Wrong NO REAL ENDING ► 5 Seconds Of Summer

HS 18

"I'm sorry, lover... You're sorry; I bring you down

Well, these days I try and these days I tend to lie

Kinda thought I was a mystery and then I thought I wasn't meant to be

You said yourself fantastically, "Congratulations you were all alone"

Your time will come if you wait for it, if you wait for it

It's hard, believe me... I've tried

Your time will come if you wait for it, if you wait for it

It's hard, believe me... I've tried"

Ik kijk over de richel naar beneden. Het is pittig hoog.

Ik zie de auto's onder mij voorbij razen. De mensen die snel doorlopen en druk bezig zijn met hun eigen leven.

Ik hoor wat trillen. Het zal mijn mobiel wel zijn. Maar ik neem hem niet op. Ik ben nu echt niet in de stemming om met mensen te praten.

Er drupt een traan van mijn neus naar beneden, het hele eind naar benden.

Ik laat me weer achter mij vallen. Ik pak mijn tas erbij en haal mijn telefoon er uit. Ik ben paar keer gebelt door mijn moeder.

Ik ga echt niet opnemen.

Ik doe mijn telefoon weer uit en doe hem in mijn tas.

Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en sluit mijn ogen.

De koude bries verkoelt mijn oververhitte lichaam.

De zon heeft zijn plaats al moeten opgeven voor de wolken en het is al gaan schemeren. 

Ik schat het rond half 8.

Ik moet misschien zo maar naar huis gaan. 

Maar ik weet niet of ik daar nog zo welkom ben.

[Flashback]

Ik hoor de deur klink open gaan. Wie is daar nou weer? Ik ren naar beneden om daar mijn moeder aan te treffen.

Ik omhels haar stevig.

"He, lieverd." fluisterd ze.

"Waar is papa?" vraag ik enthousiast.

"Die is er niet." antwoord ze.

"Wat? Maar jullie zouden toch terug komen?"

"Ja, maar.. laat mij het uitleggen. Maar leg jij eerst even uit wat er met je hoofd aan de hand is." zegt ze terwijl ze naar het verband wijst.

Dat ben ik dus vergeten er af te halen. Toen ik thuis kwam ging ik meteen op bed liggen en slapen.

"Oh, dat is niks. Leg uit waarom papa er niet is."

"Nou, papa moet blijkbaar wat langer werken daar." zegt ze verdrietig.

"WAT?" roep ik verbaasd.

Ze knikt alleen maar stilletjes.

"Maar.. maar jij blijft toch wel?" vraag ik voorzichtig.

Dit is wat zo vaak gebeurt. Papa en Mama zijn een tijd weg voor werk. En dan op het laatste moment zeggen ze dat ze nog langer weg bijven.

Vroeger ging ik altijd naar mijn opa, maar sinds die dood is gegaan kan dat niet meer. Al mijn andere familie woont ver weg dus daar kan ik ook niet heen.