Anielska Gra (Louis Tomlinson Fanfiction)

Rozdział drugi

You got the kind of look in your eyes

Parę minut po piątej Ellie zajechała na podjazd jak się okazało dość sporej posiadłości. Uniosła wzrok z nad kierownicy i zlustrowała budynek przed nią. Stary wiktoriański dom był otoczony drzewami, krzewami i różnokolorowymi kwiatami. Brunetka skierowała swój wzrok na liczbę domu przy białych drzewiach. Porównała adres z przysłanym przez Sheilę i nie mogła uwierzyć, że się zgadza.

Trzasnęła drzwiami auta i poprawiła pasek płóciennej torby na ramieniu. Żwir pod jej stopami dźwięcznie dawał o sobie znać, gdy Ellie szła w kierunku wejścia. Z bliska dom wydawał się jeszcze piękniejszy. Ściany z cegły, białe okiennice i czerwone pelargonie nadawały wspaniały klimat.

Weszła po schodkach na ganek i dostrzegła dwa plecione krzesła oraz mały stolik. Singleton nie mogła wyjść z podziwu jak cudowna jest ta posiadłość. Może nie powinna, ale w tym momencie ucieszyła się, że rury w jej niedoszłym mieszkaniu pękły. Nacisnęła guzik przy drzwiach z pięknym witrażem i wciąż rozglądając się wokół czekała na otwarcie. Po chwili usłyszała przekręcanie klucza w zamku i ujrzała przed sobą nieco wyższego chłopaka. Miał brązowe włosy opadające mu na czoło i niesamowicie niebieskie oczy. Ubrany był w szare dresy i białą koszulkę z krótkim rękawem, dzięki czemu dostrzec można było czarny tusz na jego ramionach.

- Czego?-niemal syknął w kierunku Ellie. Chyba za długo się na niego patrzyła.

- Hej, jestem Ellie i...-brunet już zamachnął się by zamknąć drzwi, jednak ona go powstrzymała. -Mama cię nauczyła, że nie przerywa się kobiecie?-uśmiechnęła się, jednak szybko tego pożałowała, gdy zobaczyła jego oczy.

- Nie zdążyła, nie żyje- rzucił i znów chciał zamknąć jej drzwi.

- Czekaj, przepraszam nie wiedziałam-chłopak pierwszy raz spojrzał w jej oczy, przez co Singleton poczuła się nieco niekomfortowo. -Jesteś Louis, prawda?-spytała lekko speszona jego intensywnym spojrzeniem.

- I co z związku z tym?

- Otóż jestem twoją nową współlokatorką.

Louis nie krył nawet swojego niezadowolenia. Jego mina zdradzała wszystko.

- Bóg mnie chyba nienawidzi, pewnie dlatego, że w niego nie wierzę-odparł a ona mimo to, że była to raczej obelga w jej stronę zaśmiała się nerwowo. Zlustrował ją wzrokiem od stóp po czubek głowy po czym odsunął się trochę robiąc miejsce by przeszła przez drzwi.

- Dobra, wchodź, rozejrzyj się i inne gówna. Ja muszę wykonać telefon.

Minęła w drzwiach chłopaka i dopiero wtedy poczuła głęboki korzenny zapach. Może nie był idealnym współlokatorem, ale nie umiała narzekać widząc wnętrze posiadłości. Wszystko było zachowane w stylu wiktoriańskim. Z korytarza wznosiły się drewniane schody do dalszej części domu. Ellie skierowała się jednak w prawo do salonu. Od razu dostrzegła ogromną biblioteczkę zapełnioną książkami. Lustrowała tytuły zastanawiając się przy tym czy chłopak, który przed chwilą ją wpuścił jest właścielem tej ogromnej kolekcji. Odwróciła się, a jej wzrok zawisł na kominku. Wokół niego stały dwa fotele i kanapa. Nad nią wisiał obraz, który przedstawiał obejmującą się parę. Było to coś w rodzaju abstrakcji. Ellie nie mogła oderwać oczu od płótna.

- Podoba ci się?- podskoczyła słysząc nagle głos chłopaka za plecami. Odwróciła się w jego kierunku i dostrzegła, że stoi dalej niż sądziła i opiera się o framugę drzwi. Do jej nozdrzy znów przedostał się korzenny zapach.

- Jest piękny- odparła zgodnie z prawdą. Przez chwilę dostrzegła nową emocję na twarzy Louisa, jednak nie mogła jej rozpoznać.- Kto go namalował?

- Jakiś anonim- wzruszył ramionami. - Gość na parkingu mi go wścisnął.

- Miałeś szczęście, mnie zazwyczaj wciskali ulotki na laserową depilację. Nie mam pojęcia czy to jakaś sugestia- odważyła uśmiechnąć się w jego stronę. Ku jej zaskoczeniu kąciki ust chłopaka uniosły się nieznacznie.

Stali chwilę w ciszy patrząc na siebie. To było dość nietypowe dla Ellie, ale nie mogła się pozbyć wrażenia, że czuje się tu teraz coraz swobodniej.

- Wybacz moje wcześniejsze zachowanie. Po prostu nie przepadam za ludźmi.

- Nie ma sprawy- odparła znów poprawiając torbę na ramieniu.- Sądzisz, że mógłbyś mnie odrobinkę polubić? Na tyle żebym mogła tu zostać? Proszę?

Spojrzał w jej oczy intensywnym wzrokiem, a ona przez chwilę poczuła dreszcz u dołu kręgosłupa.

- Nie obiecuję, że cię polubię, ale możesz zostać. Poza tym nie mam zbytniego wyboru.

Singleton nie mogła powtrzymać uśmiechu cisnącego się na jej usta.

- Dziękuję naprawdę, nie wiesz jak bardzo mi pomagasz.

Chłopak stał zupełnie niewzruszony jej wybuchem szczęścia. Zwruszył tylko ramionami.

- Ale mam kilka zasad. Jeśli je złamiesz, nie obchodzi mnie nic, po prostu wylatujesz.

- Jasne, będę grzeczna- przygryzła wargę wciąż powstrzymując uśmiech.

Hej, hej ☺

Co tam u Was? Ostatni tydzień wolności :( Dziękuję za miłe słowa i votes! Dziś poznaliśmy Louisa. Co sądzicie? Ja osobiście bardzo go lubię, mam nadzieję, że wy też się przekonacie jeśli na razie nie jesteście. Do następnego. Xx

@wiggleash
ps przepraszam za wszystkie błędy, ale trochę mi ciężko bo telefon wariuje