That Nameless Girl (That Girl Trilogy Book 3)

C H A P T E R 20

Goodbye Doesn't Always Means Letting Go

Kung nagsusulat ka ng isang kuwento, paano mo malalaman na malapit na itong matapos o kailangan mo na itong tapusin? I asked Nameless Girl that question noong nasa loob kami ng bus. It took her a while bago niya masagot ang tanong ko yet despite of it, sinagot niya pa rin naman ito. She said na malalaman mo na raw kung malapit ng matapos ang kuwentong sinusulat mo kapag, gaya ng pakikipag-sex, ay bigla ka na lang matitigilan at bigla na lang maninigas ang mga binti mo kapag mararamdaman mong malapit ka nang labasan. That you're just going to push and pull yourself repeatedly hanggang sa sumabog ka na. That during that time that you are experiencing that intense orgasm, you'll do nothing but just linger with the moment at kapag natapos na, that's it. You will just be left with memories of the sexual experince and no matter how you'll jack off or do it together with a different person ay hindi nito mapapalitan ang naranasan mo sa mismong naging katuwang mo sa pagsabog. With it, she said, you must just move forward for the story had already finished. I laughed at her metaphoric answer because of how witty she said it. Marami ang nakarinig sa kanya that even the bus driver takes a look at our direction through his rearview mirror.

Hinayaan ko lang siyang mawala sa kanyang mga iniisip habang nakadantay siya sa balikat ko. Paulit-ulit na ring pinagkakasya ang kamay niya sa kamay ko, checking if her hand perfectly fits with mine and it did. Mas maliit ang kamay niya sa akin pero nagawa pa rin nitong sakupin ang gitna ng mga daliri ko.

Back to her answer, yes, she has a great point pero para sa akin naman, malalaman mong malapit nang matapos ang kuwento kapag alam mo nang papalapit na rin ang bagyo. Na habang hinihintay mo iyun ay wala kang ibang magagawa kundi ang alalahanin ang mga alalaang nabuo mo bago pa dumating ang bagyong iyun. And when it finally comes, gagawin mo ang lahat manatili lang na buhay habang nasa gitna ka nito. That no matter how hard its wind tears you apart, mananatili kang matatag. You will endure everything and if you're lucky enough, you'll get out of it wounded yet alive. O kung hindi man ay babawi ka na lang sa susunod na bagyo, making sure that you already know what to do at hindi ka nito muling masisira pa. That's how you'll know it. That's how you'll know if a story's about to end. At ngayon, sa palagay ko ay malapit na nga ring matapos ang kuwento ko at ng babaeng nagiiba ang katauhan kada may dumadating na bagyo.

We arrive at Marawi by one PM. It's already December 30 at napagdesisyunan naming dumito muna bago humabol sa trip namin sa Gensan. We still need to see Sky and Rain. Magtatampo ang dalawang iyun kapag hindi kami nagpaalam ng mayos sa kanilang dalawa.

There, nakatitig lang kaming pareho sa mga naging pinsala ng digmaang naganap dito. Most of the ruin are still fresh. Daan-daan ang namatay dito, mga terorista, mga sundalo at pati na mga sibilyan. And by listening to its silence, maririnig mo ang mga iyak ng mga taong pumanaw rito. Most of them are screaming for help yet you can't do nothing but simply listen to it dahil unang-una ay hindi mo sila mahagilap at pangawala ay wala ka rito nang nangyari ang mga masasaklap na pangyayari sa kanila. All you can do is to pray for their souls so that they already rest in peace.

"Pa'no kung walang pangalan ang mga tao?" she asked me while we're watching the sky above the ruined city. Mayroong umiikot-ikot na lawin doon, tila may hinahanap sa baba.

"That won't work but with you, I guess it will," sagot ko.

Umalis kami sa lugar na iyun matapos kaming magsindi ng mga kandila. By the next day, December 31, we're able to finally meet Rain and Sky. Tuwang-tuwang silang pareho nang makita nila kami.

"You did sex? Oh! How I envy that!" ani Rain. Tumawa naman si Sanya. Nasa isang table kami ng isang bar. We'll going to spend this whole day drinking liquor.

"Next time, 'pag nag-meet tayo, foursome tayong apat ha!" aniya.

"Oo na!" I told her.

After some hour, lasing na ang dalawa kaya napagdesisyunan na naming bumalik na sa hotel. Doon, pinakalma namin ni Sanya ang weirdong couple at nang mahimasmasan nga sila pagkatapos nang isang oras ay buo ang dismaya nila sapagkat nag-announce na ang organizer na magimpake na kami dahil babalik na kami sa Davao.

"You said, this is your hometown," turan ko.

"Yeah, but it will not make sense kung hahanapin pa natin ang bahay ko kasi... hindi ko rin naman matandaan kung saan," aniya.

Sanya was very emotional while packing up her things. She knows what's gonna happen any moment from now. The moment that the super typhoon will hit, she'll become another girl again. And it means, she's going to forget me. Hindi ko rin siya sa makausap ng maayos sapagkat ganoon din ang nararamdaman ko at mas pinalala pa niyun ang balitang nabasa ko sa isang newspaper kaninang umaga na pinaghahanap na ako ng pulisya. They are already finding me at sa oras na makita nila ako ay agad-agad nila akong aarestuhin.

"Everything's gonna be okay," I assured her.

"Kung sakaling mag-iba na naman ako ng katauahan, always remember me as Sanya," she pleaded.

Umiling-iling ako. "I think I'm going to remember you as a nameless girl. And that I will love every version of you. Life must be against us right now, but I promise you that I will find you soon. I will." Hinalikan ko siya sa noo niya at niyakap ng mahigpit.

We departed Gensan by 9PM at nang makarating nga kami sa Davao ay nauna nang nagpaalam si Sky at Rain. Sky told me that he will surely miss me at natawa lang ako pagkatapos ko siyang yakapin. Rain kept talking our future foursome too at habang daldal nga siya ng daldal ay hinila na siya ng boyfriend niyang si Sky.

Nang kami na lang ang naiwan sa gitna ng madaming tao ay nagkatitigan lang kaming dalawa. The super typhoon had already come at anytime ay magiiba na nga siya ng katauhan habang ako naman ay maaring dakpin na ng mga pulis.

I kissed her hard one last time at pareho ngang may tumulong luha sa parehong mga mata namin habang ginagawa namin iyun. Pagkalas ko ay hinawakan ko ang pisngi niya habang lumuluha kaming pareho.

"I love you, always remember that. Kalimutan mo na ang lahat 'wag lang ang katotohanang mahal kita. Mahal na mahal kita. Fuck!"

Tumango siya, trying to smile despite of the tears that keeps on rolling down on her cheekw. "I will, Paul! Pero kapalit nu'n, I you to always remember that you're a wonderful person! Na kahit pakiramdam mong hindi ka buo ay napakabuti mo pa ring tao. That you're a lovalble person who loves in return. Please continue living, Please, Paul! Please! Ipangako mo sa akin!"

Walang lumabas na salita sa bibig ko para sagutin siya dahil sa labis na pag-iyak ko. I just went near her and kissed her again.

Then I let her go as I watch her disappear in the crowd. Humagulgol ako nang hindi ko nakayanan ang pagalis niya. The main reason why I joined the trip at kung bakit ko iyun pinagipunan ng maigi ay para hanapin ang sarili ko pero higit pa roon ang natagpuan ko.

Nang makita ko siyang nilingon ako ay sinubukan ko siyang habulin pero hindi ko na nagawa nang may humawak na sa mga balikat ko.

"SANYA!!!"

* * *