Varsja e diamantit

XLI - Liliana

*Serena*

Oh dio! Ma che cazzo..
(Oh zot! Po ca dreqin..)

Kam nje dhimbje qafe te tmerrshme. Kyci me dhemb sikur me kane lidhur... pa prit pak! Mua me paskan ven prangosur!

Po ku jam? Pse jam ne nje shtrat e prangosur? Si erdha ketu? Ou dreq, nuk mbaj mend asgje pervec se po pija me Gabrielin ne lokal... Gabriel?

Ku eshte ai?

U ngrita nga shtrati aq sa me lejonin prangat.

Dhoma ishte e rregullt. Kishte shtratin ne te cilin ndodhesha, i cili ishte shume i madh, kishte me shume se 6 jastek dhe nje jorgan te bardhe; nje llambadar i madh varej ne tavan i cili dukej i zbukuruar me gure te cmuar; nje tavoline, kater karrige, dy dhoma te tjera, ku besoj se njera duhet te jete tualeti dhe tjetra nje garderobe. Dyshemeja ishte me parket ngjyre kafe te embel, nje tapet te bardhe qe dukej sikur ishte nga lekura e nje ariu polar. Muret ishin ne ngjyre te bardhe, afersisht ne gri. Nje ballkon i madh, me perde blu.

Hëh...dhome shume luksoze per te mbajtur nje te prangosur. Dukej si nje suite.

Po perpiqesha te qetesoja dhimbjen e qafes, por me kot. U perpoqa te lehtesoja dhimbjen e kycit, por nuk arrita gje.

Cuditem shume me veten se pse jam kaq e qete. Zakonisht  i marr gjerat me qetesi, por ky nuk eshte nje rast i zakonshem. Mua me kane rrembyer, por nuk ia kam idene se si, cfare, kur apo pse, e cila eshte me kryesorja. Me kane rrembyer, me kane prangosur dhe nuk kam as idene me te vogel se c'mund t'i kete ndodhur apo ku eshte Gabrieli. Une tani duhet te isha duke menduar lloj lloj gjerash te tmerrshme dhe jashtezakonisht e frikesuar, por..ja tek jam e shtrire ne shtrat dhe shume e qete. Ndoshta eshte prej dhomes ne te cilen ndodhem. Ka nje atmosfere qetesuese.

Avash avash po me vinte gjumi. Nuk po beja asgje, madje as ne koke nuk po me vinin mendime, thjesht po rrija me syte nga tavani, kur gjumi me zuri teresisht.

*Stefano*

"Drenila, per hir te Zotit trego cdo gje qe di."

Nuk u pergjigj. Bashkoi buzet dhe ktheu koken ne anen tjeter.

"Po nuk fole, Massimo nuk do pyesi me nese je femer dhe do te te vrasi me duart e tij."foli Angelo.

"Massimo keshtu, Massimo ashtu! Zagaret e Massimos jeni ju? Edhe nese eshte keshtu nuk do jeni per shume kohe."foli me zerin e holle, por shume te shpifur.

"C'do te thuash me 'jo per shume kohe' Drenila?"

"Ate qe thash! Nuk me kuptove?"

"Massimo po vjen."lajmeroi Luca.

"Fol! Tani! Beje per veten!"

Shume vone. Edhe po te donte ajo, tani nuk kishte me mundesi. Massimo ishte ketu. Syte i ishin nxire nga pagjumesia. U be kohe we nuk i ndihet zeri. Dhe kohen me te madhe e kalon ne dhome. Ne fytyre dukej si i keputur, por inati i shtonte fuqine dhe adrenalinen.

"Fol tani. Ne te kundert do te te dergoj  ne rehabilitim."

Syte e saj u zmadhuan.

"FOL!" toni ne zerin e Massimos isjye aq i ulet, sa edhe i rrezikshem.

Heshtje.

Kjo vajze vertete qe nuk e do jeten.

Massimo u ngrit nga karrigia ku ishte ulur. U drejtua per tek rafti i mjeteve.

Oh, mos!

"Po te them per here te fundit...FOL!"

"Çfare do te dish?" Ne ze, dukej plot me vetebesim. A thua se Massimo nuk eshte perpara saj gati per ta vrare.

Massimo nuk i ktheu pergjgije. Vazhdoi te kontrollonte ne raftin e veglave.

Mori nje thike te vogel, me dhembeza te shumta.

Syte e Dreniles u zmadhuan.

E la thiken.

"Cdo informacion i nevojshem qe do te me coj ne mposhtjen e Lorenzos."

"Hm..si thua...t'ia nisim me ate kurven tende te cmuar?"

Massimo shtrengoi grushtet dhe brenda nje sekonde fluturoi nje thike me maje dhe teh te mprehte anash kokes se saj.

"MOS GUXO TE FLASESH ASHTU PER TE." fjalet e tij ishin shume te ngadalta dhe me ze shume te ulet, nderkohe qe nje thike tjeter, po aq e rrezikshme sa e para po vertitej rreth kokes se saj.

"Tre..."

"Dy..."

"Nj-"

Nje trokitje ne dere.

Luca hapi deren dhe ishte...Liliana?

"Si erdhe ketu?"

"Me kembe, idiot!"

"Amore-" fjalet e saj ngecen kur pa Drenilen. Dukej sikur e njihnin njera tjetren...ose me sakte...e urrenin. Shikimi ndermjet tyre permbante aq shume perbuzje dhe urrejtje sa nuk mund ta imagjinoje.

"Mund te vi me vone." Tha dhe u largua duke perplasur takat e larta.

"Bushter."tha Drenila.

"Pse e urreni kaq shume njera tjetren?" pyeti Angelo duke pritur nje pergjigje te thjeshte, lir ne fakt morem me shume se thjesht nje pergjigje.

"Ajo trapja me mori Lorenzon!"foli tere inat.

Interesi i Massimos shkoi nga veglat tek ajo.

"C'do te thuash me 'te mori Lorenzon'?"

"Qe kur mbeti shtatzene me Lorenzon sillet sikur ka te gjithe vendin ne dore. Pak se mbeti shtatzene me te, vazhdonte t'i lepihej nga mbrapa."

"A nuk eshte Liliana shtatzene me ..."
Nisi te fliste Angelo, por e nderpreu fjalen kur pa fytyren e Massimos.

"KU ESHTE AJO?"filloi te bertiste.

U ngjit lart dhe filloi te kerkonte neper shtepi. Ne dhomen e ndenjes, ne kuzhine, ne tualet, askund!
Kaloi menjehere ne dhomen ku qendronte ajo. Dhoma ishte komplet bosh. Rrobat, bizhuterite, cdo gje ishte zhdukur.

"GJEJENI!"urdheroi Massimo.

Te gjithe burrat u shperndane. Fatmiresisht e gjithe familja ishte kthyer ne Paris, per te perfunduar kerkimet e fundit atje. Alessandro i mori edhe vajzat per te qene nen kujdesin e tij.

"Massimo, nuk ka asnje gjurme te saj."

"Po si dreqin u largua ashtu ë? Pa me thoni? Si u zhduk komplet papritur, kur para 5 minutash ishte perpara syve tane?" Po u bertiste te gjitheve.

"Massimo, kam kapur Lilianen ne kamera duke folur ne telefon, me pas ka dale nga dera kryesore, por aty jane 2 roje. Te dy vazh-" Po fliste Sebastiani, por ate e nderpreu Massimo.

"Shperndahuni dhe kerkoni perseri."i tha butrave.

" Angelo, Luca, Stefano ejani ne zyren time."

______________________________________

Arrivederci!💋