Wrong NO REAL ENDING ► 5 Seconds Of Summer

HS 40

Het was al weer een week geleden dat we naar het strand zijn gegaan. Sinds dien ben ik Luke's huis niet uit geweest. Ik heb school geskipt deze week.

Luke was vaak weg, hij ging natuurlijk wel naar school en als hij tijd over had ging hij op zoek naar een plaats om te gaan wonen. Calum en Michael kwamen af en toe nog langs, maar meestal duurde dat niet al te lang.

Het ging slechter met mij. Veel slechter. Ik kwam amper uit bed. Alleen om te eten voor het toilet. Als Luke thuis was deed hij zijn aller best om mij er uit te krijgen. Maar hoe koppig ik ben, het lukte hem niet. Uiteindelijk ging hij naast mij liggen, knuffelde me en gingen we maar films kijken.

Luke was al naar school en ik ben alleen thuis. Ik lig op bed met The Art Of Getting By aan. Man wat hou ik van deze film.

Ik druk de film op pauze en stap weer uit bed, voor de eerste keer vandaag. Het is ook nog maar 11 uur. Ik loop de trap af en maak wat eten voor mijzelf. Net als ik de trap weer op wil gaan gaat de bel.

Ik leg het eten dat ik in mijn handen had op de keukenblad en loop naar de deur. Ik gooi hem open, met de hoop dat Cal en Mikey er weer zijn. Maar nee, het is Ashton.

Hij ziet er moe en verward uit. Zijn haar krult alle kanten op en hij heeft lichte baardgroei. Hij heeft zijn bril op en is helemaal zwart gekleed.

"Uhm, hi." zegt hij ongemakkelijk.

Ik wil me omdraaien om weg te lopen maar mijn hand wordt gepakt door Ashton.

Ik zucht overdreven en draai me weer terug naar hem.

"Wat is er Ash? Wat wil je?" vraag ik, misschien ben ik iets te hard voor hem.

"Mag ik, uh, is Luke er?" vraagt hij.

"Nee. Die is op school. Waarom ben jij daar niet." zeg ik.

"Ik.. Ik bedoel, wij. Wij moeten praten." zegt hij verward.

Ik zucht en stap naar achter en gebaar dat hij binnen moet komen.

"Thanks." mompelt hij.

Ik loop naar de bank, onderweg pak ik het eten, en ga zitten. Ashton gaat tegenover mij zitten.

"Uh, hoe gaat het?" vraagt hij.

"Ik voel me net zo slecht als ik er uit zie." zeg ik, wetend dat ik er vreselijk uit zie.

Hij knikt en kijkt naar beneden. Ik pak ondertussen mijn eten en prop wat naar binnen.

"Mandy." fluisterd hij als hij weer op kijkt.

Ik kijk hem vragend aan.

"Het, het spijt me." fluitserd hij.

Ik slik snel mijn eten door. "Ash, wat bedoel je?"

"Het spijt me van alle ruzie." zegt hij.

Ik knik kort. Niet wetend wat ik moet zeggen.

"Ik mis de band gewoon zo erg." zegt hij waarna er een traan over zijn wang stroomt.

Well, this is awkward.

"Ashton, ik weet zeker dat ze jou ook missen. Maak het gewoon goed. Dan kunnen jullie gewoon verder toch?" probeer ik hem gerust te stellen.

"Dankje, Mandy. Maar er is meer. Meer dan jij weet." zucht hij.

Ashton veegt zijn tranen weg en kijkt zenuwachtig heen en weer.

"Oh, god. Alstjeblieft zeg niks tegen Luke. Als hij weet dat ik hier ben, ben ik dood." smeekt hij.

"Ik zeg niks, Ashton. Het is goed." knik ik.