Wrong NO REAL ENDING ► 5 Seconds Of Summer

HS 33

Daar stond ik dan, voor Luke's huis.

En ik was nog serieus bang ook.

Bang voor mijn beste vriend.

Ik snap er echt niks van.

Mijn handen trilden erg en mijn buik rommelde.

Waarom had ik dat nou altijd? Dat als ik zenuwachig was dat mijn buik dan irritant ging doen.

Ik deed een stap naar de deur toe en drukte de bel in.

Er klonk wat gerommel van binnen en na paar minuten werd de deur geopend.

Daar stond Luke.

Ik had echt geen idee wat ik nu moest doen.

Ik wou hem een knuffel geven, maar toch ook weer niet. You get me?

Luke keek verbaasd maar deed een stap naar achter en liet mij binnen.

Ik stapte naar binnen, Luke deed de deur achter mij dicht en liep naar de woonkamer, ik volgde hem.

Hij ging zitten op de bank en ik op de stoel tegen over hem.

Het viel mij op dat er nog helemaal niks is gezegd.

Maar zelf weet ik ook niks om te zeggen.

Ik wil het goed maken, maar ik weet niet wat ik moet zeggen.

Het is trouwens ook helemaal niet mijn schuld. Ik deed niks, en toch ging Luke naar mij schreeuwen.

Dus ik vind wel dat hij mag beginnen met excuses.

Tenminste, als hij wilt dat het goed komt.

Luke blijft maar naar de grond staren, zelf vind ik mijn schoenen opeens wel heel interessant.

Het enige wat je nog kan horen is het geluid van de klok die tikt.

"Sorry." verbreekt Luke de stilte.

Ik kijk op, recht in Luke's blauwe ogen.

 "Laat mij het uitleggen." zegt/smeekt hij.

Ik knik.

"Nou, het was dus gisteravond. We waren met z'n allen bij mij."

"Wie zijn 'met z'n allen'?" onderbreek ik hem.

"Uhm.. Ja. We waren met de band hier." zegt Luke.

Ik weet toch zeker dat ik een meisje uit Luke's huis zag lopen.

"Wie was dat meisje dan?"

Luke kijkt mij raar aan maar antwoord dan toch.

"Dat.. dat was Amy." zegt hij twijfelend.

Ik knik. Amy hmm..

"Kan ik verder gaan?" vraagt hij.

Ik knik weer lachend.

"Nou, we waren daar dus met de band, en Amy. We hadden een band bespreking. Ik had echt geen idee waarom Amy mee was. Maar Ashton werd boos als we er over vroegen. We hadden het over de toekomst, de WWA tour etc. Maar het werkte niet." Luke's stem begint te stoken. Er stroomt een traan over zijn wang.

Ik ga naast hem zitten en aai over zijn rug.

"We.. we nemen een pauze." zegt hij.

Hij legt zijn ellebogen op zijn knieën en zijn hoofd in zijn handen.

Zijn hele lichaam schokt van het huilen.

Ik zelf ben geschokt, geen idee hoe ik hier over moet denken.