op me rusten. Vindt hij het gek dat ik hier ben?
Minuten later gaan mama, papa en ik om de beurt door een scanner en dan zijn we officieel binnen. Ik haal diep adem. Het zal nu niet meer lang duren of ik zal hem weer zien.
Een bode gaat ons voor naar de rechtzaal. Ondertussen praat ze ons een beetje bij. We mogen geen opnames maken en de rechtzitting niet verstoren. Ik laat het langs me heen gaan.
We stoppen voor twee donkerblauwe deuren. 'De rechtszitting is net begonnen. Ik verzoek u om plaats te nemen op de stoelen direct rechts van u.'
Vervolgens duwt ze de deurklink langzaam naar beneden. Mijn knieën knikken, mijn handen voelen klam aan. Ik zoek de geruststellende blik van mijn moeder. Dan zwaait de deur open...

------------------------------------------------------
Vergeet niet om op het sterretje te klikken ;)