Wrong NO REAL ENDING ► 5 Seconds Of Summer

HS 23

Luke komt achter mij staan en legt een hand zachtjes op mijn rug.

Het lijkt alsof hij mij zo al zijn moed en steun geeft.

En het werkt.

Ik druk de bel in.

Ik adem diep in.

De deur vliegt open.

Daar gaat al mijn moed.

Daar staat hij dan.

Mijn vader.

Mijn held.

Tenminste, hij was mijn held.

Ik haat hem, ik haat hem, ik haat hem! 

Hij kijkt mij met grote ogen aan.

Hij slaat zijn armen open en wilt mij er in trekken maar ik doe een stap naar achter.

Hij kijkt mij vragend aan.

"Ik kom mijn spullen halen." zeg ik afstandelijk.

Ik zie iets in zijn ogen breken.

Hij kijkt verdrietig naar beneden maar doet een stap opzij om mij er langs te laten.

Ik doe een stap naar binnen en voel dat Luke mij volgt.

Mijn vader kijkt Luke vol afschuwing aan.

Wat heeft hij tegen Luke? Luke steunt mij alleen maar terwijl zij dat niet deden.

Ik ren de trap op en voel al een traan over mijn wang lopen.

Wat zou ik graag terug bij hun zijn.

Maar ik mag niet opgeven.

Ik ben niet zwak.

Niet dit keer.

Boven gooi ik mijn deur open en laat ik mij op mijn bed vallen. Waar ik in huilen uitbarst.

Ik hoor iemand de trap op rennen.

Dat zal Luke wel zijn.

De deur vliegt open en gaat dan weer met een klap dicht.

Ik kijk op en zie daar inderdaad Luke staan, die nu de deur op slot aan het doen is.

"Dankje" fluister ik.

Waarna ik mijn hoofd weer laat vallen en weer verder huil.

Luke komt naast mij zitten en aait zachtjes over mijn rug.

"Het komt allemaal goed, Mandy." fluistert hij sussend toe.

Ik kijk weer op naar Luke en kijk hem dankbaar aan.

Hij is er echt voor me.

Ik ga rechtop zitten zodat we helemaal naast elkaar zitten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en adem even die[.

Luke slaat zijn armen om mij heen en trekt mij even wat strakker tegen hem aan.

Als hij weer loslaat spring ik op en loop ik naar de kast om mijn spullen te pakken.

"Dat duurde lang!" zucht Michael als we weer naar buiten komen.

"Sorry-not-sorry!" zeg ik lachend.

Gelukkig kan ik nog lachen.

We springen op onze fietsen en gaan naar Luke's huis.

"Dus je weet zeker dat je ouders dit niet erg vinden?" vraagt Michael.