Pershendetje, tokesor! Kjo eshte historia ime e pare dhe nuk e kam idene fare se ça do nxjerr nga kjo. Gjithsesi, vendosa te shkruaj sepse shkolla ka mbaruar, eshte vere dhe kam shume kohe te lire [ plus @isaaaabela e cila me date 23.06.2018 e shtun...
"Me vjen keq zonjushe, por nuk mund t'iu jap me shume informacione dhe t'iu them se nuk do t'iu bejne keq nese bashkpunoni." Tha kete dhe doli.
Nese bashkpunoj? C'do me thene kjo? Me ke te bashkpunoj dhe pse?
Koken e kisha me 1000 pyetje. Nuk po mundja te kuptoja dhe dhe nuk po arrija te beja dot lidhjen me asnje gje nga keto qe kane ndodhur.
Perpara se ta mundoja me teper veten me pyetje e me mendime, ne dere u degjua nje e trokitur dhe hyri nje grua...ose me sakte nje vajze.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kishte veshur nje bluze te bardhe dhe nje fund te zi me nje perparse te bardhe.
Ne duar mbante nje tabaka plot me ushqime. Vetem kur i pash, u kujtova se kisha tere diten pa ngrene.
"Pershendetje zonje!" Foli ajo. Zeri i saj ishte shume i embel dhe me dha nje ndjesi qetesie dhe rehatie.
"Mmm...hej!"
"Ju solla darken dhe pijet. Une do te jem sherbyesja juaj personale dhe nese do t'iu duhet ndonje gje, mjafton te shtypni kete buton..."po thoshte teksa me tregoi nje telekomande te bardhe te vogel."...dhe une do te vi menjehere tek ju."
"Ëm...faleminderit, por...nuk ka nevoje te me therrisni zonje. Une jam Serena." Duke marre parasysh rrethant besoj se do te qendroj ketu per ca kohe.
"Por zoteria..."
"Zoteria nuk vjen me ty apo jo?"
"Jo."
"Zoteria nuk do te vij ketu...?"thash duke shpresuar se ajo mund te me thoshte ndonje gje, por jo.
"Ëm...besoj se jo..."
"Epo atehere ajo qe nuk di, nuk te vret apo jo?"
Qeshem te dyja. Me sa po kuptoj deri tani ajo eshte shume e qete, e turpshme, e ndrojtur dhe...i bindet shume urdherave te 'zoterise'. Nga njera ane nuk i ve faj, sepse eshte detyra e saj, por perseri...do te doja pak me shume gjalleri nga ana e saj...
"Besoj se po..."
"Pra, si te quajne ty?"
"Ëm...mua...une jam Isabela."
"Ke shume kohe qe punon ketu?"
"Epo...disi."
"Mhm."e kuptpva qe ishte shume shpejt per pyetje. Edhe asaj i duhej te largohej, ndaj iku, por me premtoi qe do te kthehej perseri.
Pasi mbarova se ngreni po shikoja rreth e rrotull dhomes per ndonje gje interesante.
Fatmiresisht aty kishte nje minibiblioteke. Kerkova dhe me ne fund gjeta nje liber te pershtatshem. Ishte nje romance me titullin... "Vrasja e diamantit". Titulli dukej interesant dhe ne te njejten kohe sillte shume kujtime...Massimo.
Mu kujtua dita ne Paris. Kohen e mrekullueshme qe kalova me te. Darken e mrekullueshme me pamjen me mahnitese. U kenaqa pafund dhe nuk kam per ta harruar kurre buzeqeshjen e tij sa here qe me shihte kur une ktheja koken. Ndihesha...kaq e vleresuar, kaq e deshiruar dhe e adhuruar. E di qe e kam merzitur shume, por perpara fmailjes nuk vjen askush. Kam shpresuar qe varsja qe lash pas te kete qene ndopak ngushellim ose edhe thjesht nje simbol mirenjohjeje...por me teper do te mbetet shenje kujtimesh...
*Kthim pas ne kohe*
"Nuk ke qene kurre ne Paris?" me pyeti Massimo. "Epo duhet te shfrytezojme momentin, apo jo? Sot do bejme nje udhetim neper Paris tere diten."
"Urra!"thash tere gezim e fillova te hidhesha lart e poshte dhe u ngjita ne maje te gishtave t'i jepja nje puthje Masssimos.
"Keshtu me falenderon? Me jep nje puthje te vertete e jemi baraz." tha me nje nenqeshje ne fytyre.
Kjo...kjo me ben te rrotulloj syte sepse ai e di qe po fiton dhe une...nuk i rezistoj dot buzeve te tij. U ngjita perseri per nje puthje te shpejte, por ai me rrethoi belin e me mbajti ne krahe, deri sa e shkeputa puthjen duke e kuptuar qarte se Massimo nuk kishte ndermend.
*E tashme*
Ende qesh me ate moment.
Nuk e di se si do t'ia bej, por vertete qe shpresoj se familja ime dhe Moretti-t te jene mire. Dhe vertete dua te dal qe ketu.
Hapa librin dhe fillova te lexoja, por me kot. Cdo fjali, cdo shkronje, cdo ndodhi qe po ndodhte ne liber nuk mund ta kuptoja. Mendjen e kisha perseri tek ai dhe cdo moment te bukur.
Pse? Pse duhet te jete kaq e veshtire per mua ë? Perse duhet te jem une ajo qe nuk mund te kete nje jete te qete? Si pefundova ne kete mesele? Ku eshte Massimo tani? Si eshte ai? Po pjesa tjeter e familjes si eshte? Cfare po bejene prinderit e mi, po Enea si eshte? Po femija i Lil-
Femija...
Sa here me kujtohet Liliana me barkun e fryre me vjen ndermend e gjithe ngjarja:
Te gjitha mendimet po fillonin te me benin me dhimbje koke dhe isha e mbushur me mllef e inat.
Doja te bertisja me te madhe e te therrisja emrin e Massimos, por jo...
"Massimo, te lutem me shpeto..." po peshperisja, e shtrire ne shtrat ne forme topi.
*Massimo*
"Serena?"
Jam qulle ne djerse, gjumi me zor se me zuri dhe tani nuk e di se si do t'ia dal.
U cova she u futa ne tualet te beja dush.
Fillova te mendoja per makthin qe me zgjoi.
Serena ishte ne nje dhome, mbi nje krevat te thjeshte. Une isha aty dhe po shihnim njeri tjetrin ne sy duke buzeqeshur, deri ne momentin kur erdhi nje njeri. Ishte i maskuar, por kisha pershtypjen se e njihja kete njeri. Ai u afrua tek Serena dhe filloi...ta prekte. Ajo po bertiste duke me kerkuar ndihme, por une...nuk levizja dot. Isha i prangosur ne nje karrige. Bertisja, por ze nuk me dilte. Serena vazhdobte te bertiste dhe te kerkonte ndihme kur...aty u zgjova.
"Betohem per familjen time se do te marr hak ndaj cdokujt qe ka prekur ate qe me perket mua, do ta bej te vuaj e do te lutet per vdekje!"
