Wanneer de 20-jarige kroonprins van Chamberlain, prins James, een Selectie organiseert om een vrouw te vinden, kan dat Ella niets schelen. Ze is tevreden met haar leven zoals het is, diep verscholen in de dienstkeuken van diezelfde prins. Als het aa...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
James stopte abrupt en keek Ella met grote ogen aan. Hij ging niet met haar in discussie over haar beschuldiging en bevestigde daarmee het vermoeden dat ze had gehad. Hij knikte naar haar, maar zijn gezicht stond nog stormachtiger dan daarvoor.
'Blijf hier. Ik laat een wacht komen om je te beschermen.'
Het drong tot haar door dat hij helemaal niet veilig was. Edward had Tamara uitgenodigd en dat wilde dus zeggen dat hij haar net zo goed uit de kerkers kon bevrijden. Ella wilde een stap naar hem toe zetten, maar James' gezicht was als een gesloten boek. Ze wilde hem zeggen dat het haar speet en dat ze die dingen helemaal niet had willen zeggen, maar ze kreeg er de kans niet voor want hij draaide zich om en vertrok. De ziekenzaal leek plots nog oneindig keer groter en eenzamer dan voordien nu het leek alsof James een stukje van haar hart had meegenomen.
De uren die daarop volgden waren verschrikkelijk. De verpleegster had haar eindelijk verlost van haar medicijnen, waardoor Ella zich iets helderder voelde, maar daardoor kwam ook de pijn van de schietwonde harder naar boven. Het leek net alsof de kogel weer dwars door haar lijf ging. Daar kwam ook nog eens bij dat de wacht die James gevraagd had, zijn job erg serieus nam. Hij liet Ella zelfs niet uit haar bed komen. De wacht had een nors gezicht en toen Ella hem vroeg of hij kon informeren naar de prins, had hij haar aangekeken alsof ze gek geworden was. Misschien was ze dat ook wel. De uren in de ziekenboeg waren belachelijk traag voorbij gegaan en James was nooit teruggekeerd. Dat had de fantasieën in Ella's hoofd vrij spel gegeven en ze had al meerdere keren op het randje van huilen gestaan. De wacht had haar telkens met draaiende ogen aangekeken en haar nadien de rug toegedraaid. Als dit nog veel langer doorging, dan zou ze hem aanvallen, zoveel was zeker. Ze was er zeker van dat hij haar aanval nooit zou zien aankomen.
'De prins heeft om uw aanwezigheid verzocht.'
De goedlachse verpleegster die haar de afgelopen dagen verzorgd had, keek nu serieus. Het gaf Ella een onwennig gevoel. Ella sprak de verpleegster dan ook maar niet tegen toen die haar in een rolstoel zette werd. Ze voelde zich ondertussen sterk genoeg om op haar eigen benen te staan, zeker nadat ze zich bijna de halve nacht had zitten opfokken over de hele toestand met Edward en James. Het was stikdonker in het paleis, maar toch duwde de verpleegster haar resoluut door.
'Waar gaan we naartoe?'
De verpleegster antwoordde niet waardoor Ella zich vragen begon te stellen bij dit hele uitje. Welke prins wilde haar zien? En waarom moest dat in het donker gebeuren? Ze begon meer en meer te vermoeden dat er iets erg gebeurd was met James en de angst sloeg haar om het hart. Zou Edward dan eindelijk zijn belofte waarmaken en een einde maken aan haar Selectie? Een einde maken aan haar? Haar schouders verkrampten door de stress en angst, waardoor haar wonde pijnlijk begon te kloppen. Ze kon er niet meer helder door denken tot haar hoofd nog maar een ding dacht. James. Hij moest in orde zijn. Als dat niet het geval was, wist ze niet of ooit nog iets zo zou zijn.
