Yüreğimdeki İki Melek

1|Anne

Okumaya başladığınız tarihi ve saati buraya yazar mısınız?

O ZAMAN HAYDE VİRA DEMİR BİSMİLLAH...

Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
Onlardan kalbime sevda geçmiyor
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor
Çünkü bence şimdi herkes gibisin

Yolunu beklerken daha dün gece
Kaçıyorum bugün senden gizlice
Kalbime baktım da işte iyice
Anladım ki sen de herkes gibisin

Büsbütün unuttum seni eminim
Maziye karıştı şimdi yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de şimdi herkes gibisin

Nazım Hikmet

Bugün yine kabuslarımla açmıştım gözümü ne yapacağımı bilmiyordum. Sürekli doğurduğum ikizlerimi görüyordum yaklaşık dört buçuk yıl önceydi...

Annem,babam, abim ve ablam trafik kazasında ölmüştü. Ben ise o arabadan tek kurtulan kişi olmuştum ah ne kadarda güzel değil mi? Ailemsiz yeni bir hayata başlamak zorundaydım varlıklıydık aslına üniversite son sınıf öğrencisiydim babamın şirketinin borçları yüzünden her şeyimi kaybettim o zamanlarda. %75 bursla özel bir üniversitede okuyordum son sınıfın parasını bulmam gerekiyordu. Sırf üniversitem için yaptığım bu şeyin benim kabusum olacağını düşünmemiştim.

Anne oldum ben, evlatlarıma dokunmadan anne oldum. Ama anne olduğumu haykırmaya gücüm ve ömrüm yetmeyecek.

Artık dayanamıyordum. Mesleğim, hayatım hiç önemli değildi. Sadece bir kez o meleklerin kokusunu içime çekmek istiyordum.

Tek bir küçük valiz hazırladıktan sonra çalıştığım hastaneye heyet raporumu devredip ayrıldım. Bir kaç aya kalmaz istifamı gönderirdim zaten.

Uçağa bindikten iki saat sonra Trabzon'a iniş yapmıştım. Havası, kokusu, asiliği hiç değişmemişti. Hamilelik sürecimi Trabzon'da geçirmiştim daha sonrada doğum yaptığım gün Trabzon'u terk etmiştim. Bu süreçte yanımda olan ablamı aradım.

"Ablam"

"Siz kimsiniz?"

"Ablam benim Nefes"

"Nefes sen..sen misun?"

"Evet abla benim."

"Oyy kurban olduğum rabbim sesini duymayi nasip ettu."

"Abla ben Trabzonda'yım"

"Neee sen ciddi misun Nefesim?'

"Ciddiyim ablam daha yeni indim."

"Bak hemen taksi buliysun ve vereceğim adrese geliysun."

"Abla olmaz dışarda buluşalım"

"İtiraz yok hayde öptüm"

Ah Salak kafam ne diye Asiye ablamı aramıştım ki? Paşa paşa gidecektim yoksa Trabzon'u yıkar benide altında bırakırdı. Ama ya onu görürsem? Peki çocuklar onlarda orda mıydı? Karısıyla yüz yüze nasıl gelecektim? Hem çocukların başkasına anne demesini görmeye hazır mıydım?

Taksi koca konağın önünde durduğunda ücreti ödeyip arabadan indim. Ablama mesaj atıp bahçeye çıkmasını söyledim.

"Uyy kız niye girmeysun içeri bu soğukta"

"Abla etme nasıl gireyim içeriye? O kadın çocuklara"

"Çocuklara değil Nefes! Çocuklarına onlar senun çocukların."