That Nameless Girl (That Girl Trilogy Book 3)

C H A P T E R 12

Don’t Get Too Curious

Kinahapunan sa araw na iyun, pinapunta ang lahat sa isang Hito House. A band was singing in front habang hinihintay naming maluto iyung mga iniihaw na hito sa veranda. Meanwhile, that nameless girl was just sitting on a corner. Siya lang ang mag-isang nakaupo roon sa table habang wala sa isip na nakikinig sa tumutugtog na banda. She is wearing a pink dress at tila ini-enjoy niya lang iyung scenery na nasa labas ng malaking bintanang nasa tabi niya. A lagoon full of ripples that is caused by the pouring rain. Hindi ko na halos marinig ang tumutugtog na banda sa harapan pero noong mas tumagal ang pagtitig ko sa kanya ay tila napangibabawan ng musika ang buong paligid kaysa sa lakas ng pagbagsak ng ulan. Looking a her ignites my curiousity. At the same time, her beauty arouses me too.

“Kailan pa ba titigil ang ulan?” Someone sighed infront of me. Nilingon ko lang iyun ng makita kong inukupa niya na ang silyang nasa tapat ko. Kumunot ang noo ko sa ginawa niya. A girl with a long black hair who look like an asian version of Mona Lisa. Manipis ang kanyang labi at kahit nakatikom ay tila nakangiti pa rin. She smiled at me at hindi kalaunan ay kinausap ko na siya.

“Alis.”

Napatitig siya sa akin. Tila natulala. “Uh, don’t worry, I’m not going to flirt with you. May boyfriend na ako.”

Sa likod niya ay may lalaking dumating. Nakasuot iyun ng shades at may dala-dalang stick na winawagay-way niya sa sahig. Kumunot ang noo ko ng makita ko siya. Lalo na ng makita kong nakangisi siya. He looks decent. I can say that he looks like James Dean, kung hindi nga lang sana talaga siya nag-suot ng summer outfit in this middle of December.

“Oh, he’s here.” Tumalikod ang babae at nang makita niya ang boyfriend niya ay agad siyang tumayo para alalayan ito. Maayos naman itong nakaupo sa tabi niya.

“Hi, I’m Rain and this is my boyfriend, Sky.” The girl named Rain introduces her self and his boyfriend to me pero hindi ko sila pinansin. Instead, dini-kuwatro ko lang ang paa ko’t pati na ang braso ko. Tinapunan ko lang ng tingin ang mga nagiihaw ng hito sa veranda at doon ay idikit ko ang mga mata ko ng matagal.

“What happened, babe?”

“Ayaw niyang makipagkamay sa atin.”

“It’s okay. Maybe he’s just sad.”

The girl named Rain giggled as she kissed her boyfriend. Itinaas ko lang ang kilay ko at huminga na lang ng malalim.

“Anong kinakanta ng banda, babe?”

“Basket Case by Green Day.”

“Pa’no ‘yun?”

The blind guy started singing pero at tumitig lang si Rain sa mga labi nito. Tila binabasa kung ano ang kinakanta o binibigkas ng nobyo niya. Maya-maya pa, sabay silang natawa.

Nang makita nilang tinititigan ko sila, agad sila ng napatingin sa akin. “Kung nagtataka ka kung bakit ko tinatanong ang boyfriend ko kung ano ang kinakanta ng banda, ano kasi---” Natigilan si Rain sa pag-e-eksplika nang biglang sumabat ang boyfriend niya.

“She’s deaf but she’s not mute. Kung paano niya ako naiintindihan, simple lang naman, she reads my lips kapag nagsasalita ako. Isn’t my girlfriend, amazing?”

“Oh my gosh, thank you babe.”

“No problem, babe.”

“At ito namang boyfriend ko, he’s blind but his other senses are extremely sensitive. Kapag nakipagsuntukan ka sa kanya, kaya niyang sanggain ang mga suntok mo, at higit sa lahat, kaya ka rin niyang suntukin.”

Sabay silang natawa at pagkatapos ay agad silang naghalikan.

“Hey, better watch out for your girlfriend because I might just fuck her without you knowing it.”