Wrong NO REAL ENDING ► 5 Seconds Of Summer

HS 11

Hey mensen.. sorry dat het zo lang duurde maar had wat kleine probleempjes en had geen inspiratie. Maar hier is het dan :). XX btw ik heb groot dilemma hoe het verder moet gaan. Comment aub ideeën want ik ben bang dat ik heb boek verpest als ik ga doen wat ik van plan ben. SORRRYYY DAT HET NIET ECHT ZO GOED IS MAAR IK MOEST UPDATEN VOOR JULLIEE :0

Ik wordt wakker door mijn telefoon die maar niet stopt met trillen. Ik kijk wazig naar mijn mobiel en zie dat ik wordt gebelt door Mike. Ik spring uit mijn bed en loop naar de gang zodat ik Emma niet wakker maak. "Hoi." zeg ik voorzichtig. "Hee Mandy." zegt Mike opgelucht. "Wat is er?" vraag ik. "Wat is er allemaal aan de hand? Opeens zie ik al dat twitter gedoe en Ash en Cal die ruzie hebben. En Luke is ook niet echt vrolijk." "Ben je nu bij hun?" "Ja, nou Ash is er niet. Maar ze willen het mij niet uileggen dus ik belde jou maar." "Zitten ze nu naast je?" "Nee ik sta op de gang. Mandy, vertel het nou. Moet ik anders langs komen?" "Je mag langs komen. Emma slaapt nog." "Oke. Ik ga even zeggen dat ik ga. Ik zie je over n kwartiertje." "Doei, Mike." dan hoor ik mijn telefoon piepen. De lijn is dood. Ik ga terug naar Emma. Ze slaapt nog diep. Het is ook nog maar vroeg. Ik ga naar beneden en ga op de bank zitten. Niet veel later gaat de bel. Ik open de deur en zie Mike staan. Ik geef hem een kleine knuffel en laat hem dan binnen. Hij gaat op de bank zitten en ik ga tegen over hem op een stoel. "Wow. Jij ziet er slecht uit." zegt hij dan. "Bedankt." zeg ik sarcastisch. "Hoe was het met de andere?" vraag ik terwijl ik naar mijn schoenen kijk. "Slecht. Maar niemand die mij vertelt waarom. Gister was ik er even niet bij en kom ik thuis hoor ik van alles van Cal, Luke, Ash en via twitter. Toen ik vanochtend bij hun kwam en vroeg wat er was negeerde ze mij. En Ashton is niet gekomen en neemt ook niet zijn telefoon op." "Oke, Nou het is uit tussen Calum en mij. Zoals je misschien hebt kunnen merken. Omdat ik met Ash heb gezoent." zeg ik terwijl ik rood wordt. "Oh.. Wanneer dan?" "Tijdens het feest. Toen ik net dat drankje op had." "Dus.. Het is niet jouw schuld?" "Jawel. Ik kon nog helder denken en... en ik weet het gewoon niet meer." Ik begin te huilen. Ik trek mijn knieën tegen mij op en leg mijn hoofd er op. Ik moet alleen maar harder huilen. Ik voel een hand over mijn rug wrijfen. Ik kijk op en zie dat Michael naast mij is gaan zitten. "Het maakt niet uit, Mandy." zegt hij geruststellend. Ik ga met mijn hoofd op zijn schouder liggen. Hij tekent figuurtjes op mijn rug. Mijn tranen drogen langzaam op waardoor mijn wangen beginnen te branden. Het blijft lang stil. "Waarom verpest ik alles? Ik haat mezelf" mompel ik. "Je verpest niks. Kijk me aan." hij legt zijn hand onder mijn kin en draait mijn hoofd naar hem toe dat ik hem wel aan moet kijken. "Je bent perfect en je moet je niks aantrekken van wat er allemaal gezecht wordt. Je moet jezelf niet haten. Haat dan Ashton ofzo. Omdat hij jou gezoend heeft. Of haat Calum omdat hij je zo snel verlaat en omdat hij op twitter zo deed. Maar haat jezef niet. Je bent veel beter dan dat. Ik sta aan jou kant. Dat je dat weet."  Ik geef hem een kus op zijn wang en knuffel hem dan. "Dankje Mike." "Mandy, Je hoeft mij niet te bedanken. Ik ben je vriend. Ik zal er altijd voor je zijn. En..." Ik onderbreek hem. "Maar hun zijn ook je vrienden." Hij moet even nadenken. "Ja, maar dit keer sta ik aan jou kant. Ik vind dat jij gelijk hebt in deze situatie. Wat Calum doet kan hij niet doen. Al was je met Ashton naar bed geweest. Je hebt nu miljoenen haters. En Ashton moet de schuld niet op jou schuiven, hij heeft het net zo erg gedaan. Ik denk eigenlijk dat Ashton de schuld hier moet krijgen. Jij was half dronken, ookal denk je van niet maar dat ligt gewoon aan dat drankje. Ashton had ook gewoon weg kunnen gaan. Hij had je niet moeten zoenen." Ik knik. Ik weet dat hij gelijk heeft. Als Cal en Ash het nou zo konden zien.. "Maar hun denken er anders over. En dat is nou het probleem." zeg ik. "En morgen is school en ik weet niet of ik dat wel kan. Ik heb soms vaste plekken naast hun." "Dus? En anders kom je gewoon naast mij of Emma zitten. Boeit het of je je aan die vaste plekken houdt?" Ik lach. "Mike ik hou echt van je." zeg ik waarna ik hem nog meer knuffel. Mike is als een broer voor me. Maar dan nog beter. "En alles ook goed met Emma?" vraagt hij dan. "Ze zegt van wel maar ze ziet er gebroken uit." "Net zoals jij." plaagt hij. Ik geef hem een por in zijn zij. "Dankje.". "Ik ben serieus. Je ziet er vreselijk uit." zegt hij serieus. Ik verstop mijn gezicht in zijn nek. Ik voel zijn adem door hem stromen. Zijn lichaam die langzaam een beetje omhoog gaat en daarna weer verder de bank in zinkt. Ik voel mijn hart ook rustiger gaan kloppen en mijn ademhaling langzamer en dieper worden. Dit soort momenten zijn onbeschrijvelijk. Ik laat me insluiten door de rust. Een ander soort wereld drijft mij weg. Mijn hoofd voelt leeg. Het voelt alsof ik eindelijk voor even ergens anders ben. Alsof ik eindelijk even ben ontsnapt uit mijn eigen gedachten. Ik laat mijn onrust wegdrijven en ontspan even alles. Maar heel even. "Mandy?" vraagt Mike, op een onrustige toon.  "Mike?" zeg ik heel rustig. "Er is iets... iets dat ik moet bekennen." "Ga je gang." Ik sluit heel even mijn ogen en open mezelf weer voor alles. "Nou... Ik.. ik." Hij begint te huilen. Hij doet zijn handen voor zijn ogen en huilt heel hard. "Mike?" vraag ik nog steeds rustig. Ik knuffel hem. Mijn hoofd op zijn schouder en hij legt zijn hoofd in mijn nek. Ik voel zijn tranen in mijn nek. "Als je het niet wilt hoef je het niet te zeggen hoor." zeg ik. "Ik wil het zeggen. Maar ik weet niet hoe." zegt hij door het snikken door. Ik ben eerlijk gezecht heel benieuwd nu. Maar ik moet hem de tijd geven. Anders vertelt hij het helemaal niet. Mijn hand aait over zijn rug. Zijn shirt voelt dun aan. Ik voel zijn kou door het shirt heen. Ik leg mijn hand onder zijn shirt. Hij is koud. Heel koud. "Mike.." hij kijkt even op en kijkt mij vragend aan. "Wat is er? Je bent zo koud." Hij haalt zijn schouders op. Ik trek hem nog dichterbij en aai heel hard over zijn rug om hem warm te krijgen. Daarna sta ik op. Ik pak een dekentje en gooi het over hem heen. Hij moet lachen. Ik draai me om naar de keuken om wat te eten te halen. Tot ik van achter wordt gepakt en wordt vastgebonden in een deken. Ik kan net mijn nek om draaien om te zien dat het Mike is. Hij wikkelt mij helemaal in en bind de deken vast zodat ik echt niet los kan komen. Hij gooit mij op zijn schouder. Ik probeer me los te krijgen maar mijn armen zitten strak vast. Hij gooit mij op de bank en gaat op mij zitten. Hij kietelt me en ik begin heel hard te spartelen. Hij weet dat ik niet tegen kietelen kan. Hij gaat dan op mij liggen en knuffelt me heel hard. Zijn haar zit in mijn gezicht, wat ook erg kietelt. "He clifford, Je regenboog haar zit in de weg." zeg ik lachend. Hij schud zijn hoofd waardoor al zijn haar langs mijn gezicht gaat. Dan geeft hij mij een kus op mijn wang en knuffelt mij weer. Na een tijd horen we de deur open gaan. Het is Emma. Die meteen hard moet lachen als ze ons ziet. Ze springt boven op Mike en gaat ook liggen. Ze zijn beide niet bepaalt licht maar oke. Uiteindelijk heb ik er genoeg van en draai ik op mijn zij, waardoor ze beide van de bank vallen. Ik ga rechtop ztten en dwing Mike mij los te maken. Als ik eindelijk bevrijd ben gaan Emma en Mike samen onder de deken TV kijken en ik loop naar de keuken om eten te maken. In de keuken zie ik dat mijn mobiel daar nog ligt. Ik pak hem. 3 gemiste oproepen, 2 SMSjes en iets van 20 whatsappjes. De whatsappjes zijn van Emma. Waarschijnlijk om te vragen waar ik was. Ik laat die ongelezen en kijk wie er gebelt heeft. Het is Ashton. De SMSjes zijn ook van Ash.

Ashton: Mandy neem op

Ashton:  Astjeblieft. Ik wil je wat uitleggen

Ik besluit Ashton te bellen. 

A: "Met Ashton."

M: "Hee Ash. Mandy hier."

A: "Mandy! Eindelijk."

M: "Wat is er Ash." zeg ik iets afstandelijk

A: "Het spijt me, oke." Zegt hij verdrietig.

M: "Had dat even eerder bedacht. Eerst ga je mij zoenen, dan wordt je boos op mij en nu ga je even sorry zeggen. Ga toch weg." 

Het is lang stil. Ik hoor hem snikken. 

M:  "Ash, huil je nou?"

A:  "Wat boeit jou dat?" zegt hij opvliegend

M: "Alstjeblieft huil niet. Sorry ik bedoelde het niet zo."

Ik wil hem niet aan het huilen maken. Ik wil dat hij weer de gelukkige Ashton is. Ik wil zijn vrolijke lach weer horen. 

A: "Ga toch weg." zegt hij. 

Ik hoor hem nog meer snikken. Zelf rolt er ook een traan over mijn wang. Hij merkt het.

A:  "Mandy niet huilen." zegt hij voorzichtig.

M: "Ash sorry." zeg ik alleen maar, waarna ik nog harder moet huilen. 

A: "Kan ik langs komen?" 

M: "Ja. Ja is goed." Ik ben blij dat hij langs wilt komen, Ik ben uberhaupt blij dat hij wilt praten.

A: "Ik kom er zo aan."

Dan gaat de lijn dood. Ik loop naar de woonkamer. "Wat is er? " vraagt Emma meteen als ze mijn betraande gezicht ziet. "Ash." is het enige wat ik kan zeggen. "Belde hij net?" Ik knik. "Hij komt zo langs." Michael en Emma knikken tegelijk. Ik laat mezelf tussen hun in op de bank vallen. Wachtend op Ashton.