Come To daddy❤❤ ((Complete ✔️)) //DUTCH// *TAEKOOK/VKOOK☺*

hoofdstuk 8

POV. Tae

2 weken zijn nu voorbij. Ik en jungkook zijn heel erg hecht aan elkaar geworden. En al helemaal hij. Als ik al met een andere jongen soms praat een vriend van me. Hij wordt jaloeeeerrrrssss. Dan komt hij er bij staan. Achter me met zijn hemels hoofd op mijn schouder en zijn damn sterke armen om me heen. Het verbaast me elke keer opnieuw hou mijn cutie bunny met zijn bunny smile naar opeens jaloerse sterke beschermende sexy bunnyboy. Ik houd van allebei.

Op school zijn we nu helemaal bekend. Ik ben nog steeds 1 van de populairste terwijl ik BI ben. Ja je hoort het goed BI. Ik ben niet gay. Mijn kookie wel. Hij wordt jammer genoeg nog steeds gehaat. Maar wel minder.

Ik wordt steeds meer geprikkeld. Als er iets mis gaat dan wordt ik heel erg boos. En als jungkook iets doet met zijn vrienden dan wordt ik weer heel erg verdrietig. Soms heb ik zelfs emotie aanvallen. Ik ben zo bang dat jungkook het ooit gaat uit maken. Ik wil hem gewoon niet kwijt. Ik ben daar echt bang voor.

Ik krijg de laatste tijd steeds appjes van mijn verleden. Ik heb namelijk niet zo'n goede verleden. Nadat mijn ouders waren overleden wou niemand me. Pleeg gezinnen waren vol of wouden alleen een meisje want jongens zijn te veel last. Mijn oom en tante van mijn moeders kant mochten me al nooit dus dat was geen optie. En mijn pa. Die was enigs kind. Nou zijn broertje is uit hun familie gezet omdat hij uitkwam voor gay. Daarna hebben we nooit meer iets van hem gehoord.

Ik wist toen geen raad meer met me. Al die gedachtes. Ben ik dan niet goed genoeg voor iemand. Waarom mag niemand me. Waarom houd niemand van me. Heeft iemand ooit van me gehouden. Überhaupt. Zou jungkook echt van me houden eigenlijk!? Omg help me. Help me van deze gedachtes. Pleassseeee. Ik voel een traan van mijn oog hoek op mijn wang glijden.

Dan krijg ik een berichtje op mijn telefoon. Please laat het niet hem zijn. Please laat het niet hem zijn. Please laat het niet hem zijn. Alsjeblieft. Ik pak aarzelend mijn telefoon. Nee. Nee. Nee. Neee. Neeee. Het is hem.

(A: anoniem)

A: hello tae lang geleden is het he?
A: weetje Als je een maal het begint moet je het ook af maken.
A: het was niet zo aardig wat je deed he naar haar.
A: dat weet je zelf ook wel.
A: ik weet dat je dit binnen krijgt.
A: ze blijft voor altijd op je wachten
A: het verleden blijft je achtervolgen Tae.
A: of je het jou wilt of niet!

Shit shit shit. Waarom waarom ik. Ik stop mijn telefoon weer in mijn broekzak. Ik hoor geklop op de voor deur. Ik hoor de deur open gaan en hard dicht gedaan. "Kook, babe,  wie was dat? " Schreeuw ik. Geen reactie. "Babe?!" Ik hoor geroezemoes beneden en een glas breken. Dan hoor ik een geknelde stem. Ik hoor de deur weer open gaan en hoor nu geschreeuw. "Help!!!! Laat me los!!! " Ik schrik en een naar beneden. Geen kook. Geen geluid. Geen beweging. Niks just me and the House.

Dan krijg ik opeens prikkende ogen en krijg ik geen adem meer. What the hell. Ik kijk rond.  Het hele huis is vol met rook.  Ik kijk om me heen en zie dat er iets is aan gebrand
Ik ren, wat je rennen kan noemen, naar een theedoek. Ik grijp het en sla en vuur er mee uit. Waarom had ik dat niet eerder gezien. Ik krijg nog steeds geen adem dus zet alles open en stap naar buiten. 

Ik ben bang. Waar de hell is ma babe. Ik ging terug mijn huis in,  deed alles dicht en op slot. Ik pak mijn jas en loop naar buiten. Ik begin in de buurt te lopen. Niks. Iedereen gevraagd. Niks. Mensen zagen niks. Hoorden niks. Ik pakte mijn scooter en ging in het bos, de buurt hiernaast en de buurt daarnaast kijken. Niks. Iedereen gevraagd. Niks. Niemand. Geen fucking person heeft iets gehoord of gezien. Zijn ze doof en blind ofzo. Oost-Indische ofzo.

Ik loop terug naar mijn scooter en ga gewoon rijden. Het maakt niet uit waar of hoe laat het is. Ik moet gewoon weg hier. Weg van dit alles. Weg van de mensen. Weg van de omgeving. Van het verkeer. Van de dieren. Van de bewegingen. Van de geluiden gewoon van alles en overal.

Opeens rijd ik langzamer. En langzamer. Mijn scooter motor geeft een raar geluid. Nee he. Ik stop met rijden. Ja hoor. Natuurlijk. Precies op de dag waar ik hem nodig heb gaat hij kapot. Rot ding. Ik geef hem een trap. Dat flut ding verplaatst maar een millimeter op maar verder doet het niks. Ik begin maar te lopen. Uit eindelijk stop ik. Ik kijk om me heen. Het is een open plek. Met een vijver. Het gras staat hoog. Waardoor als je er in gaat liggen andere mensen je niet zien. Ik loop naar de vijver toe. Ik haal mijn telefoon uit mijn broek zak en kijk of ik al gebeld ben. Nope. Geen berichtjes van kookie of gebeld. Wat is er gebeurt. Waar is hij. Ik begin zachtjes te snikken.

Dacht ik dat ik een beetje geluk had in mijn leven. Maar nee. Natuurlijk niet. Ik kan nooit geluk krijgen. Never ever. Elke keer als er iets goed gebeurd gaat het weer kapot. Ze verlaten me. Ze beginnen me te haten. Waarom blijven mensen zeggen dat het leven prachtig is. Ik zie der niks van. Ik doe mijn telefoon in mijn zak, veeg de tranen op mijn wangen en uit mijn ogen weg. Misschien moet ik maar naar huis gaan. Ik sta op van de vijver. Wacht hoe moet ik überhaupt naar huis. Heb geen scooter en heb geen idee waar ik ben. Ik zucht en draai me om naar de vijver. Ik wou dat mijn leven even makkelijk stroomde als het water in de vijver. Zo soepel. Maar zo simpel.

Ik draai me weer om. Ik wil weg lopen maar dat gaat niet. "What the hell!?" Roep ik. Ik wordt vast gepakt. "Laat me los sukkels!!" Schreeuw ik. Maar er wordt een hand voor mijn mond gehaald. Wanneer ik rustig ben gaat de hand voor mijn mond vandaan. Ik wil wat zeggen maar er wordt een zak om mijn hoofd gedaan. Dan voel ik pas dat mijn benen en voeten aan elkaar zijn gebonden. Er komt iets hards op mijn hoofd en alles wordt donker. Maar er blijft een vraag door mijn hoofd spoken.

"Is dit ook met ma kookieboy gebeurt?!!"

Heyy heyy ben der weer. Duurde een tijdje he? Maar ik heb last van een schrijfers knobbel ofzo. Geen idee hoe het heet. Haha. Maar na een paar voorbeelden over wat ik kan schrijven van jullie heb ik weer een verhaal in mijn hoofd. Yeah voor jullie en mij. Nou ik hoop dat jullie dit wel leuk vinden. Het is een begin toch....