Shadows 3: Divided Heart

Συνεχιζω...

«Ισως καμια φορά όσα έρχονται να μην είναι όσα προσμένουμε...»

1 Μήνα μετά, 6 ημέρες πριν την πανσέληνο

Τα δάχτυλα της είχαν γίνει μαύρα απο το κάρβουνο. Ενώ το βιβλιαράκι της ειχε γεμίσει με εικόνες. Άριστα δομημένες προσωπογραφίες του Λιαμ. Λεπτομέρειες που ισως κανείς δεν ειχε προσέξει πανω του. Η Φαιθ βρισκόταν στο απόλυτο σκοτάδι. Σε ενα διέξοδο που δεν την βοηθούσε καθόλου.

Κλεισμένη ξανά μεσα στο σπιτι ένιωθε απελπισμένη. Όσες κλήσεις και να ειχε απο τον Λιαμ τις αγνοούσε συνεχώς και παράλληλα φρόντιζε να μείνει μακριά και απο τον Τζόναθαν μέχρι να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς αισθάνεται μεσα της. Δεν ηταν εύκολο να διαχειριστεί την κατασταση. Η Λούνα ηταν η μόνη που βρισκόταν διπλα της συνεχώς. Την επισκεπτόταν πρωί βράδυ σχεδόν και κατάφερε να μαθει όλα όσα είχαν συμβεί. Αν και η Φαιθ δεν ήθελε κάποιον κριτή εκείνη φρόντιζε με τον δικό της τρόπο να την ηρεμεί. Να της μιλάει για την ζωη και να την ενθαρρύνει να βγει απο το καβούκι της. Δυο ημέρες πριν εκανε την πρώτη της έξοδο. Όλοι είχαν μείνει άφωνοι στο σπιτι. Ο Ιαν και η Ελπίδα δεν είχαν ιδέα για το τι της συμβαίνει ενώ ο Ντομ αν και έμαθε απο την Λούνα δεν τόλμησε να αποκαλύψει λεξη. Ισως ηταν και ο μοναδικός που σκεφτόταν πως η σχεση Λιαμ και Φαιθ ειχε μέλλον.

Κακά τα ψέματα η συμπεριφορά της Νερισσας ειχε αρχίσει να του την δίνει άσχημα στα νευρά. Με την εγκυμοσύνη σαν πρόσχημα έριχνε στάχτη στα μάτια όλων. Πηγαινοερχόταν σχεδόν καθημερινά στο σπιτι με την δικαιολογια πως θέλει να κανει ετοιμασίες. Προς μεγάλη του έκπληξη ο γιατρός ειχε επιβεβαιώσει την εγκυμοσύνη. Για εναν βρικόλακα η γεννά δεν ηταν τοσο χρονοβόρα οσο για εναν απλό θνητό. Η διαδικασία διαρκούσε το πολυ 4 μήνες. Το έμβρυο αναπτυσσόταν σχεδόν με διπλάσια ταχύτητα. Αν και δεν ηταν εύκολο να τεκνοποιήσει καποιος εκείνη στάθηκε τυχερή. Τα κατάφερε.

Άνοιξε το μικρο λερωμένο της σακουλάκι και έβαλε μεσα το κάρβουνο. Το τοποθέτησε μαζι με το βιβλιαράκι της κάτω απο το κρεβάτι και πήγε προς το παράθυρο. Ο έναστρος ουρανός άναβε τα φωτά του για εκείνη. Την καλούσε να βγει , να τρέξει, να κυνηγήσει και να τραφεί οπως όλοι οι υπόλοιποι. Οσο έφτανε η μεγάλη μερα όλο και περισσότεροι τηρούσαν τις παραδόσεις. Πήγαιναν και κυνηγούσαν στο δάσος. Άφηναν τις παγωμένες μπουκάλες με αίμα που είχαν στα ψυγεία απο τα κεντρικά νοσοκομεία και επιζητούσαν λίγη απο την χαμένη τους φύση. Μια φύση που την καλούσε με την σειρά της.