AY ÇOCUĞU |Jennie&Jimin| [Tamamlandı]

6.BÖLÜM

Iyi akşamlar⚘
Keyifli okumalar💜💙
.
.

..........
-Tanrım! Bıktım senden anlıyor musun bıktım! Boşanalım artık dayanamıyorum bu yaptıklarına!"

-Boşanalım öyle mi! Peki, boşanalım sende kurtul bende kurtulayım!"

Yine başlamışlardı...
Yengem ve dayım sürekli kavga edip duruyorlardı.

Annem öldükten sonra beni bunlara vermişlerdi. Fakat ben annemi istiyordum...
Bunlara geldiğimden beri asla kavgaları eksik olmuyordu. Sürekli bağırıp çağırıyorlardı bazen bardaklar tabaklar havada uçuşuyordu. Bense sadece kulaklarımı yok etmek istercesine kapatıyordum.

Sesler kesildiğinde ellerimle kulaklarıma baskı yapmayı bırakıp sindiğim duvar köşesinden ayağa kalktım.
Sessizce odadan çıkarak aşağı indiğimde hersey kırılmış ve darmadağındı. Parmak uçlarımda mutfak kapısına yönlerek sonunda dışarı attım kendimi.

Onların kavgaları beynimde yankılanmaya devam ederken kendimi tenime çarpan eşsiz rüzgarın kollarına bırakmıştım.
Rüzgarın sesi kulaklarımda yankılanırken onu dinlemeye devam ettim.

Yine buradaydım. Adımlarım beni annemin mezarına getirmişti yine. Ve bu durum canımı ne kadar yaksada şikayet etmiyordum artık.

Yavaşça dizlerimin üzerine çökerken kurumuş toprağını avuşlayıp okşuyordum.

Hh, neden beni bırakıp gittin demeyeceğim hiç bir zaman.
Ama sensiz yokmuşum gibi hissediyorum anne... hayatım paramparça oldu ve bu koca dünyada artık yapayalnız kaldım.

Akan gözyaşlarım rüzgarın etkisiyle kururken yenileri kuruyan yerleri ıslatıp duruyordu.

Buğulu gözlerimi gökyüzüne çevirdiğimde Ay ışığının farklı bir yeri aydınlattıgini fark ettim.

Sanki özellikle orayı aydınlatıyormuşçasına parlıyordu. Gözlerimi silerek Ay ışığını takip ederken karşımda benden başka birinin olduğunu görmüştüm.

Beyaz kıyafetiyle sadece sırtı gözüküyordu. Adeta Ay ile birlikte göz kamaştırıcı bir parlaklığı vardı.

Başını kollarının arasına almış hıçkırarak ağlıyordu. Yavaşça ayağa kalkıp ona doğru adımlarken gördüklerim karşısında yutkunamadım. Iki mezarın başında ağladığını görmüştüm.

Anne ve babası mı ölmüştü yoksa? ...
..........

-Neden beni tanımıyorsun Ay çocuğu."

Sessiz kalmıştı yine. Fakat gözlerini kaçırmadan bakmaya devam ediyordu. Uzun zaman sonra ilk kez duymuştu çünkü...

-Sen, unutmadın mı?" Dedi en sonunda sessizliğini bozarak.
Gözyaşlarımı yanaklarımdan silerken yüzüne bakmaya devam ettim.