After 6 months....
"Babyyyyyyyyyyyyy!"
"What?"
"You're so cuuuuuuuuuuuute!"
"Ah. Ouch! Ouch! Wait. Aw! Aray! Ouch! Aray! Aray!"
"Eeeee. Sorry na. You're so cute. I'm sorry."
"Nah. Nagawa mo na e."
"Eeee. Sory. Sorry. Pwede isa pa? Heehee ^o^"
"Masakit na, baby. Tama na po."
"Please? One last. I swear. One last."
"Aiiiiish! Don't make that face. Oo a. Sige na."
"Yeeeeey!" At pinisil ko ang mga pisngi nya. Ang cute cute nya talaga.
"Awwwww. Mashakit bhabhy." Sabi nya. At mukang nasaktan talaga sya. Hermioneeeeeeeeeeeeeeeeee! -.-
"Eeeeeeee. Huhu. Sorry na. Please? Please? Sorry na. Pano mawawala sakit? Huhu. Sorry na." Nagpapanic kong sabi. Namumula ang pisngi nya.
"Kiss mo ko dito o." Sabay turo sa pisngi nya. Dahil nga wala sa sarili, hinalikan ko ang pisngi nya.
"Wala na? Di na masakit?
"Masakit pa, baby. Damihan mo pa."
"Sure ka bang mawawala sakit nyan? Diba pwedeng sorry na lang?"
"Sure ako. Promise."
Hinalikan ko ng madaming beses ang pisngi nya. Pero nung pang-huli na, bigla syang humarap. Nagdikit ang mga labi namin. May electric na dumaloy sa pisngi ko at kumalat sa buong katawan ko. Bakit... Bakit ganun? He wrapped his arms around my waist. Ang I automatically put my hands on his nape. Our kiss grew. Pero bago pa may mangyareng hindi maganda, kumalas ako. Yumuko at tila nahihiya sa ginawa namin.
"Hey. Are you fine? Sorry. Sorry. Nadala lang ako. Sorry." Paliwanag nya at lumuhod sa harap ko.
"S-sorry. I should not... S-sorry." Sorry na lang ang lumabas sa bibig ko sa sobrang hiya.
"Kung nahihiya ka, don't be. Matagal na nating kilala ang isa't isa. Hindi na dapat tayo mahiya. Okay? Look at me." Sabi nya. Hinawakan nya ang baba ko at iniangat ang muka ko ng dahan dahan.
"Head up, princess. Your tiara is falling." Sabi pa nya. Natawa ako. I'm not wearing a dress nor a tiara. But I love this feeling. He treats my like his princess.
"Soon, you'll be the queen. Our daughters or our sons will call you mommy." Hinalikan nya ako sa noo, Buong relasyon namin ni Steven, hindi nya ko nagawang sabihan ng princess. Hindi nya nagawang mag-look forward sa future namin. Only this guy.
"Iloveyou." Hinalikan nya akong muli sa noo.
"Iloveyoumore."
"No. I loveyouevenmore." At saka nya ako niyakap. Isang mahigpit ngunit may pagmamahak na yakap.
"Tara na?" Sabi nya.
Tumango ako. Ininterwined nya ang kamay nya sa kamay ko at naglakad kame pauwi sa bahay ng parents ko.
This guy. He's not a guy anymore. He's a man. The man I love. The man I want to spent the rest of my life with. The man who'll help me to face the real world. The man I know who'll never leave me. The man who'll help me to face problems. This man. Jake Edward Dela Fuente will be the man who'll be with me in front of God durng our wedding.
Every ending is just the beginning. We'll never know what would it take. Hindi natin alam kung pano patatakbuhin ang buhay. At mas lalong hindi namin alam kung paano tatakbo ang mundong ginagalawan natin. May mga bagay na minsan wala sa lugar at dapat nating ayusin. May mga bagay din na nasa lugar na at hindi na dapat pang guluhin pa.
