AY ÇOCUĞU |Jennie&Jimin| [Tamamlandı]

🌕1🌕

Jimin'den.

Birlikte birçok hayal kurduğum o kadını şimdi kendi ellerimle benden uzaklaştırmıştım. Bilmiyordu, hayatını kurtarmam için ondan uzak kalmak zorunda olduğumu bilmiyordu. Ve asla da bilmeyecekti.

Gözlerindeki o görmek istemediğim acıyı ilkelerime kadar hissediyordum. Ağlamamak için belki de yaptığımın bir yalan olduğunu umutla bekliyor öylece benden bir cevap bekliyordu.

Başımı eğdim. Çünkü gözlerinin içine bakarak dile getireceğim cümlelere asla katlanamazdım.

-Seninle... bir ilişkimin olmasını istemiyorum." dedim güçlükle. Kelimeler dilimden kalbimi parçalayarak çıkıyordu.

-Yok, hayır bir sebebi olmalı... değil mi?"

Titreyen sesiyle konuşmaya çalışırken sıkıca kapattım gözlerimi. Bu gece ilk defa böylesine acı çekiyordum.

-Sebebi yok. Seninle ilişkimi bitiriyorum. Bir daha gözüme gözükme ve karşıma çıkma."

Dolan gözlerimi yüzüne sabitleyemeden hızla yanından ayrıldım. Kendime duyduğum bu nefreti asla unutmayacaktım. Onun yüzünü bir daha göremeyecektim...

Bitmişti.

Ay Kızı'm ın ışığı benim yüzümden sönmüştü.

Hızla kapıdan çıkarken karşımda beni bekleyen Hana yı görmemle ağzımdan küfür çıkmaması için yumruğumu sıktım.

-Ah canım sevgilim. Ait olduğun yerdesin artık... en başından beri olması gereken yerde."

Omzuma dokunduğu elini sertçe iterek geri sendelemesini sağladım. Yüzüne bakmadan arabaya doğru geçeceğim sırada karşı kaldırımda arabasıyla bekleyen Sun Kim Jong u görmemle öylece durdu adımlarım.

Bana oldukça rahat bir yüz ifadesiyle bakıyordu. Sinirleniyordum. Hatta sinirimi kontrol edemeyecek derecede. Hana nin yanıma geldiğini görmemle oda benimle aynı tarafa bakıyordu.

"J-Jimin gidelim hadi." demişti eli ayağına dolaşmış bir şekilde. Kolumdan tuttuğu sırada onu geri itip canının acımasına neden olacak sekilde kolunu sıktım.

-Nerden tanıyorsun onu?"

-K-Kim- ah canım acıyor Jimin kolumu bırak."

-Sana onu nerden tanıyorsun dedim!"

Yüksek çıkan sesime aldırmadan kolunu daha çok sıkarken arkamda bir beden hissettim. Hayatımın alt üst olmasına öncülük etmiş bir katildi o.

Hana nın sertçe kolundan iterek arabaya geçtim. Babası ile bir oldu ve ailemi kaybettikten sonra karşıma çıkan ve beni bütünüyle tamamlayan kadına yalan söylemek zorunda bırakmışlardı beni. Acı çekiyordum. Onu yalan söylediğim için kendimi asla affetmeyecegim.

-Hayatım adamı tanımıyorum neden onunla yalnız bıraktın beni?" diyerek sürücü koltuğunun yanında ki koltuğa oturarak emniyet kemerini takacağı sırada gaza basarak öne savrulmasını sağladım. Her hücrem ona karşı nefret besliyordu.

-Ah! Jimin başımı vuruyordum yavaş sür."

-Kes sesini!" dedim bağırarak. Değil yüzünü sesini dahi duymaya tahammülüm yoktu. O benim hayatımı mahvetmişti.